Brandende longen

Rachel kwam dinsdag zelf uit school in plaats van dat ze naar de bso ging. Ze wou nog wat voorbereidingen treffen voor de kleedjesmarkt op school. Ze bakte koekjes en zocht wat speelgoed bij elkaar wat weg kon. Ze had er rode wangen van. Toen ze om 20 uur in bed lag stortte ze ineens in. Ze huilde tranen met tuiten. Alles was stom en niks lukte meer. Ze wou laat naar bed net als haar klasgenootjes en dat snap ik ook maar ze had kleine oogjes van moeheid die ook nog eens volstroomden met tranen. Ze wou niet naar school, ze wou Youtube filmpjes kijken en ze was echt niet moe. De volgende dag orthodontist én kleedjesmarkt dat zorgde voor iets teveel spanning. Waar ze in de middag nog zo groot leek en zelfstandig koekjes bakte was ze nu mijn kleine meisje. Eerst maar eens de rust terug laten keren. Ze hoefde geen wekker te zetten. Als ze nog heel moe was hoefde ze voor de afspraak met de orthodontist niet naar school. Dat gaf al rust, ze kroop onder de dekens, kalmeerde en ik vermoed dat ze heel snel sliep.

De volgende morgen maakte Bert haar wakker, dus ik er snel achteraan. Ze lag daar met kleine bezorgde ogen me aan te kijken. Ga maar lekker verder slapen. Ik bracht de andere kinderen naar school en dook een overleg in. Over een leerling waar het niet goed mee gaat, de docent van school vertelde hoe het op school ging en hij heeft 40 minuten volgepraat op warrige manier en er was haast niet tussen te komen. Hij kwam over als een leuke kerel maar ik geloof dat ik doodmoe zou zijn na een hele dag met hem, hij hoort in ieder geval zichzelf graag praten.

Daarna hadden we 20 minuten rust en was het tijd om te vertrekken. Rachel mocht oefenen met het aanmelden bij de ingang van de orthodontistpraktijk. Best nog lastig om te onthouden dat haar geboortedatum 30-11-2010 is. 

De afspraak zou 40 minuten duren en we konden vrij snel naar binnen. Rachel nam plaats in de stoel en ik stond ernaast. Ik was niet van plan om 40 minuten te blijven staan dus ging zo charmant mogelijk op de grond zitten. De mevrouw stelde voor dat ik in de wachtkamer op een stoel ging zitten. Ik checkte bij Rachel of ze dat oké vond en sprak af dat als ze het niet leuk vond ze hard zou gillen. Goeie grap van mezelf, hoewel niemand lachte. 

De wachtkamer is klein en kaal. Gelukkig had ik een thermoskannetje thee bij me en een theeglas. Ik zat prinsheerlijk te genieten van de warme thee en staarde wat voor me uit. 

Na 18 minuten kwam Rachel er al weer aan. Ik vroeg nog of de mevrouw het daar ook mee eens was of dat ze er gewoon vandoor was gegaan maar nee echt, ze was klaar. We stapten in de auto en ineens was Rachel de vrolijkheid zelve. Ze kletste gezellig en haar ogen stonden weer helder. Het was dus echt de spanning voor die afspraak. Op naar de kleedjesmarkt!

Ik bracht haar met grote tas naar de klas en zat nog even te dubben of ik zou blijven. De kleedjes werden klaargemaakt, de zon scheen en het zag er zó gezellig uit. Maar nee, ik was al best actief geweest en het was tijd voor mijn rustmoment hoe jammer ik het ook vond. Thuis lag ik achterover in de zon en genoot van de lente die in opkomst is. 

Toen het tijd was om de kinderen op te halen ging het ineens een stuk moeizamer. Ik was zo ontzettend moe. Iedereen kwam blij het schoolplein op en Esther had de grootste tas vol met schatten die ze gekocht had. Wat een figuur, met haar sneeuwlaarzen, afgezakte schooltas en plastic tas vol met roze spulletjes.

Manuël had 1 dvd gekocht en verder een heleboel lekkers vertelde hij met grote glimogen. Jonathan had een hele voorraad knuffels opgesnord en Rachel een paar prulletjes. Zij had niet veel tijd om te snuffelen omdat zij ook een kraampje bemande. 1 speeltje kwam mee terug naar huis, de rest was verkocht. 

Jonathan ging bij een vriendje spelen en wij maakten een tussenstop bij de snackbar, ik vond het zo'n feestelijk moment dat wilde ik thuis even voortzetten. We kochten een zak patat en satésaus voor €8,70 . Valt wel mee toch. Helaas had ik dat beter niet kunnen doen. Het lopen van de auto naar de snackbar zorgde voor kortademigheid en terwijl we daar zaten te wachten voelde het alsof mijn longen branden. Ik wou er zo snel mogelijk weg maar bedwong dat gevoel en bleef rustig zitten en diep ademen. Toen de patat klaar was liepen we naar de auto. Ik verdeelde het over de borden en plofte op de bank, uitgeteld. En dat is 1,5 dag niet meer goed gekomen. Ik heb nog wel Jonathan opgehaald en de kinderen geholpen een lading koekjes te bakken want dat wou Manuël zo graag. Donderdag heb ik een groot deel van mijn werk afgezegd en rustig aan gedaan. Tussendoor wel wat gewerkt maar wat kostte dat een moeite. Dinsdag en woensdagochtend toch iets te enthousiast geweest terug naar heel rustig aan doen. 

Woensdagavond wou ik gewoon geknuffeld worden en stelde Bert voor samen naar bed te gaan zodat ik tegen hem aan kon kruipen. Ik was verdrietig omdat ik me niet lekker voelde, het duurt veel te lang. Bert slaapt al dagen slecht en had geen zin om vroeg naar bed te gaan om weer wakker te liggen. Ik ging dus maar alleen naar bed en had veel zelfmedelijden.

De ochtend erna vertelde ik Bert hoe verdrietig ik was en dat ik hem echt nodig had de avond ervoor maar dat hij er niet voor open stond. Dat vond hij vervelend om te horen. Hij bracht de kinderen naar school en kwam terug met 2 grote chocolade muffins. Allebei voor mij. Hij begrijpt wat belangrijk is in het leven en de oplossing voor (bijna) alles: chocola.