Testen en 100e blogje!

Maandenlang was Rachel zich al aan het voorbereiden op haar spreekbeurt. Beetje bij beetje kreeg het meer vorm. Ze had al informatie gekregen van haar 'oude' opa (lees: mijn opa) en was een tijd druk met de powerpoint in elkaar zetten. Nadat ze uitleg had gekregen hoe powerpoint werkt kon ze het zelf, dat pikken die kinderen toch snel op. De dag van de spreekbeurt brak aan. Rachel was zenuwachtig maar ook vol zelfvertrouwen, ze vond het zelf een bijzonder leuke spreekbeurt geworden. 

Toen ze uit school kwam vroeg ze gelijk: 'en wat denk je dat ik voor cijfer heb gehaald?'. Tja, geen idee. Vast een heel hoog cijfer. 'Ik heb een 8,5. Ik had eigenlijk wel een 9 of een 10 verwacht maar dit is ook wel oké'. Dat is toch grappig dat ze zo hoog insteekt en een 8,5 net goed vindt. Ze vervolgde: 'gelukkig heb ik geen 7'. Het is net of ik mezelf hoor praten, klein strebertje. 

Zaterdag was een dag waar ik naar uit zag. Er stond namelijk een kappersbezoek op de planning. Helaas verliep de dag anders dan gepland. Ik werd wakker met keelpijn en moest hoesten. Was er in de nacht een paar keer wakker van geworden. Wat moet je dan? Eigenlijk alles afzeggen en testen... maar ik wou zo graag lekker de middag voor mezelf. Ik tobde en dubde maar het was natuurlijk wel duidelijk. Zeker met zo'n flinke keelpijn is het gewoon nodig de test te doen en anderen te mijden. Ik belde de kapper af en vond het zo vervelend. Ik had namelijk een lange afspraak staan en die liep ze nu mis. Gelukkig reageerde ze zo lief. Ze ging lekker winkelen en zou mij zo snel mogelijk weer inplannen. Desnoods ergens tussendoor. Na het telefoontje had ik wel wat last van zelfmedelijden, daar gaan al mijn mooie plannen. 

Bert ging weer in de tuin aan de gang en de buurman kwam helpen met het verwijderen van een boom(pje), die gaat in hun kachel verdwijnen. Jammer van zo'n mooie boom maar het is niet anders, we krijgen er een mooie tuin voor terug.

In de loop van de middag voelde ik me steeds minder fit worden. Nee zeg, ga toch niet echt ziek worden. Toen Bert zonder overleg de zandbak weg had gedaan stond ik op het punt in tranen uit te barsten. Oké het was ook niet leuk maar dat was overdreven, tijd om op te laden. Ik kroop een uurtje in bed. Iets met leren om naar je lichaam te luisteren. Daarna ging het alweer beter. Ik vouwde een wereldhoeveelheid aan was weg en deed wat huishoudelijke taken. De kinderen speelden lekker in huis, buiten en bij/ met de buurkinderen.

In de avond hadden we de kleintje om half 8 in bed en de kamer aan kant. Rachel en Jonathan mochten opblijven zo aan het begin van de vakantie en we keken met z'n vieren LegoMasters op televisie. Leuke activiteit met die grote kinderen. Voor we het wisten was het 9 uur en de hoogste tijd om ook hen naar bed te brengen. 

In de avond werd ik toch weer minder fit en deed bijzonder onverstandig maar wel effectief. Ik at een zak chips leeg. Lekker en ik kikkerde er goed van op. Ernstig maar waar. Kwart voor 10 kroop ik ook onder de wol. Na een goede nacht behalve een paar hoestonderbrekingen ging het zondag een stuk beter. Nog niet helemaal 100% maar ook echt niet ziek. Het is trouwens geen corona. Gewoon maar even wat rustiger aan doen.

De kinderen waren druk met de lego, duplo en we sloegen aan het puzzelen: nieuwe puzzel van 1000 stukjes. Daar zijn we wel weer een tijdje zoet mee. 

Rachel maakte dit van Lego. Wie kan zien wat het voorstelt? 

En zo is het weekend weer voorbij en mijn 100e blogje geschreven!

Als je onderwerpen hebt waar het in de komende 100 blogs zeker over moet gaan hoor ik dat graag, ben benieuwd!