Eerste werkdag

En toen was het eindelijk zover: 1 juli, de eerste werkdag bij Vilente! In de ochtend hadden we ruim de tijd om de kinderen klaar te maken voor school en voor mij om op tijd weg te kunnen maar waar de tijd bleef... ik weet het niet. Liep rond als een kip zonder kop. Het is maar goed dat Bert er was om een handje te helpen met de kinderen want ik was er echt met mijn hoofd niet bij. Tijdens het ontbijt vroeg ik aan de kinderen of zij nog tips hadden hoe ik ervoor kon zorgen dat ik het niet zo spannend vond. Rachel adviseerde om slijm te gaan maken, daar ontspan je van. Tja, slijm maken, daar is nu geen tijd meer voor en op kantoor denk ik niet dat ze het goed vinden als ik slijm ga maken. Een andere tip misschien? Toen kwam Rachel met de tip dat als zij een toets spannend vindt omdat het zoveel is dan legt ze een leeg blaadje op de rest zodat ze niet hoeft te zien hoeveel ze nog moet doen. Bingo, daar heb je nog eens wat aan. 1 ding tegelijk, eerst maar eens zorgen dat ik daar kom. 

Bert en de kinderen stapten in de auto om naar school te gaan en ik pakte de laatste dingen in mijn tas om vervolgens ook in de auto te stappen. Die tweede auto komt nu mooi van pas. 

Het was druk op de weg maar stipt 9 uur kwam ik aan, de tijd dat ik daar opgewacht zou worden door collega's. We gingen eerst in de koffie ruimte zitten met een kopje thee en praatten ontspannen, lekker zo'n ontvangst kon ik even acclimatiseren. Daarna gingen we naar boven en ontmoette ik de leden van het team die aanwezig waren. Ik kreeg de kamer te zien waar 6 werkplekken zijn en die we met 9 mensen gaan delen, daar komt een roostertje aan te pas wie er wanneer is. Er zijn ook regelmatig afspraken op andere locaties dus een hele dag op dezelfde plek zitten zal niet meer standaard zijn.

We liepen een rondje door het gebouw heen zodat ik voorgesteld kon worden en wat hing er een gezellige en ontspannen sfeer, een heel hartelijk welkom. Wat is dat fijn! 

Er waren al een aantal kennismakingsafspraken gepland, ik kreeg een prachtige bos bloemen en in de pauze liepen we een rondje door Doorwerth. Normaal lopen ze over de hei waar het gebouw haast aan grenst maar nu was het wat modderig dus liepen we een andere kant op. Zo kon ik mooi een aantal mensen wat persoonlijker leren kennen, ze vroegen hoeveel kinderen we hebben en toen ik vertelde dat we er 4 hebben vroeg 1 van de collega's: 'hoe komt het dan dat je er zo uitgeslapen uitziet?'.

'Dat komt door mijn uitstekende acteerwerk'. En zo is het, uitgeslapen, ha, ik weet niet eens meer hoe dat voelt.

Het was een komen en gaan van mensen. Iemand die thuis begonnen was en nu op kantoor verder ging, iemand die op kantoor begon en vervolgens afspraken op locatie had en mensen die voor een aantal telefonische afspraken naar huis gingen om daar in alle rust te zitten. Op mijn vraag of dit ging als een normale dag was het unanieme antwoord: ja. Een hoop reuring dus!

Om 15u keerde de rust weer terug, alle afspraken die voor mij gepland waren had ik gedaan, degene die me inwerkte was naar huis want had vrij en ik kon me een kamertje verder melden waar een andere collega me de rest van de middag zou begeleiden. Ik had een stapel mails (57!) staan, een heleboel afspraken die ik kon accepteren en een aantal documenten om door te nemen om de organisatiestructuur te snappen. De collega die in de kamer ernaast zat nodigde me al vriendelijk uit om daar te komen zitten. Even zat ik in twijfel, want op zo'n eerste dag wil je natuurlijk een goede indruk maken en leek het me goed me overal gelijk in te storten maar mijn hoofd tolde van alle ontmoetingen en indrukken en me 1,5 uur terugtrekken in een lege kamer en rustig documenten doorlezen en de nieuwe telefoon en laptop goed in te stellen leek me heerlijk. Ik heb dus vriendelijk bedankt en ben lekker blijven zitten.

Punten voor mij voor het aanvoelen van wat ik nodig heb en ernaar handelen!

Om half 5 ging ik blij en voldaan naar huis. Wat een dag. Een werkplek waar ik echt welkom ben en wat me ook zo leuk lijkt. Wat een zegening, zomaar onverdiend. Hoe het werkinhoudelijk zal gaan komt natuurlijk nog maar de eerste dag verliep goed en dat is toch heel wat waard. Mijn naam hing zelfs al op de deur van onze kamer.

Nu is het echt! Ik reed terug en de eerste helft verliep soepeltjes. Het laatste stukje over de snelweg moest ik even slikken. Ook al was het een kort stukje, mijn energie was op. Maar ook dat zal vast op een gegeven moment normaal zijn.

Thuis had oma het avondeten klaar, kwam Bert naar beneden om mijn verhaal te horen en speelden de kinderen lekker.  He he, een dag waar ik zo lang naartoe leefde is nu voorbij.

In de avond lag ik gestrekt op de bank een boek te lezen en kroop op tijd in bed. Zo dankbaar voor hoe dit gegaan is. En nu: op naar de toekomst!