Kinderfeestje

Vrijdagochtend begonnen we de dag bij het consultatiebureau. Mijn auto wou niet meer starten en deed helemaal niets meer, het elektronisch slot werkte ook niet dus het zal de accu wel zijn. Dat is iets voor later, de komende dagen gebruiken we gewoon de fiets. Voordat we vertrokken vertelde ik toch maar aan Esther dat ze een prikje zou krijgen. Haar reactie was om te filmen; ze sprong een gat in de lucht en was super blij. 'Ben ik echt aan de beurt?', ja echt. Iedereen die we tegenkwamen kreeg het te horen dat zij aan de beurt was voor een prikje, dat heb ik nou nog nooit meegemaakt. We waren en op de afgesproken tijd en het wegen en meten ging snel. Daarna was het wachten, wachten en nog eens wachten. Nu heb ik al vaker met dat bijltje gehakt dus voor zo'n consultatiebureau afspraak moet je gewoon de tijd nemen en genieten van het rustige moment om te zitten. Toen kwam toch het moment dat we naar binnen mochten, Esther was lekker aan het kletsen en bleef ondertussen doorspelen met Manuël. Over haar taalvaardigheid hoefde geen vragen meer gesteld te worden. Ook merkte de verpleegkundige op dat Manuël en Esther zo leuk met elkaar omgingen, klopt! Echt een heel leuk stel samen. Esther deed alle opdrachtjes met gemak en ik had geen vragen meer, met een vierde heb ik het idee het wel onder controle te hebben. Ben een stuk relaxter dan bij de eerste. Hoe dan ook, het was tijd voor de prik, Esther bleef enthousiast. Ze koos een arm uit waar het ging gebeuren en klom vrolijk op schoot. Ze strekte haar arm wijd uit, maar dat hoefde niet. De naald kwam tevoorschijn en nog steeds zat ze daar te glimmen dat zij aan de beurt was. So far so good. Toen ging de naald in haar arm. Je zag haar gezicht betrekken, ze schudde met haar arm (au) en zette het op een gillen. Toen de prik klaar was stortte ze zich in mijn armen en huilde enorme tranen. Dit had ze niet verwacht, het deed zeer. Wat een lief schatje is het toch. Het leed was snel geleden, ze mocht een mooie kleurplaat uitzoeken en we konden vertrekken. Doei consultatiebureau, tot nooit meer ziens.

In de middag haalden we Jonathan op bij een vriendje en konden we aardig tussen de buien door fietsen. Alleen het laatste stuk op de terugweg regenden we nat maar toen hoefden we nog maar een kort stukje. Ik kreeg zo'n lief aanbod van iemand die volgende week wel voor ons wou koken in verband met de operatie van Jonathan. Kreeg er tranen van in mijn ogen, bijzonder hoe we vanuit allerlei kanten bemoedigingen krijgen voor een dag waar we tegenop zien. Ik denk niet dat het nodig is maar alleen al het aanbod deed heel goed. En zo leven er veel mensen mee op zoveel manieren, super bedankt!

Zaterdag waren we eerst nog in feeststemming want Rachel had haar kinderfeestje. De spanning liep hoog op, Rachel moest huilen om niks en de andere kinderen werden drukker en drukker. Gelukkig kwam het eerste vriendinnetje er al aan en konden we starten! De cadeautjes werden verstopt en onder begeleiding van harde verjaardag muziek werden de cadeaus gezocht en gevonden. Vervolgens gingen we aan de taart die Rachel zelf die ochtend gemaakt had. Het grappige was dat de kinderen een spel bedachten die ze buiten wel konden spelen. Het was koud en nat maar juist toen droog dus konden ze mooi een half uurtje buiten spelen. Dat ging goed. We ruimden de boel op en zetten alles klaar om slaapmaskers te versieren. Ze waren er lekker een tijdje mee bezig en het resultaat mocht er wezen. Vrolijk versierde lapjes stof, daar moest mee gespeeld worden en spontaan deden ze nog een spel binnen door het hele huis. Wat handig zeg, deze leeftijd. 

Eind van de middag lagen alle ingrediënten om pizza te maken op tafel. De kinderen mochten zelf alles wassen en in stukjes snijden. Iedereen ging aan het werk en al snel stond alles klaar om pizza's samen te stellen. Iedereen kreeg een kwart wat gemarkeerd werd met een vlaggetje en daarna mocht er nog een kwart pizza gemaakt worden.

Terwijl de pizza's de oven in gingen keken ze een film. En daarna werden de pizza's natuurlijk opgesnoept. Tegen 19 uur zaten hier allemaal kinderen met rode wangetjes. De hoogste tijd om het feest te beëindigen. Bert reed een rondje om ze thuis te brengen terwijl ik het huis weer in oude glorie herstelde. Het was een dag vol blijheid, chips, sap, spelen, taart, gezellig samenzijn, cadeautjes en slingers. Alles wat je wilt voor een feestje. Het is ook zo leuk om te zien dat ze aan de ene kant nog echt kinderen zijn die heerlijk spelen en aan de andere kant al zo wijs kunnen praten over bepaalde onderwerpen en zelfs een aantal die zich al druk maken over vriendjes. 

Rachel was moe maar heel voldaan. Toen we zelf om 21 uur zaten waren we ook echt moe maar ook blij dat het zo goed geslaagd was.