De Kleine Zeemeermin

Rachel was druk bezig met de laatste voorbereidingen voor musicalles. Ze heeft op maandag de laatste les gehad van 2 uur. Op donderdag de generale repetitie waarvoor ze van 16.30 tot 20.00 uur aanwezig was en vrijdagavond staat dan de echte voorstelling gepland. Wat ziet ze er naar uit en wat is ze zenuwachtig. We gaan er met het hele gezin heen en we zien er allemaal naar uit. Rachel zal zaterdag wel gesloopt zijn maar het is het waard, ze wordt dolgelukkig van die lessen.

Eindelijk was het vrijdagmiddag. Ik denk dat ik zenuwachtiger was dan Rachel zelf. Ze trok haar zwarte outfit aan die ze als basis nodig had voor de voorstelling. We maakten haar avondeten klaar om mee te nemen en haar haren mochten in een mooie opvlecht met schuine staart gestyled worden. Rachel vertrok op de fiets en een paar uur later zouden wij volgen. 

Gek genoeg liep alles soepel, we aten op tijd, maakten de boel perfect aan kant en de pyjama's voor de avond lagen beneden naast elkaar klaar. Nu zeggen we vaak voordat we vertrekken we het huis op orde willen hebben, dat is zo fijn terugkomen. Het lukt nooit helemaal. Maar nu... warempel het is gelukt! Volgens Bert een toevalstreffer, volgens mij het gevolg van hard werken. We zullen zien of het vaker lukt. Omdat Jonathan ontzettend lang wakker is geweest in de nacht waren Bert en ik enorm moe. Ik was gewoon moe en Bert liep erbij als een zombie. Bij mij komt de echte reactie vaak pas een dag later. Ondanks de moeheid lukte alles en waren we ruim op tijd aanwezig bij de theaterzaal. 

Wat hebben we genoten van de voorstelling! Een jaar lang werkte Rachel hier naar toe: een musical van De Kleine Zeemeermin. Alle kinderen hadden een microfoontje op hun wang geplakt, waren subtiel in de make-up gezet en stuk voor stuk straalden ze tijdens de uitvoering. We hebben zo enorm genoten en toen we op het eind een luid applaus gaven moest ik een traantje wegpinken; wat mooi om je dochter zo te zien schitteren.

Opa en een tante kwamen nog even mee naar ons huis om Rachel bloemen en lekkers te geven en toen was het de hoogste tijd om iedereen in bed te leggen, het was al bijna 22 uur! 

Mijn zus bleef logeren en daar kletsten we nog even mee. Inmiddels was ik enorm moe en eenmaal in bed lukte het slapen niet meer. Nu slaap ik bijna altijd goed en snel, het is een heuse hobby van me, maar nu bleef ik maar draaien en me beroerd voelen van de moeheid. Uiteindelijk kwam de slaap dan toch en ondanks het uitslapen op zaterdag was nu ik een zombie. Pffff, niks aan om je zo enorm moe te voelen. 

In de middag namen we afscheid van de ene zus die bleef logeren en vertrokken we naar een andere zus om verlaat een paar verjaardagen te vieren. We zaten in de tuin en de kinderen speelden met hun neefjes. We kregen er ontzettend lekker avondeten: Goulash. Daar zou ik best aan kunnen wennen: eten zonder het zelf te hoeven bereiden. Esther begon spontaan de tafel af te ruimen en wou ook wel afwassen. Verhip, zou de opvoeding dan toch aanslaan? 

De kinderen lagen weer erg laat op bed, deze keer tegen half 10. Oef, dat gaat lekker zo aan het eind van het schooljaar nu ze al moe zijn. We gaan er maar geen gewoonte van maken maar we hebben het wel heel gezellig gehad.