Krasje in oog

Oei, het is al veel te lang geleden dat ik heb geblogd, de hoogste tijd om bij te praten. Zondag werd Bert 40 jaar. De avond ervoor versierden we met elkaar de kamer. Bert was in het donker nog bezig wat klusspullen in de tuin op te ruimen. De kinderen en ik trokken de versierspullen open en het werd een enorme chaos. Ik had het me gezellig voorgesteld, de kinderen in pyjama en samen dansend door de kamer de boel versieren. Het liep iets anders. Het werd een warboel van slingers die ik weer uit de knoop moest krijgen, overal lagen ballonnen en Manuël hing aan elke deurknop nog meer slingers. Ik liep boos en chagrijnig door de kamer om weer enige orde te scheppen. Gaf aanwijzingen die naar mijn idee niet goed werden uitgevoerd waarop ik de kinderen dat al tierend duidelijk maakte. Het was niet mijn beste moment maar ik geloof dat de kinderen geen blijvende schade hebben opgelopen zover nu duidelijk is. Al met al was het huis versierd en kon iedereen zijn bed in.

Zondagochtend stond Jonathan om 6.15 uur aan ons bed, of het feest al begon. Absoluut niet, wegwezen jij. Om 6.30 uur kwam Esther langs of ik mee wou om te plassen. Nou vooruit, slaapdronken en nog niet van plan om aan de dag te beginnen liep ik mee en stopte vervolgens Esther weer onder protest in bed. Haar dag was begonnen, maar die van mij echt nog niet. Om 7 uur was het echt voorbij na nog een beetje doezelen, tijd voor een feestje!

Iedereen klom op het grote bed, de cadeaus werden tevoorschijn gehaald en Bert werd verwend met een tas vol cadeautjes en een aantal zelfgemaakte items. 

Om de beurt werd er gedoucht en zaten we samen aan het ontbijt, uiteraard met een paar luxe extra's. Ik zou de dienst online volgen en Bert ging met de kinderen naar de kerk. Tenminste dat was het plan. De kinderen waren hoteldebotel van het feestje en ze maakten enorme drukte, Bert was ook moe en we besloten om samen de kerk vanuit huis te volgen. Een momentje rust had ik niet erg gevonden maar het is ook wel heel fijn om als gezin samen mee te doen aan de kerkdienst. 

We schakelden een paar minuten te laat in omdat iedereen eerst nog een stuk taart kreeg met drinken. Het kwam om tv niet helemaal over, maar dat kan ook aan mij hebben gelegen. Al vrij snel mochten de kinderen naar de clubs en stoven ze hier ook weg, het startsein om te mogen spelen. De preek begon en de rust keerde weer, toen ging de telefoon en nam Bert de felicitaties van zijn ouders in ontvangst. Ik zette de dienst uit. We kregen er weinig inhoudelijks van mee, we waren moe en het werkte gewoon niet. Dat was een goede keus voor dat moment maar we maken er maar geen gewoonte van.

Tijd voor de lunch! Daarna ruimden we alles weer op en zaten we een kwartiertje. Toen dook ik de badkamer in om wat te tutten en nog voor ik klaar was stond de eerste visite al binnen. Vanaf toen was het een gezellig drukte. We hadden mega veel taarten aangesleept. Zoekplaatje, zoek ze alle 6.

Bert werd 40 jaar (!) en vierden voor het eerst in 3 jaar weer een feestje, dat moest groots. Naast de taarten die veel te veel bleken te zijn (wat Bert al voorspelde) waren er ook lekkere hapjes en ladingen drinken. Als het de gasten maar aan niet zou ontbreken. Om mijn energie goed te benutten besloot ik om te genieten en tussendoor niet op te ruimen, dat kwam op ons gemakje in de avond wel. En dat is goed gelukt. Eind van de middag was het een gigantische chaos. Naast de gewone chaos van het feestje lag er ook overal confetti op de grond. En het leuke is dat het me geen knal kon schelen. We hebben toch genoten? Helemaal goed zo. Onder luid protest begon een schoonzus op te ruimen, dat hoefde echt niet. Maar ze ging gewoon aan de slag en al werkend kletsten we. En eerlijk is eerlijk, ze heeft veel werk verzet terwijl ik maar een beetje aanrommelde en vooral knuffelde met hun baby, wat ook heel belangrijk is uiteraard. 

Eind van de middag kwam Esther huilend binnen dat Manuëls vinger in haar oog was gekomen. Uiteindelijk dachten we te begrijpen dat hij viel en dat daarmee zijn vinger per ongeluk in haar oog terecht kwam. Ze was aan het huilen en had duidelijk last van het oog. Ondertussen waren de pizza's in de oven klaar en gingen we aan tafel. Esther bleef op de bank. Ik gaf haar daar een stukje pizza maar die wou ze niet. Boven en onder haar oog was het rood en dik, ze bleef wrijven en hield haar oog vooral dicht. 1,5 uur na het incident belde ik de huisartsenpost, zou het wel goed zijn? 

Ik stond een tijd in de wacht en Bert zat naast Esther terwijl de rest nog aan tafel zat. Ineens stopte het huilen en sliep ze. Het kind was ook erg moe. Ik hing op en we besloten haar te laten slapen, morgen verder kijken. We tilden haar met kleren aan in bed en ze sliep als een roosje. De volgende ochtend werd ze wakker met een zeer oog en was de zwelling er nog steeds. Ik besloot direct om 8 uur de huisarts te bellen: 'u bent beller nummer 13'.  Daar kon ik niet op wachten, we moesten naar school. Dat dan eerst maar. Esther ging mee en je zag de zwelling haast verdwijnen. 

Op het schoolplein waren werkmannen bezig het plein te verbouwen. Manuël was zo aan het kijken dat hij hard tegen een hek aanliep. Dat werd huilen. Toen hij ook nog eens 'alleen' op school moest blijven zonder Esther werd hem dat teveel. De meester nam hem van me over maar hij worstelde zich los en rende achter me aan. Ik besloot bij hem te wachten tot de kinderen de klas in gingen. Esther en ik zwaaiden voor het raam heel blij maar kregen alleen een chagrijnige blik van Manuël. Nou ja, hij was in ieder geval binnen en niet meer aan het huilen. We gingen naar huis en aangezien het oog zo snel veranderde doordat de zwelling verdween leek het me toch niet meer nodig de huisarts te bellen. Esther vond de zon wel heel fel en ze bleef wrijven. Bert was op kantoor en appte dat ik toch maar even de huisarts moest bellen. Inmiddels was het 10.05 uur en je kan afspraken maken tot 10 uur. Ik belde met de vraag of ze me konden adviseren wat te doen, ik wist het niet meer. De assistente belde vrij snel terug dat de huisarts Esthers oog zelf wou zien. Begin van de middag konden we terecht.

Esther werkte goed mee toen haar oog bekeken werd. Je zag de spanning in haar lijfje toen ze moest liggen maar ze bleef verder rustig. De arts vermoedde een krasje op het hoornvlies. Alles wees daarop. Om het zeker te weten moest ze kleurige vloeistof in het oog druppelen en dat prikt. Dat wou ze bij zo'n jong kind niet inzetten. De behandeling was eenmalig antibiotica zalf om infectie tegen te gaan en dat kreeg ze dan ook voorgeschreven. Binnen enkele dagen zou het hoornvlies zelf herstellen.

De zalf inbrengen ging goed, ik had wel wat drama verwacht maar dat gebeurde niet. Heel fijn, kon dat zijn werk doen. De dinsdag hield ze nog wat last van de zon en na woensdag was de jeuk weg. 

Al met al was het een heel avontuur. Zo lastig om te beslissen of er een arts naar moet kijken of niet. Ik ben toch blij dat we uiteindelijk geweest zijn, bij twijfel toch maar bellen.

Er is nog zoveel meer te vertellen maar dat bewaar ik voor een volgende blog. Tot maandag!