Musical

En toen was het zover: de dag van de musical. Zo veel zin in, zo lang naar toegeleefd en daar was het dan. De nacht ervoor was brak omdat Esther ziek was, maar dat mocht de pret niet drukken, genoeg energie om de dag door te stuiteren. In de ochtend pakte ik alles in, heel bescheiden al zeg ik het zelf want het moest wel praktisch zijn in de trein. De kinderen kregen allemaal een kus en vonden het wel best dat ik wegging. Heerlijk weggaan als dat zo gemakkelijk gaat. Toen ik de straat uit reed bedacht ik dat ik mijn mondkapje vergeten was. Gelukkig was ik nog niet ver. Bert was zo lief het ding te pakken en toen kon het avontuur beginnen! Ik reed naar het station en de spanning liep wel op hoor, want ja die treinreis. Dat is een dingetje. En dat terwijl ik jarenlang dagelijks met de trein heb gereisd. Maar 1 flinke paniekaanval, ongelukkig getimed in de trein zorgt voor een grote drempel. Wat als ik weer in paniek raak? En dan kun je dus niet uitstappen he, geen escape. Gewoon maar doen doen doen, dan slijt dat gekke gevoel wel. Op het perron stond ik als laatste voor de treindeur, zal ik instappen? Ik wou heel hard wegrennen, maar nee, schop onder mij kont en gaan! Ik zat en het fluitje ging, geen weg terug. En het ging goed, en het was spannend. Ik las wat, verloor concentratie, keek op telefoon, legde dat ding weer weg, luisterde gesprekken af, keek naar buiten, probeerde weer te lezen, checkte de tijd en zo door totdat we station Utrecht bereikten. Het was gelukt! Nog enigszins wankel stapte ik het perron op, pfffff, adem in adem uit.

Een kleine wandeling naar de plek waar ik werd opgehaald was heerlijk, dat helpt zeg. Even weer landen. Mijn vriendin pikte me op en we reden naar haar huis. We aten een lekkere lunch en toen was het tijd om te ontspannen. En dat is zo heerlijk bij iemand die je al jaren kent, dat voelt niet als bezoek maar je kunt helemaal jezelf zijn. En inmiddels kennen we elkaar al 30 jaar! We keken een film en lakten ondertussen onze nagels. Helemaal in ontspanning. Daarna was het tijd voor actie. Mooie kleren aan, lekkere laag make-up; helemaal klaar voor een avondje uit. 

We reden naar Scheveningen (lees: ik liet me rijden) en daar was het nog een crime om te parkeren. Uiteindelijk hadden we een plekje en liepen we een kwartiertje op onze hakken naar het restaurant. Een plek aan zee, wat heerlijk om de zee ook nog even te zien! We aten een simpele maaltijd en hadden helaas maar tijd voor 1 gerecht maar dat gaf niet want we gingen nu echt naar de musical Aladdin.

We kwamen op tijd aan en zochten op ons gemak onze plek op. Mooi in het midden van de rij. En toen begon het eindelijk. Het was GE-WEL-DIG. Ongelofelijk, ik heb nog nooit zo'n grote musical gezien en het was echt genieten. De pracht en praal van alles, de mooie muziek, de herkenning van het bekende verhaal, samen uit zijn in mooie outfits; een avond om niet meer te vergeten.

Ik kan er wel over blijven praten en heb er ook geen woorden voor, echt een heerlijkheid was het. Na afloop genoten we samen na en reden we weer richting Utrecht. We dronken een kopje thee en toen was het echt tijd om de lagen make-up te verwijderen, strakke kleding uit te doen, relaxte pyjama's aan te trekken en in bed te kruipen. De eerste tijd lag ik wakker, zoveel indrukken, dat had wat tijd nodig om verwerkt te worden. Daarna lukte het slapen nog steeds niet en toen raakte ik toch wat gestrest: ik moet nu slapen. Tja, dat werkt dus niet. Normaal slaap ik altijd snel maar nu lukte het gewoon niet. Een keer naar de wc om eruit te zijn. Om 4 uur heb ik zelfs een kwartiertje Netflix gekeken voor de afleiding en daarna viel ik toch in slaap. In de ochtend werd ik pas half 9 wakker en bleef lekker liggen want niemand wou iets van me: ook al zo fijn. Om 9 uur ging ik vrijwillig uit bed want ik werd gelokt door de geur van afgebakken broodjes en hoorde de waterkoker. Thee, lekker! En zo kon ik aanschuiven, wat een verwenweekend. 

Na het ontbijt keken we in pyjama de rest van de film af die we de middag ervoor begonnen (Cruella). Na 2 brakke nachten en de spanning van de treinrit en musical zag ik de terugrit niet zitten. De moeheid sloeg hard toe. Ik appte Bert met de vraag of hij me alstublieft wou komen ophalen in Bunnik. Dan zouden we daar eerst nog gaan wandelen. Goed om situaties aan te gaan maar ook goed om grenzen te herkennen en jezelf niet over het randje te duwen. We wandelden in een lieflijke omgeving en hebben vooral gekletst op een bankje in de zon. Die zon op je gezicht, genieten. 

Bert haalde me op en het was fijn iedereen weer te zien. Lekker naar huis; bijkomen en nagenieten.

Thuis aten we taart want... deze zondag waren we 12,5 jaar getrouwd. Beetje jammer dat ik dat vergeten was bij het plannen van ons uitje maar Bert was zo lief het niet erg te vinden. Met de kinderen was de taart uitgezocht. En het voelde ook echt als een feest. Al zo lang samen en nog steeds hebben we het goed. En natuurlijk, we hebben echt wel eens ruzie en zijn elkaar ook echt wel eens zat maar toch, we blijven in elkaar en de relatie investeren en de basis is stevig. Een grote zegen en een feestje waard.

Tot zoverre een enorm feestweekend, hier kan ik wel even op teren.