Angst

Ik zat te dubben of er een blog moest komen. Vrijdag niet, maar nu? Ik begin er toch maar aan. De reden is dat sinds afgelopen week er weer paniekaanvallen zijn en een angstig gevoel me bekruipt. Alsof het drijfzand is en me naar beneden trekt. Het is vreemd hoe het werkt en nog lastiger hoe eruit te komen. Rust nemen, geen druk ervaren, ja dat heb ik inmiddels wel geleerd. Maar wat nou als je net een nieuwe baan hebt. Dinsdag kreeg ik op het werk een paniekaanval. Collega's schrokken ervan. Ik ging naar huis en ze drukten me op het hart de middag vrij te nemen. Dat was goed, heel goed. Ik kwam tot rust en het ging weer wat beter. Donderdag weer naar kantoor met kloppend hart, hoe zou het gaan? Ik heb me door de dag heen geworsteld en een goede acteerprestatie neergezet maar vermoeiend was het wel.

Zo was er een gesprek omdat het bijna het einde van mijn proeftijd is. Het was aan de ene kant een positief gesprek omdat ze vertrouwen hebben in mijn kunnen en tegelijkertijd werd me ook duidelijk gemaakt dat ze niet zitten te wachten op psychische toestanden. Als je het dan hebt over druk opvoeren, dit zorgde daar wel voor. Het MOET goed blijven gaan. De terugweg was ik zo opgelucht, het was gewoon gelukt. Ik zong de longen uit mijn lijf, heerlijk was het. Donderdagavond was ik moe, extreem en had zo'n hoofdpijn. Niets hielp. 

Vrijdag moest Manuël naar de huisarts omdat hij een putdeksel op zijn hand had gekregen. Het zag er zo naar uit, ik zal maar niet in details treden maar het was nodig dat de huisarts ernaar keek. De halve ochtend ging hieraan op. Vanaf nu elke dag opnieuw verbinden. Lekker dik zodat de huid tot rust kan komen en kan helen.

In de middag kwam een lieve vrouw hier langs om kennis te maken. Ik heb hulp in huis nodig om het te kunnen bolwerken en zij zocht werk. We spraken in het Engels met elkaar en ze was zo vriendelijk en lief. Lijkt me geweldig als zij hier wekelijks kan helpen.

Daarna bracht mijn vader een verrassingsbezoekje en ging ik met de kinderen een ijsje halen in het centrum en speelden ze bij de waterfonteintjes. Ik nam 2 buurkinderen mee en terwijl de 8 kinderen speelden zaten mijn vriendin en ik op een bankje te relaxen.

En hoe fijn het ook was, het was gewoon teveel. 

Vrijdagavond zou ik Jonathans haar eraf halen met de tondeuse zodat hij een lekker kort koppie zou hebben voor de vakantie. Dat mislukte grandioos. Het werd veel te kort, maar toen was er geen weg meer terug. Hij was helemaal overstuur en eerlijk is eerlijk het ziet er niet uit. Hij lijkt wel een zieke patiënt. Tot half 10 was ik bezig hem te troosten en daarna brak ik zelf. Het was de druppel. Door iets wat ik gedaan heb is mijn kind zo overstuur. Hij durft niet zonder pet, zelfs niet in huis.

Ik verzonk in het donker, gedachten dat mijn gezin zonder mij beter af is overheersten. 

Zaterdag was een mix van huilen en angstig voelen. Zelfs door de kalmeringsmiddelen heen die ik inmiddels genomen had. Met de huisarts sprak ik af dat de antidepressiva opgehoogd worden. Wat aan het begin ergere angst veroorzaakt maar daarna me gaat helpen. Dat ophogen, daar hik ik tegenaan. Want nog meer angst, dat kan ik niet handelen. 

In de middag sliep ik een uur en we gingen bij de buren barbecueën. Mijn eerste poging om erbij te zijn mislukte. Ik droop af en trok me binnen terug. Na nog een kalmeringstabletje en een inwerktijd probeerde ik het nog eens en het lukte. Hoewel ik me niet top voelde was het toch een fijne avond.

Op zondag werd er in de kerk specifiek voor mensen gebeden met angst en paniekklachten. Dat vond ik heel bijzonder, God ziet het wel. En tegelijkertijd voelt het zo donker en liggen de tranen klaar om weer eruit te komen. Bert maakte een opmerking over dat ik iets onbenulligs niet goed had gedaan en ik moest alweer huilen, kan helemaal niets hebben.

En hoe het nu met mijn werk moet? Ik weet het niet. Ik wil het zo graag en tegelijkertijd voel ik me zo kwetsbaar en zwak. Heb een brok in mijn keel als ik dit allemaal opschrijf. Bert bood al aan me heen en weer te rijden maandag en dinsdag, als dat zou helpen. Het liefst blijf ik in de veiligheid van ons huis, weet niet of het me lukt me op dit moment daarbuiten staande te houden. Maar wat zullen ze wel niet denken als ik de afspraken omzet naar digitale ontmoetingen? Ik heb maandag nota bene een kennismaking met de bestuurder staan. En dan hebben we het nog niet eens over dat de vakantie eraan komt. Dat alles ingepakt moet worden, boodschappen gedaan moeten worden en als ergste: de lange reis naar een plek ver weg.

Het liefst start ik direct met de ophoging. Het werkt na 4-6 weken dus dan gaat die termijn maar vast in. 

Maar als Manuël dinsdag jarig is en woensdag zijn kinderfeestje is dan moet ik er gewoon zijn als moeder. En juist dat zijn is iets wat me zwaar valt. En waarom? Zeg het maar. Waarom...

Berts goedbedoelde adviezen hielpen niet, hoewel hij door me te dwingen alles te zeggen wat er in me omging hielp om uit de ergste angst te komen. Ik breng je wel naar je werk (super lief, maar helpt nu niet), het zijn maar 7 uurtjes op een dag (ja, normaal goed te doen, maar nu onoverkomelijk). Uiteindelijk stortte ik mijn hele hart uit dat ik naar beneden gleed en alleen maar bleef vallen, het donker in. De opmerking die Bert toen maakte hielp: maar als je nu op -10 bent dan helpt het misschien als ik je naar je werk rijd, voor mij geen moeite.  'Maar ik zit niet op -10, het is zeker -20!'. Oké, wat is er nodig op -20? 'Dat ik zo snel mogelijk start met de ophoging omdat er dan iets structureels gebeurt, dat ik de komende dagen binnen de veiligheid van ons huis kan blijven om het vallen te stoppen' en zo nog een paar punten. Plan van aanpak: maandag starten met medicatie en oxazepam om de ergste angst tijdelijk te dempen. Werk doen vanuit huis. Het voelt goed om te blijven werken maar dan wel binnen de mogelijkheden die ik heb. Via Teams kunnen de afspraken ook prima gaan hoewel het enigszins gênant voelt is dit nu een goede tussenoplossing. En ze hoeven niet alles te weten, daarvoor voelt het niet vertrouwd genoeg. Ik mag niet rijden met die medicatie dat is genoeg om te vertellen.

Door dit gesprek en de watervallen die uit mijn ogen ontsprongen kalmeerde ik beetje bij beetje. Ik ben aan het koorddansen op -20 maar heb het stukje touw gevonden om op te staan, het vallen is gestopt. 

En hoe nu verder?  Ik weet het echt niet. Ik probeer te luisteren naar wat nu nodig is, waar mijn lijf blijkbaar om schreeuwt. En bid en hoop en werk keihard om weer terug te keren in het licht.