Rigoureus

Esther zag iets vliegen in het donker, wat zou dat zijn vroeg ze zich af. Geen idee, wat denk je zelf dat het was? 'Een heks!' Nou, het zal wel een vogel zijn geweest, maar nee ze was er van overtuigd, er vloog een heks over. 

Het werd dag en we hebben geen heks meer gezien. De oudste kinderen gingen naar school en met de jongste 2 ging ik gezellig koffie drinken bij een vriendin. Manuël heeft het hele stuk zelf gefietst, heel knap. Esther dook daar gelijk het speelkeukentje in. Overal waar zo'n ding staat is Esther te vinden. Toen Rachel klein was hadden we een keukentje. Het stond groot te zijn in de kamer en er werd niet mee gespeeld. Wist je dat je op een keukentje ook heel goed kunt klimmen en klauteren? Ik wist het niet maar Rachel was er de beste in. In korte tijd viel het ding van ellende uit elkaar. Het was niet meer te redden, we gooiden het weg en besloten nooit weer een speelkeukentje in ons huis te zetten.

Maar ja, nu speelt Esther er overal zo leuk mee. Tot nu toe zeg ik tegen iedereen dat wij echt niet zo'n ding gaan aanschaffen, maar na weer een ochtend gezellig spelen ben ik toch om. Esther is Rachel niet en als zij het zo leuk vindt, waarom niet? Ze is in December jarig dus vooruit, ze krijgt een keukentje. Nog even geheim houden.

In de middag las ik eerst een paar artikelen over ontspullen. In het vakantiehuisje was het zo heerlijk overzichtelijk en hoefden we geen tijd te verspillen aan opruimen. Ik besloot mijn kledingkast aan te pakken. Het was een gigantische zooi, lag vol met kleding maar voor mijn gevoel had ik regelmatig niks om aan te doen. Daarnaast heeft Bert een aantal badkamerspullen van mij in een kinderbadje zo in mijn kast gezet, om uit te zoeken. En bedankt he. Oké, hij had het al een paar keer lief gevraagd zonder resultaat en ja nu moest het wel.

Stapel voor stapel ging eruit. Alle kapotte kleding ging direct weg. Waarom heb ik dat nou bewaard? En alles wat te klein was mocht ook in de zak voor de kringloop. Er lag nog best wat kleding in wat al jaren te klein is, 4 zwangerschappen laten zo hun vormen achter. Ik vind het altijd zo suf als mensen allemaal kleding bewaren voor als ze er weer in passen, en nu deed ik het zelf ook. Ik ging rigoureus de kast door. Alles waar ik me te oud voor voel: weg. Alles met gat: weg. Alles wat te klein is: weg. Alles wat ik nog wel paste maar me niet mooi in voel: weg. Een aantal twijfelgevallen bleven over. Daar sliep ik een nachtje over, de helft ging alsnog weg en de rest mocht terug in de kast. Al met al is er veel weggegaan. En waar ik me eerst niet blij voelde over mijn kast overheerste nu de dankbaarheid. 4 volle tassen gingen er weg en alsnog heb ik genoeg om me mee te kleden, wat een rijkdom. Nu is het gelijk zichtbaar waar ruimte zit om wat bij te kopen, broeken bijvoorbeeld. Het was een hele grote stapel maar nu alles wegging wat te klein was blijft er weinig over. Goed om te weten.

Bert waarschuwde me altijd dat ik niet in het ziekenhuis mocht belanden of dood mocht gaan want hij zou zich geen raad weten met mijn kast, zo'n zooi. Maar nu was zelfs hij tevreden en kan hij ook mijn kleding in de kast opruimen als hij de was vouwt, eindelijk. 

En hoelang het zo blijft? De bedoeling is natuurlijk heel lang. We gaan het zien.