Eigen schuld, dikke bult

Zondag hadden Bert en ik ruzie. Ik weet nu eigenlijk niet meer waarover, zo belangrijk was het dus, maar ik was flink chagrijnig. Ik ging naar boven om even los te gaan op de racefiets. Dat vond Bert dan weer heel stom dat ik zomaar verdween en blijkbaar ging sporten. Vervolgens kwam ik beneden en was hij vertrokken op de racefiets, zonder iets te zeggen. Wel heb je ooit, dat is nog nooit gebeurd. Om vurige kolen op zijn hoofd te stapelen stuurde ik een extra lief berichtje om hem een goede reis te wensen. 

Daarna sprong ik onder de douche en begon ik met eten koken. Toen belde Bert. Hij was zijn fietstasje vergeten en stond met een lekke band, of ik hem kon ophalen. Ha, net goed. Uiteraard haalde ik hem op nadat ik me verkneukelde over zijn pech. Het eten koken werd on hold gezet en de kinderen voor de tv geparkeerd. Op een landweggetje stond Bert, naast zijn fiets. We hebben heel hard gelachen om de situatie en concludeerden dat Bert heel stom deed en ik ook. En dat het genoeg straf was dat Bert niet verder kon en ik alles moest laten vallen om hem op te halen. Blijft toch veel gezelliger om elkaar leuk te vinden. 

Maandagavond bracht ik wat kleding weg naar een kledingbeurs. Rachel ging mee. Door het donker naar Otterlo, niet mijn favoriete bezigheid maar ik wou het toch graag. Op de terugweg bedelde Rachel om nog wat lekkers te halen want het wegbrengen was maar zo kort. 15 minuten heen, 2 minuten binnen en weer 15 minuten terug. Nou vooruit, ze mocht in de supermarkt wat uitzoeken. Ze kon niet goed kiezen tussen nougat en chocolaatjes en dus mocht zij ze allebei. Ondertussen gooide ik een bak ijs en apfelstrudels in het mandje, ik had eigenlijk ook wel zin in wat lekkers. 

Eenmaal thuis vroeg Rachel of ze de nougat in de auto moest laten liggen, ze had er al wel 1 van gesnoept. Nee joh, ze zijn van jou neem ze maar mee. 'Oké, haal jij het dan van mijn zakgeld af?'. Kind, dit geef ik aan je. Wel heel ernstig als ze denkt dat zelfs zoiets van haar zakgeld moet. Nee hoor, ga er maar lekker van genieten. Zo streng zijn we toch niet? 

De apfelstudel moest nog lang in de oven. En zo kwam het dat we op een maandagavond om 21.30 uur op de bank zaten met een stuk apfelstrudel en een schep ijs. Niet verkeerd. 

Woensdag was een volle dag wat begon met het opnemen van een filmpje voor de kerk, werken, allerlei vriendjes over de vloer, kerkapp vullen met berichten en nog meer. Maar de zon scheen en het ging me niet gebeuren om dat te missen. Het werd dus koffie drinken buiten in de zon. Want juist als er veel te doen is, is die pauze belangrijk. En alle activiteiten van de dag fietsend bereiken. Wat is dat fijn zeg.

Jonathan vroeg nog om te gaan picknicken en dat was inderdaad lekker geweest. Binnenkort kunnen we (lees: Bert) weer verder werken in de achtertuin. Als die af is gaan we er een mooie tafel neerzetten en dan kunnen we veel vaker buiten eten, heerlijk vooruitzicht.