Chagrijnige oude zeur

Zondagmiddag gingen we naar de hei, de zon scheen zo heerlijk en lokte ons naar buiten. Ik wilde graag weer eens lopen bij een stuk hei waar het vaak wat drukker is. Bert wil dat het liefst vermijden maar ik had zin in dat stuk. Zullen we daar heen gaan? Bert wou wel naar de hei maar dan iets verder. We stapten in de auto en Bert reed zo door naar een stuk verderop. Wel verdraaid, lekker dan om geen rekening te houden met mijn plan. Maar, ijskoningin als ik ben, zei ik niks. We stapten uit en Bert wilde richting het stuk bos gaan. Ja hoor, lopen we alsnog niet in de zon. Ik had nog net geen ijskracht zoals Elsa maar het scheelde niet veel. We liepen op het pad en naderden een splitsing: rechts de hei op en rechtdoor richting de bomen. Toen zei Bert ineens 'mama mag kiezen'. Nee maar, dan gaan we naar rechts, lekker met de zon ons gezicht verwarmen. Na een paar minuten dat ik mijn ijskracht liet varen gaf ik Bert een beuk: 'wat ben je toch ook een stomme dictator'. Waarop hij zei: 'jij bent een chagrijnige oude zeur'.

'Ik wou ergens anders lopen'. 'Dan had je dat moeten zeggen toen we daar langs reden'. Daarna was het klaar en liepen we gezellig samen verder. Het blijft toch bijzonder hoe het kan gaan, het ene moment kun je elkaar niet uitstaan en het volgende moment is het weer goed en is het de leukste man van de wereld.

We liepen 3 kilometer, een mooie afstand zo samen met de kinderen, en eindigden bij de schapen. 2 lammetje stonden bij hun moeder. Ze waren die dag geboren, bijzonder! De moeder had nog de sporen van de bevalling aan zich hangen, helaas geen zuster om haar schoon te wassen. Toen de schapen allemaal naar binnen gingen om te eten bleef de kersverse moeder bij haar lammetjes staan maar blaatte ze wel hard: 'joehoe, beetje hulp hier graag'. De herder kwam eraan en liep naar het lammetje wat lag te slapen. Moeders ging beschermend voor het lam staan. De herder pakte beide lammetjes aan 2 poten vast en al bungelend werden ze mee naar binnen genomen, mama schaap blatend achter ze aan. 

Wij zagen al taferelen voor ons dat de herder het lammetje liefdevol in de armen nam en al knuffelend binnen op het verse stro zou leggen. Het ging er net even iets anders aan toe.

Maandag begon de werkweek en ging ik de dag naar kantoor en bleef Bert thuis omdat het voor de kinderen vakantie was. Manuël was aan het tekenen en maakte een nogal dubieuze tekening. "Loser" met een opgestoken middelvinger. Oké, gelukkig hebben we nog een aantal jaar om het kind op te voeden.

Dinsdag gingen de jongste 3 kinderen naar de vakantie bso, daar hadden ze zin in. Bert en ik gingen aan het werk en Rachel bleef thuis. Voor het eerst de hele dag. Ik wou nog een buurvrouw vragen om een keer om het hoekje te kijken of vragen of ze bij een vriendinnetje kon lunchen om de dag wat te breken maar dat wou ze niet, ze is groot genoeg om alleen thuis te zijn. 

Ik heb wel 5 keer gebeld. 'Hoe gaat het?' (prima). 'Ga je zo eten?' (heb ik al gedaan) en meer van dat. Toen ik 16.30 uur thuis kwam lag de hele tafel vol met verfspullen en gemaakte kunstwerken. Ik ben zo trots op ons meisje dat ze gewoon een hele dag voor zichzelf kan zorgen. Ze heeft de schermtijd van haar telefoon gebruikt (2 uur) maar heeft daarna niet gevraagd om meer. Ze had zich prima vermaakt. Fijn zo'n groot kind!