Moe moe moe

Donderdagochtend vertrok Bert op tijd naar zijn werk en bracht ik de kinderen naar school en zou ik thuis de dag werken. Zou, want dat is dus niet gebeurd. Toen ik de kinderen klaar maakte voor school merkte ik al dat ik enorm moe was. Het feestje van Bert, het oog van Esther waar we mee zaten en een afspraak in het ziekenhuis naast het gewone werk is wellicht toch wat teveel geweest. Met de minuut voelde ik me beroerder, kon gewoon geen stap meer verzetten. Maar die kinderen moesten naar school. Even wou ik ze thuis houden, dan kon ik gewoon gaan liggen maar nee, dat is voor niemand goed. We stapten in de auto en ik reed trillend van vermoeidheid naar school, idioot zo'n reactie en dat na een goede nacht slaap. Ik instrueerde Rachel en Jonathan dat zij Manuël en Esther naar de meester en juf moesten brengen en vervolgens zelf naar de klas gaan. De kinderen stapten uit, ik zwaaide, draaide de auto om en reed terug naar huis. De werkafspraken van de ochtend annuleerde ik en ik kroop in bed. De dag bracht ik afwisselend door in bed, buiten in de tuinstoel en op de bank. Er kwam me niks uit handen, moe moe moe. 

Half 3 moesten de kinderen weer uit school gehaald maar ik belde Bert of hij dat misschien kon doen. Vervelend nu hij op kantoor zat maar het lukte hem wel. Ik had net moed verzameld om ze zelf op te halen maar was erg blij dat hij het toch wou doen. Het was voor hem nog even rennen en vliegen om zijn afspraken af te krijgen en op tijd uit Utrecht te vertrekken. Hij appte dat hij 10 minuten te laat bij school zou zijn. Goed genoeg. Ik stuurde de leerkrachten een berichtje op Parro dat de kinderen met elkaar maar even moesten wachten. Ik wist niet of iemand het nog op tijd zou zien maar als ze met 4 achtergelaten kinderen zouden staan pakten ze vast de telefoon en zouden dan het bericht wel treffen. 

Het is allemaal goed gekomen, de kinderen kwamen klagend binnen dat ze heel, heel verschrikkelijk lang moesten wachten maar iedereen was weer thuis. 

2 dagen lang voelde ik me brak van moeheid, was er weer meer slijm wat weggehoest moest worden en zat een vervelende hoofdpijn me dwars. Dat herstel van corona verloopt me toch grillig, ik zou er gek van worden als ik dat nog niet geweest was. 

Vrijdagochtend douchte ik en deed een lekker maskertje in mijn haar. Vervolgens kneedde ik er wat krullen in en stopte een beetje gel eroverheen zodat het zou blijven zitten. Mijn haren spelde ik vast met een heleboel schuifjes tot een soort knot, het werd alleen niet echt een knot maar zag er belachelijk lelijk uit. Bert maakte er een opmerking over maar ik had het ervoor over, zaterdag wou ik veel krullen. Jonathan kwam uit school en trok een vies gezicht: 'wat heb jij met je haar gedaan!'. Hij schaamde zich ervoor, tja sorry kind maar ik heb dus morgen veel krullen nodig. Iemand op het schoolplein sprak me aan: 'is je haar eraf? Het is.... tja, anders'. Haha subtiel, het is gewoon lelijk maar jongens die krullen! Hoe dan ook, toen de schuifjes uitgingen zat er lekker veel krul in, dus als je me vrijdag gezien hebt: mijn haar is niet eraf, ik weet dat het lelijk was maar de missie is wel geslaagd. En waarvoor ik die krullen wou hebben is voor een volgend blogje.