Feest

Zaterdag hadden we een volle dag maar wel heel leuk. Het begon met zwemles. Bert wou verder in de tuin werken dus op het laatste moment besloot ik om Manuël en Esther mee te nemen. We haalden eerst nog een pakketje op voor een neef en fietsten daarna door naar het zwembad. Esther en Manuël zaten beiden bij mij op de fiets, we hadden niet zoveel tijd dus leek dit me de snellere optie in plaats van Manuël op zijn eigen fiets maar het was wel een stuk zwaarder zeg. Goed voor de beweging. 

We arriveerden op tijd en Jonathan verdween met zijn groepje richting het bad. Met de kleintjes vertrok ik naar Kruidvat. Vrijdagavond besloot ik dat ik zo'n zin had om wat make-up te kopen en daar wat mee te experimenten. Soms heb je zo'n week dat de focus helemaal op de kinderen ligt en dan is het goed wat te doen waar ik zelf blij van word. In de Kruidvat gingen we dus eerst naar de make-up afdeling. Ik had online uitgezocht wat ik ongeveer zou willen en zette de zoektocht voort in de winkel. Ondertussen waren Esther en Manuël ongeleide projectielen. Ze stoven de winkel door en riepen steeds: 'mama' en 'mag ik speelgoed?, 'mag ik chocola?'. Nee, ik kijk eerst voor mezelf en daarna krijgen jullie mijn aandacht weer. Ik kocht een palletje oogschaduw, nieuwe kwastjes en een eyeliner. Daarna kwam ik mijn belofte na en mochten de kleintjes laten zien wat ze mooi vonden. Als het aan hen lag kochten we de hele winkel leeg. Als compromis mochten ze chocola uitzoeken die ze op de fiets konden opeten. Zo gezegd, zo gedaan en we fietsten terug naar het zwembad. 

We waren mooi op tijd om te kijken naar zwemles, daar had Jonathan om gevraagd. Zoveel kinderen zoveel wensen, zie er maar eens aan te voldoen als moeder. We zaten aan de kant en zodra Jonathan in de gaten had dat we keken ging hij de clown uithangen. Voor zijn leerresultaten is het niet het meest ideale dus. 

Na het zwemmen hielp ik Jonathan en vlogen Manuël en Esther alle kanten op, kleedkamer in kleedkamer uit. Soms heb je met gemak overzicht over vier kinderen en soms is twee echt teveel. Het was uitdagend maar iedereen stond uiteindelijk met jas aan weer buiten. We fietsten terug en inmiddels was het bijna tijd voor de lunch. 

Maar voordat de plicht riep om brood te smeren trok ik me even terug in de badkamer. Bert werkte nog in de tuin en Rachel was ondertussen gedoucht. Mooie kans om de nieuwe make-up uit te proberen. Er ging een aardige laag op maar het zag er subtiel en natuurlijk uit al zeg ik het zelf. Missie geslaagd. De tijd tikte door en dus gingen we snel aan tafel. Op verzoek van Rachel maakten we tosti's en voor wie dat niet wou was er gewoon brood. Bert wilde eerst zijn lijmspul in de tuin opmaken voor het niet meer bruikbaar was dus hij werkte onvermoeibaar door. Tijdens de lunch lakte ik nog snel mijn nagels in een feestelijke kleur want in de middag gingen we naar een feestje. Voor het eerst sinds eeuwen, om en nabij. Het was de kinderen gelukt om in mijn badkamertijd de boel beneden te laten ontploffen. Na het eten werd iedereen aan het werk gezet: speelgoed opruimen, vaatwasser uitpakken en klaarmaken voor vertrek. Bert sprong onder de douche en at zijn lunch in de auto. We tuften naar Arnhem en ik reed. Binnendoor, dat dan wel, maar toch. We tankten onderweg en waren al met al 45 minuten bezig. Volgende keer toch het laatste stuk over de snelweg, zo binnendoor op een zaterdag kostte het meer tijd dan gedacht. Maar wel weer iets bereikt: zelf naar (de andere kant van) Arnhem gereden. 

Gezellig om tussen de mensen in een volle kamer te zitten. De kinderen speelden met hun neefjes en nichtjes en wij kletsten. Kopje thee en taart, feestelijk rok aan met gelakte nagels en toffe ring; heerlijk.

Eenmaal thuis waren we moe. De hele dag waren we bezig geweest maar gelukkig had ik dat al voorzien en lagen er pizza's in de diepvries. Even in de oven en we konden zo aan tafel. 

Rachel had op het feestje een baby-neefje op schoot gehad, dat vond ze zo leuk. Hij pakte haar haren en trok aan haar oorbellen maar alles werd geaccepteerd want hij was te schattig. Nu smeekte ze om nog een broertje of zusje voor haarzelf. Ik wees haar nog op de nadelen: nu klaag je al dat je niet uit kunt slapen omdat er altijd wel iemand je wakker maakt, maar als er een baby ligt te huilen is dat zeker voorbij. Rachels reactie: 'dat heb ik er echt wel voor over hoor'. Sorry kind, zoek maar andere baby's om mee te knuffelen, ik vind dat ik mijn uiterste best heb gedaan, die taak zit erop. 

Het was wel heel leuk om te zien hoe groot Rachel al wordt. Dat ze zo fijn met een babytje zit te knuffelen, ik weet nog zo goed dat zij een heel klein babytje was. Super klein met beentjes als kippenpootjes zo dun. En nu is het een lange slungel met haren tot bijna onderaan haar rug en steelt ze mijn hangoorbellen uit de kast om zelf te dragen. 

Kinderen: ze drijven me tot waanzin en zijn me dierbaarder dan ik kan zeggen. Wonderlijk.