Gitaar en vieze schoenen
Woensdag was het weer tijd voor gitaarles. Uit school fietsten we naar huis en aten een boterham. Rachel bleef op school om te oefenen voor het schoolvoetbal. Met de rest van de kinderen en een vriendje van Esther gingen we op stap. We pakten de auto om iets meer tijd te hebben. Zo hoefden we pas 13.20u te vertrekken, we dropten Jonathan voor de ingang zodat hij op tijd was. Wij zetten rustig de auto weg en liepen naar de bieb. De kleintjes en vriendje mochten daar spelen en ik zocht boeken uit. Met Manuël maakte ik ook een rondje langs de boeken, kon hij ook iets uitzoeken om te lezen. Hij is zo trots dat lezen hem lukt, goed om te stimuleren. Iets na 2 uur liep ik vast naar beneden. Met Jonathan hadden we bij de ingang afgesproken. Hij was er nog niet maar dat kan, soms is hij wat later. 5 minuten later keek ik weer, nog geen Jonathan. Ik riep de kleintjes en vriendje om schoenen en jas aan te doen, dat duurde even en we stonden 14.15 uur weer beneden. En daar zat Jonathan, rustig op zijn gitaar te spelen. Hij zei dat hij al een tijd zat te wachten, het arme schaap. Doordat hij zat heb ik hem vast niet gezien. Ik was opgelucht dat we hem gevonden hadden, Jonathan maakte zich nergens druk om. Ik vroeg of hij zich zorgen maakte omdat zijn moeder er niet stond. 'Nee hoor. Als je er na een uur nog niet was kon ik naar huis lopen, duurt wel een beetje lang maar dat geeft niet'. Wat een relaxte manier van in het leven staan.
Nog een kleine traktatie als afsluiter. Ik heb me voorgenomen om 2 weken mijn suikerinname te verminderen. De laatste tijd snaai ik erop los. En al het verjaardag lekkers werkte ook niet echt mee. Tijd voor een reset om weer een gewone hoeveelheid te snoepen. Elke dag maximaal 1 cappuccino. De rest van de week niets (ongezond) lekkers tussendoor. Wel blijf ik zoveel eten als ik wil qua maaltijden. En als tussendoortje wordt het fruit of een cracker. Hongergevoel is dus niet aan de orde, alleen een andere invulling van mijn tussendoortjes. Ik heb eerder een keer gemerkt toen ik een week al het suiker schrapte ik er helemaal geen behoefte meer aan had, wat een verslavend spul. Nu pak ik het niet zo rigoureus aan maar het moet wel een stuk minder om weer te normaliseren.
We gingen naar huis en inmiddels had ik Rachel wel thuis verwacht. Om niet overdreven bezorgd te zijn wachtte ik nog een tijdje maar om 15.30u was het welletjes, ik wou weten waar het kind uithing. Ik belde haar op, 'oh ja, ik ben naar een vriendin toe, vergeten te zeggen'. Helemaal goed, maar volgende keer wil je moeder dat wel weten. Heerlijk hoe zelfstandig ze wordt, weer een hele nieuwe fase ook voor mij als moeder even wennen.
Toen Rachel eind van de middag dan toch thuiskwam waren haar witte schoenen zwart. Ze had met haar gewone schoenen gevoetbald, die oude schoenen werkten toch niet. Zucht. Dat werd poetsen. Ik kreeg ze weer aardig wit. Rachel smeekte of ze echte voetbalschoenen mocht en hoewel ik dat voor die ene middag een beetje jammer van het geld vond ging ik overstag. Ze vindt het voetballen heel leuk dus wie weet gaat ze er wel mee door in haar vrije tijd en dan zijn goede schoenen wel zo helpend. Kind blij en we hebben de economie weer gestimuleerd.
Benieuwd hoe het zal gaan.
Reacties
Een reactie posten