Strontvervelend

Wat zijn kinderen soms toch verschrikkelijk irritant. Het begon in de ochtend al. De kinderen gingen naar school en Rachel rende de school in. Esther wou haar nog een knuffel geven maar Rachel was al weg dus Esther begon hard te huilen. Tja, dat veranderd niets aan de situatie. Jonathan zei heel lief: 'zullen wij knuffelen?'. Maar nee, dat wou ze niet. Dan niet, Jonathan vertrok naar zijn klas. Toen brachten we Manuël naar zijn deel van het schoolplein. Esther was nog steeds boos en wou niet meelopen. Ze bleef stijf staan en huilde de longen uit haar lijf. Nou dan niet joh. We lieten haar huilend achter, Manuël en ik liepen samen door naar de plek waar zijn schooltas mag staan. Onderweg hield ik haar natuurlijk in de gaten en stelde een paar bezorgde moeders gerust dat er met het kind helemaal niets aan de hand was ondanks de dramatische krokodillentranen. Manuël ging lekker spelen nadat hij een paar keer gezegd had dat Esther wel heel zielig was. Nee hoor, niks zieligs aan. Ik wandelde terug en stond weer een bezorgde moeder te woord dat het kind echt niet verwaarloosd achtergelaten was en de kinderbescherming ook niet ingelicht hoefde te worden. 

We moesten alleen nog even zwaaien bij Jonathans raam, het ochtendritueel op school kost altijd de nodige tijd, en dan konden we naar de kinderopvang gaan. Esther wou nu ineens wel met Jonathan knuffelen maar dat kon niet want de juf was al begonnen. Daarom weigerde ze mee terug te lopen naar de fiets. Wat een terrorkind. Ze was altijd zo makkelijk maar sinds deze maand.... dramatisch. Dat kind is heel hard toe aan school. Bij Rachel ging het precies hetzelfde en zodra ze op school zat was het over. Hoe dan ook pakte ik haar op en tilde haar naar de fiets, bij dat formaat lukt dat nog net. 

Eenmaal bij de kinderopvang (waar ze dus ineens ook niet heen wilde) vroeg de juf hoe het met Esther ging. 'Het kind is strontvervelend, veel succes ermee'. Dat leverde een verbaasde blik op. Esther zwaaide uitgebreid en ging toen spelen. He he, fase 1 van de dag was afgerond en het was nog niet eens 9 uur. 

Om half 3 stond ik weer keurig op het plein te wachten, 1 keer in de 2 weken werk ik de donderdagmiddag vanaf het moment dat de kinderen vrij zijn thuis. Manuël stond al klaar en wilde dat ik meeging naar zijn fiets. Natuurlijk, maar eerst even wachten op Rachel en Jonathan. En toen begon hij: tranen met tuiten. En boos dat hij was. Ik negeerde het maar nadat ik een paar keer gezegd had dat ik zeker mee wou lopen maar pas als we compleet waren. Toen Rachel als één van de laatste van de school eindelijk zich bij ons voegde konden we naar het fietsenhok lopen. Manuël wou de andere kant langs, prima dan zien we je zo. Nee, mama moest ook die kant op. Nee hoor, ik loop gewoon en niet persé de andere kant langs. Nou, dat was ook niet goed, meneer werd boos en was niet vooruit te branden. Toen we eindelijk op de fiets zaten was het alweer een stuk later. Door het weekendje weg hadden we geen weekboodschappen in huis en daardoor was er geen avondeten in huis. We fietsten dus gelijk langs de supermarkt maar met Manuëls humeur duurde dat eindeloos. Ik werd al wat ongeduldiger maar bleef toch nog bijzonder kalm. Eenmaal thuis kreeg iedereen limonade en chocolade pepernoten en dook ik achter de computer, even een moment voor mezelf. Werk is soms zo gek nog niet.

Esther kwam eind van de middag mega blij terug van de opvang. Ze had een hele gezellige dag gehad, kreeg een compleet ander kind terug dan we hadden weggebracht. 

Jonathan had problemen met zijn spelletjestelefoon. Hij gaat de laatste tijd erg op in het gamen. Hij mag vanaf half 5 in de middag maar begint de dag er mee en door de dag heen betrappen we hem steeds weer erop dat hij toch op de telefoon zit. Hij is pas 7 en is er wel erg op gefixeerd. Nu wilde de telefoon niet meer aan omdat hij de code vergeten was, hij verandert die zo'n beetje om de dag omdat hij niet wil dat iemand anders erop gaat. We hadden al een paar keer gewaarschuwd dat dat niet handig is, zo vergeet je de code. En jawel, dat is dus precies wat er gebeurde. Telefoon aan de kant, het was even niet anders. We aten en de kinderen gingen pyjama's aantrekken. Iedereen had tanden gepoetst maar Jonathan stond nog steeds in zijn kleren weer met die telefoon bezig, proberen de code te kraken. Na 3 keer zeggen dat hij zich moest omkleden, zonder enige reactie, knapte er iets. Ben de hele dag bezig voor die kinderen te zorgen en ze maken het me alleen maar moeilijk. Ik schreeuwde dat hij NU zijn pyjama aan moest doen. Denk dat ze het 2 straten verderop nog konden horen. Pakte de telefoon af en smeet het ding op het aanrecht. Hij huilde tranen met tuiten, kind nummer 3 vandaag. 

Toen hij in bed lag hebben we het er nog even over gehad maar hij kon alleen maar huilen omdat zijn telefoon het niet meer deed. Dat is toch niet normaal? Sneu voor hem maar ik ben blij dat het gekke ding niet meer aan wil. Tijd voor hem om af te kicken. 

En zo eindigde mijn humeur op het vriespunt. Tijd voor een warme douche, ik wil helemaal niet zo'n chagrijnige moeder zijn. Gelukkig is er morgen weer een nieuwe dag, met nieuwe kansen.