Door de mand vallen

Zaterdag hadden we een gezellige dag met familie. Berts ouders waren jarig en daarom spraken we met iedereen af op het Wekeromse zand. Stoeltjes mee, picknickspullen, emmertjes en schepjes en zo konden we ons de dag wel vermaken. De kinderen vermaakten zich met neefjes en nichtjes en de volwassenen konden bijpraten. Lekker zo'n dag buiten zijn hoewel het op de één of andere manier ook wel vermoeiend is. We kregen het mooie nieuws dat er een nieuw neefje of nichtje op komst is. Berts broer en zijn vrouw verwachten hun eerste kindje, dat blijft toch heel bijzonder.

Ze vertelden het na 15 weken zwangerschap, dat iedereen zo bij elkaar was kwam natuurlijk mooi uit. Ik moest eraan denken dat wij het altijd heel vroeg in de zwangerschappen al aan broers en zussen verteld hebben. Met een week of 6. Ik hou erg van die openheid. Natuurlijk is dat nog niet het moment om het overal rond te bazuinen maar eigen vlees en bloed, wat ons betreft delen we daarmee lief en leed. 

Nadat ik er jaren verbaasd over ben geweest waarom zulk heugelijk nieuws wel met ouders gedeeld wordt maar niet met broers/zussen heb ik het maar los gelaten. Het is de keus van ieder persoonlijk. In ieder geval was dit natuurlijk wel het nieuws van de dag.

Om half 6 waren we weer thuis, moe maar voldaan. Ik kookte een volledige maaltijd in plaats van naar een makkelijke hap te grijpen wat ik dan wel weer een goede actie van mezelf vond. De kinderen zaten van onder tot boven onder het zand. Die werden dus onder de douche gezet, er kwamen volledige woestijnen uit de schoenen en het zand verspreidde zich het hele huis door. Zelfs de volgende dag vond ik nog zand in de douchecabine.

De zondag verliep rustig, we zaten om 10 uur kant en klaar voor de tv om naar de kerkdienst te kijken toen bleek dat het pas om 11 uur startte. Oja, eerste zondag van de maand. Dat leverde zomaar een uur extra op, lekker. We dronken rustig koffie en slingerden alsnog de tv om 11 uur aan. 

Nu we zoveel in de tuin werken schiet het fietsen er bij Bert bij in. De zondagmiddag ging hij lekker een rondje fietsen, daar knapte hij enorm van op. Ik zag een donkere lucht aankomen en net voor de regen arriveerde kwam Bert de poort in, perfecte timing. Ik ging tijdens zijn afwezigheid met Manuël en Esther naar wat speeltuintjes in de buurt. We waren bij de eerste speeltuin net een paar minuutjes toen Esther moest plassen. Zucht, zul je net zien. 'Zijn hier geen bosjes?' vroeg ze nog. Tja, zaterdag hebben we heel wat keren haar achter een boompje laten plassen. Ze wiebelde en wiebelde, vooruit daarachter kunnen we ons wel in de bosjes verstoppen. Ze plaste en... poepte. Welja. Tijd om naar huis te gaan, Manuël baalde, we waren er net. Toch maar naar huis om billen te poetsen. Nadat Esther thuis weer schoon was liepen we naar een ander speeltuintje, dan daar nog maar even spelen. Toen Esther na 10 minuten zei 'er komt weer een plasje' gingen we weer op huis aan. Arme Manuël. Esther deed haar plas en toen was ik er zat van. Inmiddels waren we 3 kwartier bezig en hadden net niks gedaan. Ga maar in de buurt spelen, volgende keer beter.

Maandag was het weer tijd om naar Doorwerth te rijden. We hebben een nieuw plan. Op mijn werkdagen breng ik de kinderen naar school en rij dan direct door. Zo kan ik om 9 uur op kantoor zijn. Bert haalt ze dan eind van de middag op. Het liep gesmeerd, 5 minuten voor 9 was ik er. Toen ik binnen kwam waren collega's in rep en roer. Blijkbaar was er gelijktijdig met mij iemand anders gestart in een andere functie op kantoor en zij had zich vandaag direct al ziek gemeld met psychische klachten. Iedereen baalde: 'dat wist ze toch wel, niet eerlijk dat ze het verzweeg' etc. Ik kon wel door de grond zakken, nu gaan ze me doorhebben, dat ik eigenlijk niet spoor maar gewoon maar wat doe. Als ik vandaag in paniek raak maken ze gehakt van me. 

Het kostte even voor ik mezelf herpakte. Onzin, ik functioneer prima, heb alleen een paar aandachtspunten en die neem ik in acht. De dag verder verliep goed. Hoewel ik af en toe denk: waar ben ik mee bezig? Alles nieuw, nieuwe locatie, dit is niks voor mij. Maar als ik nu even doorzet is het straks niet meer nieuw. Ik heb de tijd genomen om na te denken of dit nu echt is wat ik wil. En ja, dat is het. Ik word zo blij van dit werk. En dat het nu nog intensief is wordt heus wel minder. Ik ben met open armen ontvangen. Wat ik nog wel lastig vind is dat er met enige regelmaat gevloekt wordt. Tijdens de sollicitatieprocedure was al aan de orde gekomen dat zij echt geen christelijke organisatie zijn. Maar ook dit heb ik (uiteraard) weer geanalyseerd en dit is ook wel een mooie kans om als een licht te zijn, of als zout. Misschien is dit wel de plek waar ik een stukje van God mag laten zien, dat zou toch fantastisch zijn.

Weer een dag gewerkt, check. Weer een dag auto gereden, check. Weer een dag alles veel te veel geanalyseerd en overdacht, check. Maar ook een dag dat ik genoten heb om mijn kwaliteiten in te zetten en blij om ook weer thuis te komen waar ons gezin me het meest dierbaar is van alles.