Beweging

Dinsdagavond lagen de kinderen in bed, was Bert een rondje buiten aan het fietsen en was ik moe in mijn hoofd maar tegelijk ook rusteloos. Ik besloot zelf ook weer eens op de racefiets te gaan. De opdracht van de fysio was om weer rondjes te gaan fietsen met een maximum hartslag van 140. Sportkleren aan en ik fietste een half uur op zolder, yes gelukt! En dat na een werkdag. 

Woensdag verwachtte ik er wel een reactie van maar die bleef uit. De kinderen waren vrij, onze schoonmaakdame maakte het huis weer heerlijk schoon en fris en ik werkte de ochtend. Het was mijn bedoeling om niet zoveel te werken omdat ik vrijdag extra werk en de kinderen vrij waren maar ik kreeg aan de lopende band telefoontjes. Toch dus maar gewoon gewerkt. De combi met de kinderen thuis ging verrassend goed.

Manuël mocht naar een kinderfeestje, Esther speelde buiten met de barbies en een bak water en ik gaf aan Rachel en Jonathan de opdracht om alles uit de speelgoedkist te halen en te sorteren wat ze willen houden. De overige items ging ik die middag door. Een heleboel kon ons huis verlaten. Ik denk dat ik er nog wel een keer wat rigoureuzer doorheen kan maar dit was al een lekkere opruiming. We kwamen maar liefst 8 kralenkettingen tegen van school! Oeps. Donderdag hebben we deze direct ingeleverd bij de meester van Manuël. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

In de middag was het ook tijd om uit te rusten. We keken de film De Kleine Zeemeermin. Leuk om zoveel te herkennen van de musical die we vorige week van Rachel zagen en ook om de verschillen te ontdekken. 

In de avond ging ik met 2 oud-collega's wandelen. De hartslagmeter ging mee en 4 keer hebben we tijdens het lopen een meting gedaan. Iedere meting kwam tussen de 95 en 100 uit, keurig! We liepen bijna 5 kilometer en zijn weer helemaal bij gekletst, zo gezellig. Jonathan vond het maar niks dat ik wegging 'ik mis mama'. De lieverd, hij ging toch naar bed en ik vond het heerlijk om op pad te gaan. 

Toen ik donderdag bij Jonathans klaslokaal stond om naar hem te zwaaien stuiterde hij de klas door. Hij deed zo enthousiast met een vriendje en ging alle kanten op. Ik dacht nog: 'arme juf, je zal maar zo'n stuiterbal hebben' maar ik vroeg me ook af waarom hij zo blij was.

Toen hij me in beeld kreeg rende hij naar het raam en schreeuwde: 'we gaan in groep 5 kijken!'. Aha, toen snapte ik zijn reactie. Wat ziet hij er naar uit om naar groep 5 te mogen, dan zit hij in een klaslokaal boven. En boven leskrijgen heeft iets magisch. Rachel was er toen ook al zo blij over. Voelt toch extra groot denk ik. Esther was ook blij in de middag dat ze 'bijna een groep 2-er is'.  Manuël zei dat zijn vriendjes naar groep 3 gingen maar dat hij ontdekte dat een jongetje die nu in groep 2 zit ook in zijn groep blijft. 'Ik denk dat ik ga vragen of hij vrienden wil worden'. Goed plan! 

Het is een week om dankbaar voor te zijn. Er is zoveel gelukt qua werk, thuis, bewegen. Een paar maanden terug was ik buiten adem van een rondje door de wijk en moet je nu zien. Mijn krachten keren terug. Niet altijd zo snel als ik wil en er zijn genoeg stappen achteruit maar langzaam maar zeker komen we er!