Avondvierdaagse

De avondvierdaagse week, het is me toch een hele happening. Bert liep 2 avonden mee, vroeg eten, verschillende start- en eindtijden. En dan hoefde ik zelf nog niet eens wat, toch voelde het druk. De hele week was mijn motto: ik ben het brein, jij voert het uit. En die jij is dan Bert. Best een goede taakverdeling eigenlijk. Ik bedacht hoe laat er gekookt en gegeten moest worden, zette de tasjes klaar en regelde wie met wie mee fietste. Bert bracht kinderen op aangegeven tijden weg en liep een keer mee met de 5 en de 10 kilometer. Tijdens de laatste avond bedacht ik hoe laat we weg moesten en waar we langs de route zouden staan. Toch wil Bert van die verdeling af na deze week, gek genoeg. Werkte eigenlijk best goed, voor mij dan. 

Vrijdag mochten Manuël en Esther mee om te kijken naar de optocht van scholen. Daar hadden ze reuze veel zin in. Wel moest ik vooraf nog mee met Rachel naar pianoles om te luisteren naar een muziekstuk wat ze zou voordragen en had Bert aardappelschijfjes, bloemkool en vlees gekocht wat ik nu niet bepaald een snelle maaltijd vond om klaar te maken op een goed gevulde dag. Om de stres voor te zijn, ik bedoel: om de ergste stres voor te zijn maakte ik een deel van het eten halverwege de middag vast klaar. Zo kon ik rustig naar Rachel gaan luisteren zonder te bedenken wat er nog moest want daar was nu genoeg tijd voor. Dat was een goede zet.

Rachel zat keurig achter de piano en deed de voordracht hartstikke goed. Was echt leuk om haar zo te zien spelen. Dat is toch anders dan dat ze thuis zit te oefenen. 

We liepen samen naar huis en daar maakte ik de rest van het avondeten klaar. Om 17 uur zaten we aan tafel. Nou, nou, een mooie prestatie. 

Manuël en Esther vroegen elke 5 minuten wanneer ze mee mochten om te kijken. Dat was pas om 20 uur en duurde heel lang voor ze.

Om 20.10 uur hadden we een mooi plekje vrij aan het begin van de route. Toen duurde het nog 20 minuten voordat ze kwamen dus we hadden ons niet hoeven te haasten. Zwaaien, grote zak met spekjes overhandigen en weg waren ze alweer. Wat een mega evenement is het, met muziekkorpsen en zoveel kinderen en ouders die meeliepen. Leuk ook om zoveel bekende langs te zien lopen. Natuurlijk van onze eigen school maar ook bij de andere scholen.

We bleven nog even staan luisteren naar de muziek en verplaatsten ons toen naar het eind van de route waar Berts zus en ouders stonden te wachten. Daar was het een stuk rustiger en kletsten we gezellig bij. Manuël en Esther speelden met niks en elkaar, dikke lol dat ze hadden. Uiteindelijk kwamen de kinderen ook daar langs, het was zeker al na negenen toen ze arriveerden. Juist voor onze plek moesten ze even wachten, dat kwam mooi uit! Konden we ze knuffelen, een foto maken en kregen ze nog wat van hun tante en opa en oma. Toen ze weer in beweging kwamen liepen we het laatste stukje mee, het duurde lang en Jonathan was nu wel erg moe. Uiteindelijk zaten we om half 10 op de fiets. 3 vrolijke kinderen en 1 stilletjes en bleek: Jonathan. Gelukkig kon hij achterop de fiets. Thuis is hij zonder tandenpoetsen direct in bed gekropen. Er kwam geen zinnig woord meer uit en hij bibberde van de kou. 4 dagen laat naar bed en 20 kilometer in de benen eisten hun tol. Het kind was op.

Gelukkig was het de dag erna zaterdag. Toen moest Jonathan nog wel een prestatie leveren om af te zwemmen voor zijn B diploma, maar daarover een volgende keer meer. Nu eerst met de benen gestrekt.