Horrordag

Wat een horrordag was het woensdag. Het was de eerste dag van de schoolvakantie dat ik zelf ook vrij was en daar had ik zin in. Niet op tijd staan, lekker rustig aan doen. De dag begon normaal hoewel de kinderen al erg druk waren. 1 voor 1 gingen ze onder de douche. Toen Manuël en Esther aan de beurt waren kwam er een grote vrachtwagen hout voor de tuin brengen, Bert zat in overleg dus ik nam het aan. We sleepten het hout uit de vrachtwagen en legden het op de stoep. Terwijl de chauffeur en ik daarmee bezig waren hoorde ik Esther huilen vanuit de douche. Ik rende naar binnen en gaf Rachel opdracht naar de badkamer te gaan. Situatie weer onder controle. We telden het hout en kwamen tot de conclusie dat er 1 blok teveel bij zat, gek maar misschien was het voor iemand anders, dat blok nam de chauffeur dus weer mee. Ik snelde naar de badkamer en hielp de kleintjes uit de douche. Esther zette het op een gillen want er zat bloed op haar teen. Het bleek mee te vallen: een rood pluisje van de handdoek. Na het verwijderen van dat pluisje was ze gelijk weer stil. Ondertussen appte een vriendin of we kwamen koffie drinken, leuk idee. De kinderen waren zo druk en dan konden we er mooi even uit. Vaak als je dan weer thuis komt gaat het een stuk soepeler. Door het wisselvallige weer namen we de auto. We hadden een gezellige ochtend en reden rond lunchtijd terug naar huis. Het was nog een crime om iedereen weer de auto in te krijgen want Esther wou het konijn aaien en Manuël wou daar blijven eten maar het is toch gelukt. Ik grapte nog toen iedereen in de auto zat dat ik de deur op slot zou doen en hard weg kon rennen. Maar mijn vriendin zei dat dat geen optie was en dat ik gewoon naar huis moest rijden, oké dan. Eenmaal thuis stuiterden de kinderen gewoon verder en dat niet alleen, ze vlogen elkaar in de haren en constant hing er wel een kind aan mijn been of praatte er iemand tegen me. Ik werd er knettergek van. 

Rachel wou alleen knutselen en Jonathan wou samen knutselen en vroeg Rachel steeds wat ze maakte. Dat liep uit op ruzie toen ik boven een wasje in de machine stopte. Ik hoorde enorm gegil en gehuil dus sprintte weer naar beneden. Wat bleek: Rachel had Jonathan geknipt met een schaar, en dan ook echt zijn huid. Er zat een sneetje in zijn vinger. Jonathan gillen omdat een flapje vel los zat en Rachel was compleet overstuur een pleister aan het knippen. Er kwam een onsamenhangend verhaal waaruit ik niet kon opmaken wat er nou gebeurd was. Conclusie was wel dat Rachel zo overstuur was dat me dat wel genoeg straf leek en de schade bij Jonathan viel reuze mee maar toch mocht hij een pleister om het leed te verzachten.

Dat was nog maar het begin van de middag. Ik poetste beneden en Manuël en Esther hadden steeds ruzie. Hoe vaak ik mezelf wel niet heb horen zeggen: 'jongens blijf van elkaar af' was niet te tellen. Tegen elk kind en in verschillende samenstellingen. 

Toen belde een vriendin dat ons huis op haar route lag, of ze een kopje thee kon komen drinken. Ja leuk! We hebben een uurtje bijgekletst maar ondertussen viel er een vaas met bloemen om, at Esther de koektrommel leeg en was de vloer zo bezaaid met kruimels en een spel kwartet dat je niet zou zeggen dat ik het uur ervoor besteed had aan ruimen en poetsen. Ondertussen bleven Esther en Manuël aan me plakken, om me heen zoemen als irritante bijen. Nadat mijn vriendin weg was gingen we boodschappen doen. Ik had de kleintjes beloofd dat ze mee mochten, die oudste 2 konden wel even alleen zich vermaken. Ik ging voor vertrek nog even naar de wc maar zelfs daar werd op de deur geklopt en constant tegen me gepraat. Ik schoot uit mijn slof: 'ga weg, laat me 2 minuten met rust!'. Dat hielp, het waren 30 heerlijke secondes. Daarna was het tijd voor de boodschappen. We fietsten erheen, ik deed Manuëls slot niet zoals hij het wou dus hij werd boos. Uiteindelijk legde hij zich erbij neer en konden we de winkel in. Bij de donuts zette Esther het op een gillen dat ze donuts wou hebben. Ze krijgen regelmatig lekkers en komen niks tekort maar nu gingen we alleen voor de nuttige boodschappen, dus nee geen donuts. Grote krokodillentranen. 

Soms heb je zo'n dag dat je je geleefd voelt. Het was eind van de middag maar elk beetje energie was weg. We kochten ter plekke kant en klare lasagne om te eten in plaats van de stamppot worteltjes die op het menu stonden.

Het avondeten duurde lang, ik begon tijdens het eten vast de keuken op te ruimen. Niet zo gezellig maar wel effectief.

Toen de kinderen allemaal op bed lagen stortte ik uitgeput op de bank. Wat een dag. Buiten was het onstuimig weer, zou dat effect hebben gehad op de kinderen? Ik weet het niet. Weet ook niet wat ik anders had kunnen doen maar slopend was het wel.

En dan hadden we nog de situatie met Esthers plasjes. Ineens plast ze thuis weer in haar broek maar we hebben de indruk dat dit geen ongelukjes zijn maar dat ze ons gewoon uitdaagt. Bert had als sanctie haar knuffel afgepakt. Vond ik wel een hele erge straf maar hij wou gaan voor de shocktherapie en in aanwezigheid van de kinderen vormen we een team. In de avond was dat een bespreekpunt. Even de knuffel wegleggen : oké. Maar een peuter van nog maar 3 jaar in bed leggen zonder haar knuffeltje vind ik echt buiten verhouding. Ik voerde een betoog dat dit te erg was voor míjn kind (let op: mijn ipv ons) en dat het wel in verhouding moet zijn. Bert reageerde met: 'dan zijn we het niet met elkaar eens'. Het stoom kwam uit mijn oren want hoewel die kinderen me het bloed onder de nagels vandaan hadden gehaald die dag zijn ze toch me dierbaarder dan alles. Tijdens het tandenpoetsen zat ik te bedenken hoe vreselijk stom Bert is en meer van dat, zal de details maar niet delen. Tot ik Bert stiekem Esthers kamer in zag sluipen om haar knuffel bij haar te leggen. Hij kwam met een grijns de badkamer in: 'je kunt goed manipuleren'. Toen konden we er weer om lachen, het is toch ook wat. 

We zijn niet perfect en soms is een dag slopend en zou je het achteraf anders doen maar morgen is er weer een dag zullen we maar denken.