Kinderfeest en lasergamen

Maandagochtend waren we om 9 uur in de kerk. Er was een kinderfeest en de kinderen hadden er super veel zin in. Ze hebben het enorm naar hun zin gehad en wij konden rustig werken. Een perfecte combinatie. Ze wilden bij thuiskomst ook niet meer eten want ze waren getrakteerd op pannenkoeken. Wanneer die pannenkoeken precies gegeten waren kon ik niet achterhalen maar ze wilden alle vier echt niet meer eten, ik geloofde ze maar op hun blauwe ogen. Het was heerlijk weer. De kinderen gingen lekker buiten spelen met buurtgenootjes en het was weer een vertrouwd in en uitrennen. De achterdeur en poort van het slot en het was zoete inval. 

Toen ik in digitaal overleg zat kwam Esther binnen om een koekje te halen. Ze had daarvoor net een koek gehad dus ik fluisterde dat ze dat niet mocht, als ze honger had mocht ze brood. Ze zag me in overleg zitten, pakten 2 koeken en knabbelde ze achter de bank op. Ik zat echt klem, wilde het kind terecht wijzen maar ook me focussen op het werk. Ik besloot het maar te laten gaan en later een hartig woordje met haar te spreken. 

Rachel had in haar kamer gespeeld en vroeg nonchalant of ik daar zo even wou kijken. Prima, ik liep naar boven en daar wachtte een verrassing: haar bureau was perfect opgeruimd en schoon. Wat heerlijk! Haar kamer wordt steeds netter en dit keer hoefde ik haar er niet eens om te vragen. Ze heeft ook uit zichzelf geoefend voor pianoles. De kinderen zitten lekker in hun vel en dat is te merken.

Eind van de middag lukte het mij ineens niet meer. De hele dag was goed gegaan; de kinderen naar de kerk gebracht en gehaald, gewerkt maar toen was de energie op. En goed ook. Ik crashte op de bank en was tot niets meer in staat. Bert was hard aan het werk, er moest iets af. Hij had beneden ontbeten, koffie gehaald en daarna hadden we hem niet meer gezien. Hij sloeg de lunch over, kwam niets te drinken halen. Hij zat volledig in zijn focus. En ik weet inmiddels wel beter dan hem te storen. Ik bestelde patat en bleef op de bank liggen, de kinderen zaten allemaal achter een beeldscherm en zo zaten we een uur. Best relaxt. Toen rommelden de buikjes, we hadden zin in eten maar het was er nog niet. We wachten en wachten en wachten. We aten allemaal een koekje, net voor het eten, niet zo pedagogisch maar we vielen om. Uiteindelijk na een uur en 20 minuten stond daar een jongen aan de deur met de patatjes. We gingen snel aan tafel en snoepten het op. Bert was nog steeds bezig met zijn werk af te maken. 

Om 20 uur lagen de kinderen in bed en had Bert opgewarmde patatjes in zijn buik (jakkie). We keken televisie en ineens hoorden we Esther huilen. Ze stond voor de badkamerdeur in het donker in haar broek te plassen. Daar stond ze dan te snikken, grote tranen biggelden over haar wangen. Arm klein kindje. We zijn inmiddels goed op elkaar ingespeeld. Ik hielp haar op de wc voor een eventueel laatste restje en hielp haar uit de druipende pyjamabroek. Met washand en zeep poetste ik haar schoon en hielp haar in schone kleding. Bert had ondertussen een sopje gemaakt en verwijderde alle plas van de grond. Opgelost maar weer. Het kind lag in bed en dat deden we zelf ook maar. 

Dinsdag gingen de kinderen naar de bso. Esther had er veel zin in en danste in de auto op de muziek zover als dansen kan als je vastzit in de gordel. De andere kinderen mopperden: het is toch vakantie, wij hebben noooooit tijd voor onszelf. Je zou haast medelijden krijgen met die arme schapen. Ze waren even vergeten dat ze maandag eerst een super leuke tijd in de kerk hebben gehad en daarna de hele middag tijd voor zichzelf hadden en heerlijk gespeeld hebben. Hoe dan ook, ze hadden geen zin in de bso. Dat kan, maar ze gingen toch. Doei kinders.

Aan het eind van de middag kwamen ze dolenthousiast de bso weer uit; het was zo leuk. Ze hebben zelf een pet versierd en die mocht mee naar huis en er waren genoeg vriendjes en vriendinnetjes. Achteraf bleek het dus toch geen mishandeling te zijn om ze erheen te brengen.

Rachel ging direct door naar de kerk om daar patat te eten en te lasergamen. Uiteindelijk lag zij pas tegen 21 uur in bed. 

De vakantie voor de kinderen is goed gestart. Er staan leuke dingen gepland maar ook rustige dagen zodat ze zelf kunnen spelen en ik geen klachten krijg dat ze geen tijd voor zichzelf hebben.

En zelf ben ik nog steeds herstellend en moe, moe, moe. Zoals Manuël al zei: 'waarom bidden we ervoor en ben je nog steeds niet beter?'. Stom he? Ik weet het ook niet. Geduld....