Coach

Zaterdag ging Bert met Jonathan naar zwemles. Ik pakte zijn tas in en zorgde ervoor dat hij klaar stond om te gaan. Het was nog even haasten maar ze kwamen op tijd weg. Ik was in de veronderstelling dat ik een goede bijdrage had geleverd tot we het volgende app contact hadden.

1 zwemschoen en 1 blauwe overschoen, eigenlijk best knap. Later bleek dat 1 waterschoen in de auto gevallen was, toch fijn dat die mij niet aan te rekenen was. 

's Avonds kwam Jonathan snikkend zijn bed uitgelopen. Hortend en stotend kwam eruit waarom hij zo verdrietig was. Hij had een filmpje gekeken waarin jongens een spel speelden, maar tijdens dat spel praatten ze met elkaar over een wezen dat in de nacht een afdruk achter liet en schaduwen veroorzaakte. Jonathan was er helemaal bang van geworden. Trillend ging hij zijn bed weer in. Als hij wist dat ze die enge dingen zouden zeggen had hij het filmpje niet aangedaan. Ik hield hem vast, kriebelde zijn hoofd, zat naast zijn bed. Hij werd rustiger maar slapen lukte niet. We spraken af dat ik mijn pyjama aan zou doen en 10 minuten later terug zou komen. Ik hoopte een slapende jongen aan te treffen maar dat gebeurde niet. Stipt 10 minuten later lag hij mij aan te grijnzen, sloeg het dekbed terug en zei: 'er is hier nog precies plek voor een moedertje'. Ik schoof dus naast hem in bed, kroop lekker tegen hem aan, heerlijk zo'n warm zacht kind en al snel viel hij in slaap. Ik wachtte nog even tot hij echt diep weg was en genoot van het samenzijn. Wat is het toch bijzonder dat alleen de aanwezigheid van je moeder al helpt. 

Op eigen initiatief belde ik met de verzuimcoach van het werk. De klachten duren nu wel heel lang en hoe kan ik nu toch goed mijn werk blijven doen. We spraken elkaar aan de telefoon en het was super fijn. Ze bevestigde me dat ik niet gek ben (ook wel eens fijn) en dat het echt gewoon lichamelijk is. Tijd en rust zijn de sleutel. En vooral belangrijk om onder de grens van mijn eigen kunnen te blijven. En dat laatste is nog best moeilijk. Vaak merk ik het als het te laat is. Liever in kleine blokjes werken met pauze ertussen dan achter elkaar door en dan een langere pauze. Ik schreef alle adviezen op en werd er zo blij van. Iemand die meedenkt en me helpt wat kaders te stellen. En natuurlijk kan ik ook zelf bedenken dat ik meer rust moet nemen maar dat iemand zo meekijkt en concrete tips geeft had ik echt even nodig. En toen ik er enthousiast over aan tafel vertelde en Bert al zag denken dat dit toch lógisch is, was ik hem gelijk voor: zeg maar niks, dit had ik nodig en ik ben er blij mee.

Ook een schot in de roos was dat ik mezelf niet mocht veroordelen, het is alsof ze me kent. Want in de zon liggen tijdens werktijd om uit te rusten voelt zo niet goed ook al is die zon heerlijk. En nu ik het geprobeerd heb om regelmatig te ontspannen door op de bank te liggen, buiten in de zon, op bed of een boek lezen, dat het mag en juist helpend is zorgt ervoor dat ik me tijdens die momenten meer ontspan. Zo'n (verzuim)coach is zo gek nog niet.