Kröller Müller Museum

Woensdag gingen Manuël en Esther samen met alle kleuters van hun school naar het Kröller Müller museum toe. Het gaat al tijden over de beelden die ze daar gaan zien. Op school is er uitgebreid over gewerkt en thuis kwam het regelmatig ter sprake. Ze hadden het over de beelden alsof ze over oude vrienden spraken. We keken een animatiefilmpje waarin de verschillende beelden tot leven gebracht werden in een verhaal. Vervolgens bekeken we op internet hoe de beelden er in het echt uit zien. Het sprak voor mij nou niet gelijk tot de verbeelding maar die kleintjes waren reuze enthousiast dat zij de beelden in het echt mochten bekijken.

Er was nog wel wat verwarring over hoe echt de beelden zijn. Het zijn echte beelden maar toch ook nep want ze leven niet. Leefden ze dan vroeger en werden ze een standbeeld? Nee, dat ook niet. Ze zijn gemaakt van bijvoorbeeld klei en ander materiaal en daarmee is het wel een echt beeld maar leeft het niet. Dat is toch een ingewikkelde constructie. 

Het werd woensdag en de kinderen gingen naar school, ze zagen ernaar uit om in de grote bus op avontuur te gaan. Eenmaal bij school werd het Esther toch teveel, ze ging aan me hangen en liet haar knuffel niet meer los. Die had ze meegesmokkeld maar mocht van mij niet mee. Zielig he. We hebben nu een aantal keer haar wel de knuffel mee laten nemen als ze het spannend vond maar vervolgens zit ze dan de halve dag lekker met haar vingers in haar mond weg te dromen, dat is niet de bedoeling. Ik liet haar toch achter zonder knuffel en vertrok naar huis, er stond weer een werkochtend op de planning.

Om 12.30u kwamen Rachel en Jonathan uit school en moesten we nog even wachten op Esther en Manuël, en jawel daar kwamen de grote bussen aan. Esther zat bij het raampje en zagen we al snel. Ze zwaaide blij met rode wangen. Manuël kwam in de tweede bus en zat achterin dus dat duurde even maar ook hij kwam blij de bus uit. Wat een avontuur! En wat zaten ze vol verhalen over de beelden die ze hadden gezien. Na het middageten kroop Esther op de bank, toch best vermoeiend als je 4 jaar bent. Manuël had bedacht hoe het nu echt zat met die beelden: ze leefden in de tijd van de bijbel! Grappig kind, als hij iets niet goed begrijpt blijft hij er net zolang over nadenken tot het voor hem ook logisch is. Maar nee, de beelden leefden niet in de tijd van de bijbel, ze zijn echt door iemand gewoon bedacht en gemaakt.

De foto's van school kwamen binnen en we keken er met elkaar naar, ze wisten elk beeld bij naam te noemen en ze begonnen allebei te stralen. Zo leuk wat een enorme indruk dit gemaakt heeft. Ik stelde voor dat we als gezin er ook maar eens heen moeten en dan kunnen zij ons alles vertellen maar toen bekoelde het enthousiasme. Ze waren toch al met school geweest? Ook goed, het was maar een voorstel.

We genoten van de warmte, het is lente! Wat is de zon heerlijk. De tuin is nog in de maak, het speelgoed ligt overal, de was wappert heerlijk te drogen en ik lig prima in mijn hoekje in de zon. Wat kun je blij zijn met zoiets simpels.