Overal te laat

Vrijdag was het tijd om met het grote kleding-uitzoek-werk te beginnen in de kast van de kinderen. Ik begon met de jongens, die kasten gaan altijd het snelst. Jonathan past een aantal dingen niet meer maar verreweg het meeste nog wel. Dat is handig. Voor hem is alleen een stapel korte broeken nodig.

Manuël paste ook nog best veel en ik kon de kast deels aanvullen vanuit een kledingzak van de vliering; oude kleren van Jonathan. Ook hij heeft alleen korte broeken nodig. Er waren korte spijkerbroeken van Jonathan maar Manuël heeft zo'n hekel aan spijkerstof dus hij krijgt andere korte broeken. 2 kasten gedaan en dat voor de koffie! Daarna was Esther aan de beurt. Waar te beginnen... Haar kast hangt helemaal vol met kleding, zij heeft het meeste van iedereen hier in huis. Op de vliering lagen 2 zakken in maat 110/116 en 4(!) in maat 122/128. Hoe komen we aan zoveel kleren? Maat 110 is te klein dus die konden weg. 116 en 122 passen, maar sommige van maat 116 is wat klein en een heel aantal van maat 122 is te groot. De jurken van 122 pasten dan wel weer. Er waren dus een heleboel zakken vol om door te spitten en dan nog de uitpuilende kledingkast. Dat leidde tot een grote klerenchaos.

Na een tijdje stopten we ermee. Gelukkig vindt Esther het geen probleem om kleren te passen maar er zijn grenzen. Hier heb ik nog wel een klus aan. Hopelijk krijg ik binnenkort haar kast ook netjes. 

Vrijdag op zaterdagnacht werden we een aantal keer wakker gemaakt door Esther en Manuël. In de ochtend kwamen ze ook weer een aantal keer langs met allerlei vragen. Te weinig slaap krijgen is echt marteling. We stonden op tijd op want Esther mocht naar een kinderfeestje en Bert ging sporten. We pakten het uitnodigingskaartje erbij om nog even het adres te checken. Dat is gek, komt me niet bekend voor. Na enig uitzoekwerk bleek het een straat te zijn ergens anders in Ede, dat zal wel niet kloppen. Ik appte de moeder van het jarige kind en ondertussen maakte ik Esther klaar voor vertrek. Mijn hersenen moesten nog wat op gang komen want ineens realiseerde ik me dat daar MonkeyTown ook zit. En ja hoor, met het huisnummer erbij kwamen we daarop uit. Verandering van plannen: de fiets bleef staan en we pakten de auto om snel door Ede te crossen. We kwamen 5 minuten te laat aan maar het kind was op de goede plek. 

Thuis dronken we koffie en daarna was het tijd voor de was. We hadden 3 enorme wasmanden vol staan. Die wilde ik weg hebben, irritant om mee achter te lopen. 

Rachel en ik vouwden en Jonathan en Manuël brachten het naar de juiste kamers. Dat liep gesmeerd. Ineens was het alweer tijd voor zwemles. We graaiden snel alle spullen bij elkaar en ik bracht Manuël weg. Ik zou daarna weer naar huis gaan en Bert zou hem ophalen maar nadat we bij zwemles ook weer te laat waren was ik er klaar mee. Moe van de nacht en dat gejaag de hele ochtend. Ik bleef bij zwemles en ging een boek lezen. Even in de ontspanstand, veel beter. 

Thuis was Bert verder gegaan met de was, heel fijn. Uit zwemles gingen we eerst met elkaar lunchen en daarna was er alleen nog een gigantische bult met sokken over. Iedereen moest zijn eigen sokken eruit vissen en op een stapel leggen. Daarna gingen Bert en ik samen sokken bij elkaar zoeken en in de kasten leggen. Iedereen draagt 2 sokken per dag, dat is dus keer 6 personen 12 per dag. In een week zijn dat 84 sokken. Deze bult bedroeg wel voor 2 of 3 weken sokken. We maakten overal setjes van en de enkele sokken die overbleven gingen weg. Hoppa, alle was weggewerkt!

Daarna gaf ik eindelijk toe aan mijn moeheid en dook ik op de bank met een boek. Een heel huishouden runnen is echt een hele taak. Beneden hebben we al een stuk minder spullen dan we eerder hadden wat veel opruim/schoonmaak tijd scheelt maar er zijn nog genoeg plekken in huis waar we genieten van overvloed. En soms is dat geen genieten meer maar ballast. Ik luister weer lekker verder met mijn minimaliseer podcast. Nu is het eerst maar eens klaar voor deze week, tijd om echt te genieten van niks doen.