Gedwongen wandelen

Woensdag mocht ik op school een spelletje uitleggen in groep 4. Jonathan glom van trots dat ik in zijn klas kwam, echt zo leuk om te zien. Nu is dat nog zo. Esther ging ook mee en zij voelde zich helemaal groot, deed lekker mee. We zaten in de hal en deden met elkaar een nieuw bordspel, de kinderen deden leuk mee en gingen er helemaal in op. We moesten nog tempo maken om het spel af te krijgen. Het groepje ging weer terug de klas in en ik ruimde alles op mijn gemakje op. Esther raakte ondertussen aan de praat met bekende kleuters. Manuël spotte ons en wou niet meer de klas in. Huilen en drama volgden. Ik gaf hem toch weer over aan de meester maar die moest hem echt tegenhouden om te voorkomen dat hij niet ontsnapte. Nou, dit is zoveel toestand niet waard. Als je je moeder ziet en de school is met 2 minuten afgelopen dan gaat het maar een keer anders. Hij liep dus met ons mee. En daarmee had ik alle kinderen binnen al verzameld want Rachel ging met een vriendinnetje mee.

In de ochtend had onze schoonmaakdame, terwijl ik werkte en naar school was, het huis gepoetst. En ze is zo'n schat want ze helpt me ook om de kinderkamers netjes te krijgen. Rachels kamer is altijd zo ontploft maar met haar hulp werd het beetje bij beetje netter. Ik had het al opgegeven maar dit gaf nieuwe moed. En nu het al zoveel schoner was en ze stapeltjes gesorteerd had besloot ik om de middag door te zetten en een flinke slag te slaan. Rachel was weg dus ik had vrij spel. Er ging een grote tas weg en een hele grote bult oud papier. En het is er zo enorm van opgeknapt! Heerlijk. volgende fase is alles in de kastjes en laatjes uitzoeken, maar niet alles tegelijk. Wie weet komt het toch wel eens goed met haar creatieve omgevingsruimte. Ik heb er gelijk een foto van gemaakt, uniek dit.

Daarna was ik gaar van het opruimen, werd Jonathans vriendje opgehaald en lokte het zonnetje. Iedereen mocht dus mee een wandelingetje maken. Rachel kwam er onderuit omdat ze al buiten gespeeld had en nog huiswerk moest maken maar de andere drie kinderen gingen mee. Manuël onder luid protest, vreselijk ongezellig. Eerst werd ik boos dat hij zich moest gedragen en daarna heb ik het maar genegeerd. Esther en Jonathan liepen gezellig mee en Manuël volgde op een paar meter achter ons met een chagrijnige kop. Toen we eenmaal bij de pony's waren was iedereen in een goed humeur. Er werden namen bedachten voor de dieren en voorzichtig heeft iedereen ze geaaid. Manuël vond het eerst nog wat spannend dus duwde hij Esther naar voren: 'aai ze maar, ik ben erbij'. Maar zelf hield hij afstand, held op sokken. 

Toen ik voorstelde terug te lopen wilde niemand terug, wandelen was veel te leuk. Begrijp jij het nog? We liepen nog een stukje verder en kwamen nog wat andere dieren tegen, echt wel leuk om dat zo vlak achter ons huis te hebben. Met een slinger wandelden we terug naar huis en toen was het de hoogste tijd om te koken. We hebben toch maar lekker genoten van de zon zo in de namiddag.

Toen iedereen op bed lag had ik het ook wel gehad voor de dag, lekker met de benen omhoog en dom naar een serie staren. Toen we de kleintjes voor de nacht nog even naar de wc tilden troffen we Esther in een wel hele bijzondere houding aan. Lijkt me niet echt lekker slapen, gek kind. 

En zo was er weer een dag voorbij als moeder, huishoudster, werknemer, vrijwilliger op school en echtgenote. O ja, en ook nog als mezelf. Tot volgende keer.