Drama queen

Ik ben me toch een potje beroerd geweest, niet normaal. Zondag werd het alleen maar erger. Ik pendelde heen en weer tussen de bank en bed. Na een dutje kwam ik tegen lunchtijd beneden. Ik besloot te helpen door alvast een soepje op te zetten, toen Bert dat in de gaten kreeg werd ik direct naar de bank gestuurd. Hij voegde soepgroente toe en draaide gehaktballetjes. Van die perfect ronde. Als ik dat doe zijn het sneue (maar lekkere) gevallen maar Bert krijgt het altijd voor elkaar om alles netjes te maken, zelfs de balletjes. Hoe dan ook, de soep stond op, de kinderen speelden in de tuin en ik lag op de bank. Af en toe kwam er iemand langs om te vragen of ik nog ziek was, ja nog steeds. Op een gegeven moment zei Esther: 'mama is wat ziekjes'. Klonk zo schattig.

Bert ging naar de wc en ik besloot hem te verrassen door de oven voor te verwarmen en het stokbrood erin te stoppen. Weer kreeg ik liefdevol op mijn kop, wegwezen uit de keuken. Bert at met de kinderen buiten en ik bleef op de bank, na het eten was het tijd om weer naar boven te gaan, wat saai. 

In de middag kwam Bert even bij me zitten om te zeggen dat hij het super lief vond dat ik hielp maar dat hij deze zondag eigenlijk gewoon een boterham wou smeren voor iedereen en geen uitgebreide lunch. Nu had ik hem heel wat extra werk bezorgd. Gelukkig konden we er allebei om lachen, ik doe zo mijn best maar nu moet ik het thuis gewoon uit handen geven, dat helpt het meest.

Zondag aan het begin van de avond kwam de uitslag van de coronatest: negatief. Nou, dat is alvast goed nieuws. Maar ik was verder nog niets waard en hoe moest dat nou met mijn werk. In de tweede werkweek je ziekmelden is toch niet te doen, maar ik was echt ziek. Ik bleef er maar over denken. Wat nou als ik zeg dat ik nog wacht op de uitslag van de coronatest? Nee, dat is gewoon niet eerlijk, de uitslag is er al. Gewoon maar de waarheid vertellen. 

Maandag begon de werkweek weer. Bert maakte de kinderen klaar voor school en toen ze weggingen zei hij: 'kom jongens, we gaan naar school' waarop Esther aanvulde: 'ja, en naar de kinderopvang'. Precies, dat zullen we zeker niet vergeten. Ze heeft het daar zo naar haar zin.

Ik appte collega's in een groepsapp dat ik echt ziek was maar mijn best zou doen zo snel mogelijk weer werk op te pakken vanuit huis. Ook appte ik mijn leidinggevende. Wat was is zenuwachtig, leek wel een onzekere tiener, verschrikkelijk. Ik kreeg een korte beterschapswens en moest maar rustig aan doen. Fjoef, dat valt mee. Ben dan bang dat ze met elkaar erover praten hoe idioot het is dat ik me nu al ziek meld maar... voor dat soort gedachten had ik echt geen energie over. Hup, gedraag je als een volwassene. Je bent oprecht ziek, hebt dat gemeld, nu werken aan herstel en ophouden met die onzin. Af en toe moet je jezelf gewoon streng toespreken, ik wel in ieder geval.

Ik kon ook echt niet uit mijn ogen kijken, dit is de meest charmante foto, écht ziek.

Eind van de ochtend wist ik niet meer wat ik met mezelf aan moest, de temperatuur liep weer op en ik kon niet meer lekker liggen of zitten. Dan ging ik weer liggen, dan weer een rondje lopen, een kop thee pakken, en maar weer liggen. Bert werkte even op zolder en zou de rest van de dag naar Utrecht gaan voor een afspraak. Toen hij zijn brood ging smeren keek hij een paar keer bezorgd mijn kant op. Ik voelde me steeds slechter. Waarop Bert zei: 'ik maak me wat zorgen om je, je ademt heel vreemd'. Waarop ik helemaal in de stress schoot, zie je wel er is iets goed mis. Bert liep naar me toe en toen ik in zijn armen stortte begon ik te hyperventileren. Had dat toen niet door maar was in en in beroerd. Bert is zo'n held. Hij hield me stevig vast, begeleidde me naar de bank, zette me recht neer en zei heel rustig: 'je hebt griep, dat is heel vervelend maar geen reden om gek te gaan ademen. Je bent nu aan het hyperventileren en je weet wat je moet doen'. Ja maar alles begint te tintelen. 'Precies ja, je weet wat je moet doen'. En daar had hij gelijk in. Rustig ademen net zolang tot ik helemaal rustig werd. Tjonge jonge, wat een toestand. 

Bert vertrok naar Utrecht en inmiddels was ik weer tot rust gekomen, keek een romantische film ter afleiding. Verstand op nul en kijken maar. Daarna nog lekker even met de ogen dicht op de bank doorgebracht. 

Bert zou de kinderen ophalen. Eigenlijk zou ik dat doen maar daar was nu geen sprake van. Bert vergeet nog wel eens de tijd dus ik hoopte zo dat hij op tijd was en ik niet alsnog ze moest halen. Maar het ging precies goed. Klokslag 18 uur stond hij bij de bso. Oké, voor het net moet je wel wat eerder zijn maar voor deze dag was ik tevreden.

De kinderen kwamen thuis, vertelden hun verhalen over school en aten samen met Bert. Rachel was bleek en moe. Ze begon over buikpijn dus Bert heeft haar vroeg naar bed gebracht. Gelukkig stond ze dinsdag fris en fruitig weer naast haar bed.

In de avond zaten we samen op de bank en heb ik Bert uit de grond van mijn hart bedankt dat hij zo goed voor me gezorgd heeft waarop hij antwoordde: 'ach, ik wist altijd al dat je een drama queen bent'.

Dinsdagochtend ging het wat beter. De kinderen merkten het ook. Jonathan zei al: 'logisch, we hebben toch voor je gebeden'. Dat is toch heerlijk, zeker kind, heel logisch.

Bert nam de ochtendroutine weer op zich en ik sloot dapper aan bij een digitaal overleg van 9 tot 11 uur. Daarna viel ik om dus heb ik weer geslapen. Ik ben er nog niet maar het is een stapje de goede kant op gegaan. En wat ben ik ongeduldig, heb een bloedhekel aan me niet goed voelen. Het lijkt nu al een eeuwigheid terwijl het eigenlijk nog maar dag 4 is, waar hebben we het helemaal over. Donderdag staat de dag volgepland met afspraken op locatie, hik ik nu al tegenaan. Probeer het maar uit mijn hoofd te zetten, stapje voor stapje.

Ik denk dan dat het noooooit meer goed komt. Dat zullen de drama queen skills wel zijn. Ik kruip er vroeg in, morgen weer een dag.