Cadeautjes

Rachel en Jonathan gingen allebei een dag na elkaar uit logeren bij een vriendje. Dat zorgde ervoor dat ik dinsdag de dag alleen had met Manuël. In eerste instantie wou hij met een buurmeisje spelen maar op een gegeven moment kwam hij toch terug om samen met mij iets te doen. We doken de spelletjeskast in en hij mocht kiezen. Tot mijn verbazing pakte hij het dambord maar zei er direct bij: deze maar dan in het groot. Aha, de sjoelbak! Die staat achter ons gordijn in onze slaapkamer. Waarom daar? Geen idee meer, maar het is wel handig want je kunt het snel pakken en niemand die het ziet.

We gingen sjoelen maar dan wel volgens Manuëls regels. Elke keer één steen schuiven totdat die erin zit. Daarna mocht de volgende. Omdat Manuël zichzelf bijzonder goed vond in het spel wou hij ook wel mijn beurten op zich nemen. Hij was dus druk met het sjoelen en ik mocht de stenen teruggeven als ze er niet in zaten. 

Ondertussen kletsten we gezellig en bestelde ik ongemerkt patat via Thuisbezorgd.nl. Een paar minuten voordat het eten aankwam lichtte ik Manuël in van dat plan. Hij vond het geweldig. Toen de bel ging rende hij erheen en bedankte de 'patatjesman' uitgebreid. Voor hem had ik zo'n doosje gedaan met patatjes, kroket, drinken en een cadeautje. Dat bleek een sleutelhanger. Dat leverde ook al gejuich op want nu hij zelf op zijn fietsje fietst kan de sleutelhanger mooi aan zijn fietssleutel. 

Het was een groot succes om hem één op één aandacht te geven. Hij straalde ervan, zo leuk. Na het eten wou hij toch echt met een vriendinnetje uit de buurt spelen, natuurlijk goed. Ze speelden hier, buiten en bij hun. Heel ongecompliceerd om maar 1 kind in huis te hebben. Ondertussen kreeg ik bericht dat Jonathan na het logeren thuisgebracht zou worden en dat ik dus even de tijd aan mezelf had. Wat een cadeau! Ik had nogal slecht geslapen dus dook een haf uurtje op de bank met mijn ogen dicht, dat was fijn. Midden op de dag totale ontspanning en dat lukte omdat ik de rest van de dag niets meer hoefde.

Eind van de middag kwam Jonathan thuis, helemaal voldaan van het logeren en spelen maar ook erg moe. Dat hoort erbij. Hij kroop met een tablet op de bank en tot het eten heeft hij zo gezeten.

De dag erna stond op de planning om Rachel weer op te halen, we hielden contact over het tijdstip. De afgelopen tijd slaap ik steeds onrustig, ik denk dat het komt door de spanningen rondom mijn sollicitatie. Bert is mijn personal coach en zei al: 'geef er nou gewoon aan toe, neem je rust'. En dat is inderdaad de beste tip. In de middag zou ik Rachel ophalen dus ik besloot in de ochtend niets te willen. En toen kwam er ineens een appje dat ook zij thuisgebracht zou worden! Ik voelde me gewoon bezwaard door al die liefheid, het is toch zeker mijn taak om de kinderen op te halen. Maar het was echt goed dus ik heb het aanbod in dank aangenomen. Dat gaf mij de ruimte om toch nog iets anders te ondernemen: schoenen kopen met de jongste 3 kinderen. Dat deden we nu in de ochtend. Het was een half uur alle hens aan dek maar ze hebben allemaal nu sandalen en dichte zomerschoenen. Toen we gingen afrekenen merkte de winkelmevrouw op dat ik constant schakel in mijn benadering naar de kinderen toe en dat ze dat heel knap vond. Tjonge, nou bedankt. Later heb ik daar eens over nagedacht en het klopt ook maar gaat al haast automatisch. Manuël kan er niet tegen als we iets nieuws doen, nieuwe schoenen is voor hem dan ook niet leuk om te kopen, pas als ze in huis zijn is het goed. Alle  schoenen waren dus niet goed en hij mopperde vreselijk. Bij hem ben ik heel duidelijk geweest wat we gingen doen en wat ik van hem verwacht. Ook toen hij een rondje mocht rennen met de sandalen en hij een paar extra rondjes rende om dwars te zijn greep ik hem stevig beet en leidde hem terug naar het bankje waar we de schoenen pasten. Toen Esther aan de beurt was rende zij ook een extra rondje maar zij deed dat uit blijheid omdat ze de schoenen mooi vond. Haar heb ik teruggekregen door een grapje te maken.

En dat is toch wat een moeder moet doen: je kinderen kennen en ze geven wat ze nodig hebben.

Inmiddels hadden we zin in een broodje dus kochten we bij de Boni bolletjes, croissantjes en pakjes drinken. We zaten op een bankje en de kinderen speelden in een speeltuintje en bij het water. De eerste minuut zat ik rustig in het zonnetje te genieten van de rust en zon. Toen begon er een oudere meneer tegen me te praten en liet me niet meer met rust. Hij mistte zo het contact met andere in deze coronatijd dus hij vroeg me vriendelijk of hij me wat 'machtig mooie' verhalen mocht vertellen. Prima, ik wil best luisteren. En daar ging het rustig momentje maar zo had deze meneer wel een fijne tijd. Dienstbaar zijn aan de ander is ook belangrijk.

De kinderen kwamen als verzopen katjes terug bij de fiets, oeps dat was nou ook weer niet de bedoeling.

Ook in de middag kroop ik op de bank en ervoer ik de rust dat ik niets meer hoefde. En dat omdat Rachel teruggebracht werd. Bert zie al: 'het is wel duidelijk dat er Iemand voor je zorgt'. En dat is zo.