Frustratie door juf

Even mijn frustratie uiten hoor. Het was een pittige werkdag, het werk was oké maar ik was enorm moe en het lukte niet zoals ik het zou willen. Eind van de middag reed ik naar de bso om de kinderen op te halen. Manuël was heel geconcentreerd een vliegtuigje aan het vouwen. Hij gaf aan nog even bezig te zijn dus richtte ik me op de andere kinderen; schoenen aan, tassen pakken. De juf herhaalde een aantal keer dat Manuël een touwtje op moest ruimen. Als er iemand opruimt is hij het wel dus 1 touwtje is geen probleem. Hij was alleen nog bezig met zijn vliegtuigje en reageerde dus niet op de juf. De juf bleef maar zeggen dat hij het touwtje moest opruimen waarop Manuël gefrustreerd het touwtje in de prullenbak gooide en vervolgens boos en huilend door school liep. Duidelijk overprikkeld. Zegt de juf tegen mij: 'het valt me op dat Manuël zich in kan terugtrekken, alsof hij er niet helemaal bij is'. Dat klopt, dat doet hij. (Om tot rust te komen, als hij het niet overziet, hartstikke mooi en werkend mechanisme). Vervolgens ging ze verder: 'Esther en Manuël klieken zo aan elkaar. Mooi als je goed met elkaar overweg kunt maar zij zoeken elkaar wel heel vaak op'. Dat klopt, dat doen ze inderdaad. Ik vertelde dat Manuël nog een jaartje in groep 2 blijft omdat hij nog vol in ontwikkeling is, hij heeft wat tijd extra nodig. Waarop de bso juf vol verbazing zei: 'maar dan komen Manuël en Esther ook nog bij elkaar in de klas'. Gruwelijk, waar bemoei je je mee? Het waarde oordeel droop er vanaf. En nu was ik al moe en kun je dingen verkeerd oppikken maar dit voelde ik haarfijn aan. Alsof we dat soort dingen zelf niet weten en zien. En nee ze komen niet bij elkaar in de klas want we hebben meerdere kleuterklassen. Bedankt en tot morgen riep ik nog terwijl ik Manuël zocht om hem te kalmeren. Even tot rust komen, het vliegtuigje goed maken en het was klaar, hoe simpel kan het zijn. Inmiddels was ik gefrustreerd, even van me aftypen voor ik aan het avondeten begin. Tot rust komen en het loslaten. Kinderen zijn helemaal niet zo anders dan volwassenen.

De kinderen kregen hun rapport mee naar huis. Allemaal hadden ze een mooi rapport, helemaal passend bij wie ze zijn. Voor Manuël zijn we een aantal keer samen naar school geweest om te praten wat voor hem het beste zou zijn. Door naar groep 3 of toch niet? Na zorgvuldige gesprekken en advies van verschillende vakmensen maakten we met elkaar de keus hem in de kleutergroep te houden. Na lang wikken en wegen was het na dit gesprek gelijk goed. Bert had een weekend nodig om er de rust in te vinden en bij mij was dat gevoel er zodra we de deur uit liepen. De keus is gemaakt, dit is de weg die we in gaan, het is goed. Manuël was heel verdrietig toen we het vertelden. Hij wil zo graag samen blijven met zijn vriendjes. Dat eerste moment bleef ook verdrietig en ook dat mag er zijn. Later was hij blij dat hij al wel alle kinderen kent bij wie hij in de nieuwe groep terecht komt en er zitten ook wel wat kinderen tussen waar hij aansluiting bij vindt. Niet zijn beste vrienden maar hij is sociaal genoeg om snel nieuwe vrienden te maken. Het is even pijnlijk maar voor de lange termijn beter.

Rachel heeft haar voorlopig advies meegekregen voor de middelbare school! Spannend! Ik ben er heel blij mee, past helemaal bij wat wij dachten bij Rachel. Nu nog op scholenjacht. Een positief christelijke school vind ik heel belangrijk, het zijn toch de jaren die je zo vormen. Tegelijk is een school binnen de woonplaats ook wel heel fijn, scheelt een hoop reistijd en energie. We gaan alle opties onderzoeken en bidden maar dat duidelijk zal worden wat voor Rachel de juiste plek zal zijn. Maar dat alles komt na de vakantie. Daar leven we nu eerst naar toe. De kinderen worden steeds meer moe en ik zie uit naar dagen dat we in de ochtend niet zo op tijd staan. Nog even de laatste weken. 

Deze dagen heb ik geen foto gemaakt maar kwam wel een uitspraak tegen die geweldig leuk is,  deel ik die toch gewoon: