Adrenaline

Zaterdagochtend kwam Esther de slaapkamer binnen om mijn telefoon te jatten. Zij verdween met het apparaat en wij konden ons weer omdraaien. Even later kwam Manuël om bij ons in bed te kruipen. Heerlijk, de laatste tijd winnen we het niet vaak meer van een schermpje maar nu kroop hij heerlijk warm en zacht tegen me aan. Een lekker knuffeltje. Na een tijdje verdween hij ook naar beneden. Voor mijn gevoel dommelden we nog even weg maar ineens zei Bert: tijd om op te staan, het is al 9.05 uur. WAT! Om 9.30 uur begint zwemles. Ik zag het echt niet zitten, 10 minuten dat is onmogelijk. Maar Bert wou het wel proberen. We sprongen uit bed en gingen gelijk in racestand. Ik kleedde Jonathan aan in zwemkleding, schone kleren in de tas, boterham smeren en hup hup hup, in hoog tempo stond hij al snel klaar voor vertrek. 9.20 uur reden ze weg en Jonathan lag precies op tijd in het zwembad. Tjonge, wat een adrenaline en dat voor de zaterdagochtend. Met de andere kinderen ging ik aan tafel om een stuk relaxter te ontbijten. Bert kwam terug om ook te eten en was zo lief Jonathan weer op te halen zodat ik kon douchen. De haast zat nog in mijn lijf maar na de douche was dat verdwenen. 

Jonathan kwam mega blij terug want hij mag afzwemmen voor zijn A diploma. Het is dus maar goed dat hij wel gegaan is, volgende week zaterdag is de eerstvolgende mogelijkheid om af te zwemmen. Het kind was super enthousiast. De zaterdagmiddag was verder rustig, voor ons dan. Bert is het centrum ingegaan om alvast een eerste slag te slaan voor de sinterklaascadeautjes. Bij ons neemt Bert die taak altijd op zich en dat vind ik helemaal prima. Toen Bert terugkwam ging hij ook nog eens een rondje op de racefiets.

Eind van de middag aten we op tijd. De boodschappen kwamen binnen, er moest eten op tafel en we maakten ons klaar voor een avondje uit. Het was alweer een tijdje geleden dat we met z'n tweeën weg gingen. De kinderen hadden er heel veel zin in, bij de oppas mogen ze namelijk opblijven en we hebben nu een schat van een meid die zo leuk is met de kinderen. We kunnen met een gerust hart weggaan.  

19.10 uur liepen we opgetut en wel richting de auto terwijl de kinderen al aan het slepen waren met spelletjes, we werden zo'n beetje de deur uitgekeken. Heerlijk om alle broers en zussen van Bert te zien en zijn ouders. Uniek dat iedereen bij elkaar was. 

Toen we thuis kwamen moesten er schoentjes gevuld worden want de beste Sint is weer in het land.

Dat ziet er toch reuze gezellig en huiselijk uit zo achter de bank bij gebrek aan schoorsteen.

Zondagochtend was ik wat prikkelbaar. Voor mijn gevoel had ik me de avond ervoor uitgesloofd er leuk uit te zien en had Bert daar geen oog voor. Wacht even, signaal dat ik tijd nodig heb om met mezelf door te brengen. Me goed voelen moet ik niet bij een ander zoeken. Ik stapte dus gelijk uit bed en klom op de fiets. Ik fietste maar wat in het rond waar ik zin in had. Uiteindelijk stond er bijna 16 kilometer op de teller en was ik een uur weggeweest. Daar frist een mens van op. Het was weer helemaal goed, gek hoe dat werkt. Na een snelle douche was er nog tijd om koffie te drinken voor kerktijd. Snel dan want we moesten er op tijd zijn want ik had de club. 3 jarigen tot en met groep 2. Het ging ontzettend goed. Het was gezellig en de tijd vloog voorbij, dat is ook wel eens anders. Ondanks de gekke start was het al met al een hele fijne ochtend.

In de middag keken we de animatiefilm van Mozes. Indrukwekkend. Daarna voerden we nog een heel gesprek over de wonderen die we gezien hadden en welke wonderen we in ons eigen leven nu zien gebeuren. Zo mooi hoe Jonathan zo een aantal wonderen kon noemen die we nu meemaken. Pareltjes dit soort momenten. Esther zette ons weer met beide benen op de grond nadat ik iets liet vallen: 'mama, wat ben je toch een oen'. Dat is toch grappig en nog waar ook. 

Tot zoverre het weekend, we zijn weer opgeladen voor de week.