Boksen

Stel je twee mega schattige kinderen voor waar je bij wegsmelt. Die hebben wij gewoon. Vorige keer helemaal vergeten te vertellen maar dit moet gewoon opgeschreven worden.

We zaten in de kerk en Esther zei na het eerste lied al dat ze moest plassen. Iedereen was voor vertrek geweest dus ze moest het maar even ophouden tot het tijd was om naar de club te gaan. Even later zei ze weer dat ze echt moest. Manuël antwoordde: ik ga wel. Hij pakte haar hand vast en zo liepen ze hand in hand richting de wc. Dat alleen was al een mooi gezicht. Vervolgens bleven ze maar weg. Moeten we ze nu ophalen? Op een gegeven moment kwamen ze toch terug, weer hand in hand en Manuël leidde Esther naar haar stoel. Fluistert Esther: ik heb een poep gedaan. En Manuël: en ik ging het afvegen, na 3x kwam er niks meer en toen gingen we handen wassen. Wat een stel. Toen het tijd was voor ze om naar de club te gaan ging ik toch maar even controleren of het goed gegaan was, maar jawel alles keurig schoon. Zegt Manuël: dat zei ik toch. Prachtig stel is het zoals ze voor elkaar zorgen.

Toen Manuël in de avond zijn pyjama aandeed zag ik zijn onderbroek nergens. Waar kan die nou gebleven zijn? Begint Manuël te giechelen: ik heb de hele dag geen onderbroek aan. Huh, maar waarom? Er lag geen onderbroek meer in zijn kast. Nou, dat kun je toch gewoon zeggen dan pluk ik er wel één ergens uit een wasmand. Zegt de wijsneus: 'Had je het maar in mijn kast moeten leggen'. Het moet toch niet gekker worden hier. 

Maandag waren de kinderen vrij maar wij moesten werken. Ik ging thuis aan de slag zodat ik ondertussen op kon passen. Esther was wel naar de opvang dus er waren maar 3 monstertjes thuis. Eind van de middag gingen we z'n vieren naar boksles. Vanuit mijn werk werden er allemaal verschillende sporten aangeboden waar je aan mee kon doen. Boksen leek me erg leuk maar dat leek niet te kunnen omdat het herfstvakantie was. Toen er een extra bericht achteraan kwam dat je kinderen ook mee mochten doen heb ik ons direct ingeschreven. Het was toevallig op een locatie in Ede dus we konden er zelfs op de fiets naartoe.

Vooraf instrueerde ik iedereen dat ze leuk mee moesten doen en meer van dat. Ze hadden er echt zin in. Toen we aankwamen begon Manuël moeilijk te doen want hij wou zijn fiets op een andere plek neerzetten. Huilen en krijsen als gevolg. Dat ondersteunde niet echt mijn verhaal dat de kinderen leuk mee zouden doen met de les. Uiteindelijk stond de fiets naar tevredenheid en liepen we naar een stukje gras om te starten. Manuël bleef maar aan me hangen en huilen. Hij wou naar huis. Terwijl de warming up begon probeerde ik het kind te kalmeren, eerst door hem mee te nemen met het rennen van rondjes, toen door hem op een bankje te zetten met mijn telefoon om zich te vermaken en als laatste door hem te negeren aangezien niks werkte. Stel je voor: de boksleraar rent rondjes, andere deelnemer ook, Rachel en Jonathan er achteraan, ik sloot aan en een krijsend kind op een bankje. Niet echt een goede start maar het negeren bleek te werken, hij werd stil en begon ineens vrolijk aan het spelletje op de telefoon, crisis afgewend. De les was ontzettend leuk en op het eind intensief. Rachel en Jonathan deden ook heel erg leuk mee. Na de gekke start toch een heel geslaagd uitje en dat uurtje sporten is ook maar weer mooi meegenomen. 

Na afloop gingen we nog even langs bij de dieren die buiten rondliepen en toen was het de hoogste tijd om Esther op te halen. In de winkel lagen weer zakken boerenkool en dat is toch zo lekker. Dat kwam dus op tafel. We aten iets later dan normaal maar het was me toch lekker.