Auto ongeluk

Zaterdagochtend was het tijd om uit te slapen! Berts vader stond om 9 uur op de stoep om in de tuin te helpen maar daar trok ik me niets van aan, ik bleef lekker lui in bed. Rachel kwam gezellig knuffelen. Zo vaak doet ze dat niet meer dus dat was genieten. Ze ging op Berts plek liggen en ik kroop fijn tegen haar aan. Ze begon te mopperen dat ik haar haast uit bed duwde omdat ik steeds opschoof. Nee joh, dit is juist gezellig. Bert klaagt daar ook altijd over dat ik zijn plek inpik maar ik denk niet dat hij het anders zou willen. Rachel duwde me terug op mijn eigen kussen maar 5 minuten later lagen we weer samen aan 1 kant. We hebben vreselijk gelachen, het ging echt ongemerkt. Rachel had erg met Bert te doen dat hij hier dagelijks mee te maken heeft. 9.20 uur was het toch tijd om de dag te beginnen, ik hoorde Bert en zijn vader al in de tuin bezig en voordat de andere kinderen de boel zouden afbreken kon ik maar beter bijspringen. En daarnaast moest Jonathan naar zwemles. Aankleden, eten en 10 over 10 pakten we de fietsen om te vertrekken. Esther bij mij achterop en de jongens op hun eigen fiets. Rachel was 5 minuten ervoor vertrokken om wat lekker voor bij de koffie te kopen omdat opa er was. Ik draaide net de fiets het paadje in toen Manuël begon te huilen, een auto met piepende banden remde en Jonathan schreeuwde dat Manuël gebotst was. Fiets snel op de standaard en ik rende erheen. Het gehuil van Manuël stelde al gerust maar toen we de schade bekeken schrokken we wel. Manuël was met zijn fiets tegen de zijkant van een langsrijdend busje gebotst. De bestuurder was erg ontdaan, echt flink geschrokken. Manuël huilde hard maar had gelukkig alleen een paar schrammen op zijn knieën. 

De emoties wisselden elkaar in razend tempo af. Boos dat Manuël zonder uitkijken de weg op vloog, schrik van de enorme deuk in het busje en waar ik haast niet aan durfde te denken dat als hij 2 seconde eerder geweest was hij misschien wel onder het busje lag. Manuël werd getroost, de meneer gerustgesteld dat het allemaal meeviel en er alleen wat schrammen waren en de meneer stelde ons gerust dat de deuk al in het busje zat en er alleen een kras bij was gekomen. Het was zo gek maar na enige troost stapten we toch maar op de fiets naar zwemles. Manuël bij mij op de fiets, want zijn eigen fiets rammelde en het zadel stond scheef. We kwamen te laat aan bij zwemles, haast een kwartier te laat. Maar dat maakte me niet uit, het is al mooi dat Jonathan toch nog 3 kwartier kon zwemmen. Ik wou ondertussen de les boodschappen doen maar voelde me moe en de schrik zat nog in mijn lijf. Oja, luisteren naar wat nodig is; we streken neer aan een tafeltje in het zwembad om de tijd te gebruiken om rustig aan te doen. Een vriendin zat daar ook in verband met zwemles van haar kinderen dus het was heel fijn om bij te kletsen. Op de fiets terug hebben we het er nog over gehad hoe God ons maar weer beschermd heeft. Het had heel anders kunnen zijn, gelukkig zijn we daarvoor behoed. 

Zondagochtend; de dienst van 9 uur zaten we weer kant en klaar in de kerk. De moeheid van de week ervoor voelde ik deze dag meer nog dan de zaterdag. Eén keer ben ik de dienst uitgelopen om even in rust mezelf te hervinden. Dat was een tijd geleden, ik probeerde nog rustig te blijven zitten maar kon verklaren dat het even niet ging omdat ik zo moe was. 3 minuutjes eruit en het lukt allemaal weer, waarom zou ik mezelf dat niet gunnen? Mildheid. Na de dienst kletste ik bij met de predikant, dat is een oud collega van me en ik vond het heel leuk om hem te spreken en te horen hoe het ging. Fijn zulke contacten.

Thuis dronken we koffie, kaarsjes aan, klassieke muziek, krant erbij, heerlijk. Met de lunch had ik een kort lontje, de kinderen waren gezellig maar in mijn beleving maakten ze veel lawaai. Bert stuurde me naar bed en ik viel direct in slaap, een half uur later werd ik wakker en voelde me een stuk beter. Daar knapt een mens van op! We besloten naar het bos te gaan om paddenstoelen te zoeken. Dat was erg leuk. Manuël is gek op paddenstoelen en hij vond er ook de meeste. We liepen een lange trap op en Rachel telde de treden, Esther zong uit volle borst allemaal verschillende liedjes en we liepen onder prachtige bomen door met ontzettend veel lawaai om ons heen. De kinderen gedroegen zich uitgelaten maar wat kan ons het schelen, laat ze maar lekker even losgaan (sorry mede wandelaars). 

Jonathan kroop onder een hek door met daarachter een afgrond. Nou klinkt dat wel heel dramatisch maar het ging er best een eind naar beneden. Hup terugkomen jij! Waarom zou dat hek er staan? Hij had geen idee, zag het gewoon als speelobject. 

Bert had op de heenweg voor het eerst de schade gezien aan de auto. Ik kreeg er tijdens de wandeling zo nu en dan een opmerking over. Het is echt een schatje want hij is helemaal niet boos geweest of teleurgesteld of wat je maar kunt bedenken hoe je zou kunnen reageren. Maar ik kon tussen de regels door merken dat hij het wel jammer vond. Het is maar blikschade maar levert wel gedoe op en het is toch weggegooid geld. Ach ja, dat alles is ook maar relatief. 

De wandeloutfit van een zondag is trouwens wel komisch. Een keurige jurk met eronder lompe wandelschoenen. Fijn om frisse lucht te snuiven en te speuren naar paddenstoelen.

En zo vloog het weekend voorbij. Manuël heeft een waslijn in zijn kamer gemaakt en is tijden bezig met kleding eraan ophangen en er weer afhalen. Esther verkleed zich 3 keer per dag omdat ze dat zo leuk vindt, Rachel was erg blij met de start van de vakantie en sliep zowaar uit en Jonathan is gewoon zijn lieve stabiele zelf. Verder verheugen we ons over het weekendje weg wat in november op de planning staat en gaat het er iedere keer over hoe leuk dat is. Hoewel het leven soms best intensief is en de kinderen ervoor zorgen dat het nooit saai is vormen we met zijn 6en een team, ik zou niet anders willen.