Rust nemen

Vrijdag had ik een dagje thuis met de jongste 2 kinderen. We haalden Jonathan tussen de middag uit school en aten met elkaar. Daarna ging iedereen zijn eigen gang en rommelde wat aan. Bert ging met Jonathan naar de kapper en kwart voor 3 kwam Rachel uit school gefietst. Een rustige dag en ik voelde de moeheid ook wel. De 4 dagen ervoor had ik zoveel energie, echt genieten, maar nu moest ik dat toch wat bekopen. Rustig aan maar. In de ochtend werd het huis schoongemaakt dus dat was erg lekker.

In de avond had ik afgesproken met oud collega's. We hadden een gezellige avond samen en bespraken ons nieuwe leven: 2 van de 3 een nieuwe baan en 1 met pensioen. Genoeg te delen dus! Ik kwam pas kwart over 11 in de avond thuis, zo laat is niks voor mij. Het werd een onrustige nacht, ik bleef woelen, had het gevoel wat kortademig te zijn en kon de ontspanning niet vinden. Bert zou zaterdagochtend vroeg gaan fietsen maar zette de wekker uit, na zo'n kort nachtje niet ook nog eens vroeg opstaan. Af en toe kwam er een kind langs maar steeds viel ik in slaap. Tot het bijna 10 uur was! Heerlijk zeg, uniek. Ik besloot mezelf serieus te nemen en deze zaterdag helemaal niks te doen. En dat is gelukt. 

Manuël pakte de vaatwasser uit en prees zichzelf ondertussen: 'wat ben ik toch een topper' en 'mam, ik ben écht een grote hulp he?' Je zou haast denken dat hij alleen bevestiging krijgt als hij aan het werk is maar dat is toch echt niet het geval. Maar als dat kind orde om zich heen schept bloeit hij op. Heel benieuwd wat hij later als beroep gaat doen.

Bert stapte eind van de ochtend alsnog op de fiets om 100 kilometer weg te trappen en ik keek met de kinderen een film. We aten op de bank en het was gewoon relaxt. Ik las mijn boek uit en toen deze net uit was ging de bel. Ik hoorde Manuël vertellen dat papa niet thuis is, hmmm dat vertelt hij niet tegen een vriendje. Ik liep snel naar de deur en daar stond opa (mijn vader)! Wat gezellig. Hij dronk een kopje koffie en we hoorden de vakantieverhalen van een midweek weg. Manuël en Esther gebruikten opa als klimrek en hadden de dikste lol. 

Toen opa weer wegging bleven Esther en Manuël na het uitzwaaien buiten spelen. Rachel en Jonathan waren samen boven aan het spelen maar die onderbrak ik toch maar even. Rachels klerenkast was zo'n grote chaos. Geen idee wat dat kind nou nog heeft. Werkelijk alles lag door elkaar en was er zo ingesmeten. We zochten samen alles uit. Het meeste past ze nog en kon in keurige stapels teruggelegd worden. Een aantal dingen die te klein waren gingen direct naar de vliering en een aantal kledingstukken die nog wel goed zijn maar die ik Esther echt niet zie dragen werden klaargemaakt voor een kledingbeurs. Dat ruimt lekker op en fijn om te zien dat Rachels kast nog goedgevuld is. De jurken die ze heeft zijn prima maar het zou wel leuk zijn 1 of 2 mooie erbij te kopen. Dat kan op ons gemakje binnenkort nog wel een keer. Rachel ontdekte ook een rok en shirt die ze nooit gedragen had maar ondergesneeuwd was tussen alle kleding. Ze liep erin alsof ze de koningin was. Meestal kan het haar niet veel schelen wat ze aan heeft maar nu straalde ze erin, ze voelde zich echt mooi. Zo leuk om te zien. En wat wordt het ook al een dametje, af en toe is dat zo duidelijk tussen het kind zijn in. 

Een dag van ontspanning en weinig moeten. Het was zo fijn eraan toe te geven. Ik bracht mezelf ook steeds in herinnering dat het oké is, na een week hard werken mag er ook rust genomen worden. Nee, dat moet zelfs. En hoewel me dat nog niet vanzelf afgaat was de uitvoering deze keer toch best geslaagd. Eind van de middag fietste ik nog even naar de groenteboer voor het wekelijkse fruit en de groente. Eenmaal thuis was het al 6 uur en wou Bert wel koken. Nou, in dat geval wil ik wel even op bed liggen. Ik trok me terug onder de dekens en keek een serie op Netflix. Heerlijke luxe. Op een gegeven moment werd ik geroepen. De kamer was opgeruimd, het eten klaar en de tafel extra gezellig gedekt met kaarsen en al . Verrassing! Wat woon ik toch samen met lieve schatten.