Tijd voor een overwinning

Donderdag was het tijd voor een overwinning. In de ochtend werkte ik gewoon op kantoor in Doorwerth. Daarna reed ik naar Ede om een oud collega op te pikken en gingen we samen naar Amersfoort. Met mijn auto. Met mij achter het stuur. En het is gelukt! Ik ben op plekken geweest die ik nog nooit gezien heb, een route langs kronkelweggetjes en hobbels maar we kwamen aan op de plek van bestemming. Het is jaren geleden dat ik naar Amersfoort gereden ben en nu behoort het weer tot mijn mogelijkheden. Vreugdedansje hier!

Naast de overwinning hadden we een hele goede middag. De ontvangst was met een luxe lunch, echt ontzettend lekkere broodjes en mega verse soep. Daarna bekeken we allerlei vernieuwende initiatieven voor de zorg. Leuk om te zien wat mensen bedenken en tegelijkertijd ideeën opdoen om verder te brengen in onze eigen organisatie. Er volgden sprekers en er werd een interview gehouden. Kortom een hele inspirerende middag.

Na die middag reed ik weer terug naar Ede en ook dat ging verbazingwekkend goed. Ik durfde zelfs eraan te denken om de snelweg weer eens te gaan proberen want al dat gehobbel en gekronkel is ook niet alles. Maar voor deze dag was het een uitkomst. 

In de avond volgde een huisbezoek vanuit de kerk. Niet zo handig gepland van mezelf na zo'n intensieve dag. En ook bij dit gesprek moest ik mijn hersens laten kraken. Hoe willen we ons inzetten voor de kerk. Gevraagd worden voor een taak en dan moeten afwegen of dat nu lukt in combinatie met ons gezin. Het heeft me daarna nog wat tijd gekost voor ik rustig in slaap viel. Want actief zijn en mijn steentje bijdragen doe ik graag. Maar helaas ben ik geen superheld en houdt mijn energie ook op. Ik moest steeds denken aan het liedje 'Martha, Martha, leg je bezem neer. Al dat werken komt een andere keer'. Daarna vond ik er rust in dat ik me nu ook mag richten op mijn gezin. Mijn nee voor een taak betekent een ja voor de mensen die me dierbaar zijn. Voor nu de juiste keus maar zeggen dat ik iets niet ga doen blijft toch lastig. 

Ondertussen dat we sliepen beukte ik Bert bijna uit bed. Ik pik wel vaker zijn plek in waardoor hij op het randje ligt en vannacht lag ik zelfs met mijn arm over zijn gezicht. Gek wakker worden voor hem. Rachel stelde voor om een bedhekje aan ons bed vast te maken zodat Bert in ieder geval niet uit bed valt. Dat is nog eens een goed idee. Best sneu dat ik 80% van het bed gebruik en Bert weinig overhoudt. En dat terwijl ons bed 1.40m breed is. Alles voor de liefde he Bert.

Vrijdagochtend bakte ik een stapel pannenkoeken die Rachel mee kon nemen. Ze ging een dagje naar het verpleeghuis met groep 8. Ontzettend mooi en leerzaam. Om 7.30 uur in de pannenkoeken lucht staan is dan weer iets minder maar met de overvolle dag op donderdag was dit de beste optie.

Toen Rachel en Jonathan naar school gingen maakte Manuël, Esther en ik me klaar om naar de kledingbeurs te gaan. Een uitje waar ik altijd zo blij van word. Ze mochten zelf uitzoeken wat ze mooi vonden en we scoorden voor hen alvast slippers. Ik kocht kleding voor €49 en kreeg een dag later te horen dat ik voor €33 verkocht heb. Dat betekent dus dat de nieuwe kleding ons maar €16 kostte. En dat maakt het nog weer leuker. 

Rachel kwam kapot moe uit school, zoals ze dat zelf zo mooi zegt. De indrukken in het verpleeghuis vroegen veel energie van haar. Ze had echt haar best gedaan om gesprekjes aan te gaan met de bewoners, ik ben heel trots op haar. In de middag kwam er niks meer uit haar. Ze hing op de bank en we keken een aflevering van 'Je huis op orde'. Ze sloeg pianoles over en ging direct na het avondeten naar bed. Daarin zorgt ze nu al goed voor zichzelf. Na een lange nacht was ze er weer. Slaap is toch echt een wondermiddel.