Rode lakschoenen

De kinderen naar school brengen is een activiteit op zich, de ene keer routine, de andere keer snel snel en de andere keer leuk en gezellig. Nu splitsten we ons op omdat ik met de auto direct door moest naar mijn werk (wat mis ik mijn dagelijkse fietstochtjes) en Rachel had haar fiets nodig dus vertrok zij alleen. Ik vroeg haar even bij school te wachten dan kon ik nog een kusje geven en vooral zien dat ze veilig op school aan was gekomen. Toen ik met de andere kinderen aankwam stond ze te wachten en mopperde ze dat ze al echt 5 minuten stond te wachten. Oja, ik moet er nog wat aan wennen dat ze een groot kind is, volgende keer hoef ik haar niet te controleren, ze redt zich wel. Ze vloog het plein op en naar binnen, dat was kind nummer 1. Ik gaf Jonathan een kus en hij liep zelf naar de klas, ik beloofde straks naar hem te gaan zwaaien. Toen liepen we door naar de kleutergroepen. Esther vroeg of ze mocht spelen en verdween. Met Manuël liep ik mee om zijn tas weg te brengen. De terugweg volgde hij me. Ik pikte Esther op die al druk met vriendinnetjes aan het spelen was, nog voor ze zelf naar school gaat heeft ze haar plek al gevonden, en we liepen weer richting auto. Manuël volgde ons en liep over de blauwe lijn, dat leverde een hoop gelach op, wat een brutaliteit om over die lijn te lopen. Manuël begint steeds meer streken uit te halen. Zo heeft hij laatst ook heel veel plezier gehad over het feit dat hij stiekem voor de tweede dag achter elkaar dezelfde sokken aan had getrokken. Zijn ogen straalden toen hij het vertelde, trots op zijn ondeugendheid.

Maar goed, Manuël ging toch weer terug die lijn over en Esther en ik konden vertrekken. Via groep 4 om te zwaaien en daarna met de auto naar de opvang. Eenmaal bij groep geel kwam Esther er achter dat ze haar Elsa vlecht verloren was. Dat leverde een beteuterd gezichtje op. We keken nog in de auto maar daar lag het niet, waarschijnlijk dan toch op school al verloren. De juf beloofde om in haar eigen haar een mooie vlecht te maken en daarmee was ze tevreden en ging ze lekker spelen. 

Het was een werkdag maar om half 3 was ik weer present op het schoolplein. De 3 oudste kinderen kwamen om de beurt tevoorschijn en we gingen richting huis.

We vertelden de kinderen dat we over 3 weken een weekend weggaan om te vieren dat we 12,5 jaar getrouwd zijn binnenkort. Dat leverde een groot gejuich op en daarna ging het er constant over. We hebben een luxe huisje gehuurd in Zeeland met, volgens de brochure, maar liefst 3 badkamers. We hebben dan een douche, bad en sauna. Over de invulling van de dagen werd druk gespeculeerd. De kinderen hebben we vrijdag vrij gekregen van school omdat dit mag met dit huwelijksjubileum en zo kunnen we er 3 hele dagen weg van maken, echt zo ontzettend leuk. Zeker omdat het uniek is. 

Rachel en Jonathan bedachten een ochtendprogramma voor henzelf tot aan het ontbijt en Rachel tekende dit uit. Nogal ambitieus.

Manuël vraagt al wekenlang of we weer eens pannenkoeken mogen eten, vanavond was het dan zover. Rachel en ik maakten een grote stapel pannenkoeken. Esther zat nog bij de opvang en Bert besloot mee te doen met een wedstrijd via de racefiets op zolder. Mensen uit verschillende landen starten op hetzelfde moment en racen tegen elkaar. Het ging heel grappig. Jonathan ging op zijn telefoon en heeft daar gebiologeerd mee gezeten tot het eten. Manuël, Rachel en ik wisselden onze aanwezigheid beneden af in combinatie met het bakken van de pannenkoeken met het naar boven rennen om Bert aan te moedigen. Manuël begreep het idee van aanmoedigen niet helemaal en gaf Bert vooral een hoop commentaar: dat hij sloom was, werd ingehaald en meer van dat. Niet echt behulpzaam, fijn zo'n eerlijk kind. Na een uur lag er een grote stapel pannenkoeken en ging Bert de finishlijn over onder luid applaus van ons. Daarna sprong hij onder de douche en begonnen wij met eten. Esther was nog steeds niet thuis maar Bert zou haar ophalen. We aten van de pannenkoeken en Rachel en ik vertrokken voor 18 uur richting de kledingbeurs. We liepen net Bert en Esther mis. Wij gingen door de achterdeur en zij kwamen door de voordeur binnen.

Rachel was mega vrolijk, ze leeft enorm op van die één op één aandacht. We scharrelden een uur rond op de beurs en zochten mooie kledingstukken uit. Wat voel ik me dan enorm rijk met de tas volgeladen met mooie kleren. Het is zo leuk om te shoppen tussen het tweedehands spul. Dat had ik vroeger nooit van mezelf gedacht toen liep ik maar te mopperen op gebruikt spul maar het heeft zoveel voordelen. 

Rachel hielp mee om voor elke kind iets uit te zoeken wat bij diegene past, lief hoe ze zich daar voor inzette. We hadden een hele bult verzameld maar die mocht ik alleen gaan afrekenen want dat vond ze te gênant. Toen bleek dat ik het niet goed hield streek ze met haar hand over haar hart en wou ze toch wel helpen. Onze beginnende puber, heerlijk kind. 

Thuis sorteerden we alles per kind en bewonderden we de aanwinst. Esther kwam uit bed gewandeld en paste gelijk de schoentjes. De rode lakschoenen passen qua lengte wel maar helaas knellen ze aan de bovenkant. Maar alleen al voor de sier zijn ze toch te leuk, dus van een miskoop is geen sprake. 

Fijn uitje en mooi geslaagd.

En nu de ontspanning zien te vinden. Deze week is extreem druk met 4 avonden dat ik van huis ben, maar daarover een volgende keer meer.