Kop zonder kip

Zaterdagavond hadden we de bowlingbaan op het vakantiepark gereserveerd. We aten vroeg zodat we om 18 uur konden bowlen. Voor de kinderen hadden we kant en klare pannenkoeken. Ik vind ze niet te eten maar zij waren helemaal blij en we aten zelf het restje macaroni op van de vorige avond die we wat opleukten met geraspte kaas. We gooiden een uurtje met de ballen. De kleintjes gebruikten een olifantenslurf, een leuk houten glijbaantje waar ze de bal vanaf konden duwen. Goede uitvinding, zo hoefden ze de ballen niet te gooien. Meerdere keren vreesde ik voor vingertjes die tussen de ballen terecht konden komen en 1 keer viel er een bal rakelings langs de tenen van Esther. Uiteindelijk hadden we vooral veel plezier. Jonathan vond het lastig. Hij gooide eerst zelf maar schakelde daarna toch over op het gebruik van de slurf. En wat is het toch ook een pechvogel, want ook daarmee raakte hij maar weinig kegels. Aan het eind was hij echt in tranen, dat het vooral ging om het gezellig samen zijn ontging hem, hij wou gewoon winnen. 

Er stond een kauwgomballen automaat met enorm grote kauwgomballen, daar had Rachel wel zin in. De rest is daar niet zo in geïnteresseerd maar als zij zoiets zou krijgen moest de rest natuurlijk ook. Ze haalde dus in het geheim 50 cent uit de portemonnee en bleef nog even binnen rondhangen terwijl wij al naar buiten gingen. Het was pikdonker dus Esther vond het prachtig dat we in de nacht nog wakker waren. We stapten in de auto en Rachel had zich inmiddels weer bij ons gevoegd. Een enorm zoete geur verspreidde zich door de auto, wonderlijk dat de andere kinderen niets in de gaten hadden.

Thuis mocht Jonathan nog even op de playstation als troostprijs en toen was het toch echt tijd om naar bed te gaan. Zelf lazen we een boek bij de kachel (zo fijn) en deed ik daarna een rondje sauna, douche en bad. Een helemaal rozige en ontspannen afsluiting van de dag.

Zondagochtend begon ontspannen. Na de koffie reden we een paar minuutjes met de auto om door een mooi natuurgebied een stukje te lopen richting het strand. Wat waaide het hard! Enorm, het leverde prachtige golven op.

We keken naar de kitesurfers en de kinderen zochten schelpen. We hebben ons er een hele tijd goed vermaakt, helaas raakte de tijd op want om 14 uur hadden we het zwembad gereserveerd. Ik probeerde er nog onderuit te komen om langer bij zee te kunnen zijn maar nee, de kinderen wilden te graag zwemmen. We liepen op ons gemakte terug terwijl Bert in snel tempo naar de auto liep en ons ophaalde. Zo hoefden met name Esther en Manuël niet meer zo'n stuk te lopen. Thuis bakten we pizza's en dat ging er goed in. Terwijl de oven het werk deed pakten we vast de tassen in. Gelukkig hadden we niet heel veel mee. Opmerkelijk genoeg was in elk hoekje van het huis wel iets verspreid, toch knap hoe we dat voor elkaar krijgen. Uiteindelijk lagen we om half 3 in het zwembad. Het stelde niet al te veel voor, een mini badje en een rechthoekig bad maar de kinderen hebben zich goed vermaakt. Esther viel van de rand af toen ze in het bad klom. Ze kwam op haar achterhoofd terecht. Dat leverde een enorme bult op en een beetje bloed. Arm kind. Half 4 gingen we uit het zwembad. We hadden iedereen er goed op voorbereid dat we niet zo lang gingen en dat niemand mocht zeuren als het zover was dat we eruit gingen. En warempel, het ging opmerkelijk goed. Iedereen luisterde en werkte mee. Uiteindelijk was het 4 uur voordat iedereen gedoucht en aangekleed was. Tijd om naar het huisje te gaan om spullen in te pakken en ons klaar te maken voor vertrek. We smeerden een lading boterhammen en stopten alles in de auto. Stipt 5 uur stapten we in de auto, volledig volgens plan, yes.

Doei vakantiehuisje, wat was het leuk. Het was niet lang maar voelde veel langer, echt een mini vakantie. Esther viel al snel in slaap, ze was helemaal hoteldebotel van alle indrukken. Dat uurtje slaap deed haar goed. We aten een boterham in de auto en crosten snel naar huis. 

Esther moest plassen en begon te huilen dat ze zo nodig moest. Waar is een tankstation, nog 11 minuten. Bert scheurde alle auto's voorbij en we troosten Esther: de wc komt eraan! Even voor het tankstation zagen we bij een afrit een restaurant. Daar kunnen we ook plassen. Bert bracht ons daar zo snel als mogelijk. Rachel klikte de gordel van Esther los, ik sprong de auto uit en trok Esther eruit. Ze verloor ondertussen een schoen, lijkt wel een sprookje, en zonder jas aan renden we het restaurant binnen. Esther in mijn armen. Bij de wc moest je betalen en dat kon alleen met een pinpas. Ik had een euro in mijn zak geduwd en verder niks mee. We kropen dus onder het poortje door, renden de wc in en Esther kon haar plas doen. Kind opgelucht, moeder ook. 

Rachel was zo slim geweest om de schoen mee te nemen en onze jassen. We strekten de benen, iedereen die moest deed een plasje en we vervolgden onze weg naar huis. Om 8 uur waren we thuis. Gaar van de reis. De kinderen gingen direct naar bed. We hebben een deel van de spullen opgeruimd en toen gaf ik het op. Ik maakte een soepje om lekker van te snoepen en we ploften op de bank neer.

Dat was het dan. Ik voelde me de zondag trouwens alweer een stuk beter. Heb wel geleerd dat het toch echt goed is naar je lijf te luisteren, dan maar even iets rustiger aan doen. Zoals Michelle Dusseldorp een keer zo mooi zei: 'we zijn geen kip zonder kop, maar een kop zonder kip'. We leven veel vanuit ons hoofd, maar vergeten ons lijf. En met die geniale uitspraak sluiten we het weekend af. Op naar de volgende 12,5 jaar.

We hebben Esther die nacht een aantal keer wakker gemaakt. Om de beurt stond de wekker, omdat ze toch best hard op haar hoofd gevallen was. Het was nog best lastig om haar goed genoeg wakker te krijgen. 1 keer vroeg ik haar hoe oud ze was en uiteindelijk zei ze met een duf stemmetje: 'ik ben 3'. Eind van de nacht stak ze alleen 3 vingers boven haar dekbed uit, te grappig, die hersentjes doen het nog prima.