Ongelukje zonder toezicht

Esther had een splinter in haar vinger. Ze vroeg om een pincet om deze er zelf uit te halen. Ze plofte op de bank en begon te prutsen. Eerst het vel loshalen om bij de splinter te komen dat ging goed. Daarna lukte het niet om de splinter los te krijgen dus ik mocht het afmaken. Vol verbazing keek ik toe hoe ze het aanpakte. De andere kinderen zouden gillen, moeten we in de houdgreep vasthouden om zo'n ding te verwijderen maar Esther regelt het in alle rust zelf.

Haar hand ging nog even in een sopje met groene zeep om het goed te ontsmetten en daarmee was Esther weer vrij om te spelen. 

Bert vertrok vrijdagochtend om 7 uur want hij ging naar kantoor voor het eerst sinds tijden. Wij hadden de dag dus voor onszelf. Ik ben nog steeds heel moe. Begin me toch zorgen te maken of het ooit weer goed gaat komen en raak gefrustreerd als ik tegen mijn grenzen aanloop terwijl ik nog bijna niets doe. Het ene moment kan ik heel nuchter zijn: het duurt gewoon wat langer, rust nemen is het beste. Het andere moment lukt het niet en vind ik mezelf een aansteller, zwak en een bijzonder slechte moeder, vrouw, vriendin en werknemer. Vrijdagavond zou ik in de kerk een pubquiz presenteren waar ik enorm veel zin in had maar ook deze afspraak moest ik annuleren. Balen zeg.

Terwijl Bert de dag weg was ging het verder wel erg goed. Afwisselend bezig met de kinderen en rusten en het was zulk heerlijk weer. Esther wou naar buiten om te leren fietsen. Manuël pakte ook zijn fietsje, ik tilde Esther op de fiets en gaf haar een zetje. En daar ging ze! Ze fietste zo weg. We hadden al eerder geoefend maar toen lukte het steeds niet. Nu er een aantal weken tussenzat kon ze het ineens. En wat was ze trots; 'ik snap het!'. Van haar kleine fietsje deden de trappers het niet en ik kon niet ontdekken waar het door kwam. Daarom hadden we Manuëls oude 16 inch fiets gepakt en dit ging perfect. Alleen het zadel stond wat hoog. We gingen terug naar huis, pakte de gereedschapskist erbij en ik verstelde het zadel. Mijn eerste ingeving is: later even aan Bert vragen. Maar dan: o nee, ik ben geëmancipeerd en dus regelde ik het zelf wat trouwens helemaal niet moeilijk was. Daarna ging ik even plat, lekker in de tuinstoel in de zon. Dat de kinderen zeurden dat ze weer wilden fietsen legde ik even naast me neer, nu even niet. De kleintjes gingen naar de speeltuin. Toen ik na verloop van tijd uit het keukenraam keek zag ik een plukje haar bij een onbekende vrouw op schoot zitten. Zou dat Esther zijn? 

Manuël rende net weg richting de tuin dus ik ging ervan uit dat Esther daar ook bij rende. Manuël stormde binnen en schreeuwde : 'er is iets heel ergs gebeurd, Esther is gevallen'. Ik pakte sleutel, trok de jas van de kapstok en liep snel naar de speeltuin. Dat plukje haar was wel van Esther. Ze zat uitgebreid te knuffelen met een vriendelijke mevrouw die haar troostte. Ze was van halverwege de glijbaan naar beneden gevallen op haar rug. Geen idee hoe ze dat voor elkaar gekregen heeft. Ik nam haar over en bleef een tijdje in de speeltuin zitten. De kinderen speelden weer en Esther vertoonde geen teken meer van pijn dus het viel gelukkig mee. 

Toen ik daar zo zat te genieten van de zon en lieve spelende kinderen terwijl ik gewoon op mijn kont kon blijven zitten bekeek ik de situatie eens van een afstandje. Die moeder die Esther troostte was in de speeltuin met een peuter en pasgeboren baby (2 weken oud). Ik was gewoon binnen en had niet in de gaten dat mijn kind gevallen was, vast gek voor zo'n moeder die haar kinderen ongetwijfeld nog nooit alleen naar buiten heeft laten gaan. Nou, wacht maar tot jij er 4 hebt, dan word je wel makkelijker. Verhoogd trouwens ook de zelfstandigheid. En zo voerde ik een heel gesprek in mezelf met mezelf. Elke gek z'n gebrek zullen we maar zeggen.  

Ondanks de lichamelijke ongemakken die een bepaald C-virus achter laat kon ik genieten van de zon en de kinderen. En dat is dan weer een cadeautje.