Zieke kinderen

Zaterdagochtend begon vol energie. Om 8.25u reed ik alweer weg bij het zwembad, Jonathan mocht vandaag een keertje vroeg zwemmen en zo kwam het dat wij dus ook vroeg uit de veren waren. Na zwemles zaten we om 10 uur aan de koffie, keurig zeg. Niet vaak dat we zo actief starten in het weekend. Rachel en een buurjongen moest voor een theateruitvoering nog wat knutselen, ze hadden een klein uur de tijd en ze wilden nog verven. Leek me een slecht idee, maar het moest en zou. Prima, doe ook maar. Bert zette de timer tot wanneer ze mochten verven en ze knutselden in sneltreinvaart wat in elkaar. Ik had nog niet eens het eindresultaat gezien want op het laatst moesten snel alle spullen gepakt worden, fietsen buiten gezet en Rachels haar gefatsoeneerd. Ik fietste met het dubbelgevouwen knutselwerk en al fietsend wapperde het droog. Rachel en de buurjongen werden afgezet bij theater en samen met Jonathan wachtte ik tot de voorstelling zou beginnen. Helaas mochten er maar weinig mensen komen dus ging er een afvaardiging van ons gezin. En verhip, die knutselwerken waren nog wat geworden ook! 2 raketten, leuk zeg.

Vind ik echt knap dat ze in zo weinig tijd het in elkaar zetten en dat het gelijk zichtbaar is wat het voor moet stellen.

Na de voorstelling gingen Jonathan en ik het centrum in om cadeautjes te kopen voor de juffen. Het is juffenfeest en we zamelden als ouders van groep 3 met elkaar geld in om een groot cadeau te kopen. Vind ik persoonlijk altijd leuker dan allemaal een klein cadeautje waar je niks aan hebt. We verzamelden leuke spullen en meer kan ik er nog niet over zeggen, eerst maar eens overhandigen aan de juffen maar het is een heel feestelijk pakket geworden.

Na zo'n drukke ochtend bleven we als een speer gaan. We hebben de middag besteed aan werken in de tuin. Toen verdween alle energie en moed als sneeuw voor de zon. Zweten, sjouwen en hard werken met het einde nog niet in zicht. Dat trok ik echt even niet. Gelukkig ging Bert gestaag door en richtte ik me de rest van de middag op de kinderen.

Zondagochtend stonden we ook weer op tijd naast ons bed om naar een kerkdienst in Nieuw-Lekkerland te gaan. Ons neefje werd gedoopt. We hadden er zin in om weer eens met elkaar naar de kerk te kunnen en daarna waren we uitgenodigd om in de tuin koffie te drinken, ook al zo'n uitje.

Helaas had Jonathan zaterdagavond laat zijn hele bed onder gespuugd. Het hield maar niet op, het arme kind. Daarna ging hij wel slapen en in de ochtend ging het brood er ook zo in. Toch werd hij bleker en lag hij zonder praatjes op de bank. Hij voelde zich echt niet lekker. Jonathan is geen aansteller. Als hij zegt dat er wat is dan is dat ook zo. Ik zag hem de auto al onderspugen en 5 minuten voor vertrek besloten we dat ik samen met hem thuisbleef. Heel jammer maar ons eigen plezier boven de zorg voor een kind zetten kan niet en voelt ook niet goed. Bert ging dus op weg met de rest en wij bleven achter. Opgetut en wel voor de dag, het liep net even anders.

Jonathan heeft de hele ochtend op de bank gelegen, samen keken we de kerkdienst online mee en dronken we koffie in de tuin. Toen begon hij weer wat praatjes te krijgen. We hebben normaal gesproken op zondagmiddag altijd een lekkere en uitgebreide lunch met soep, stokbrood en croissantjes. Nu had ik niks gekocht omdat we niet thuis zouden zijn. Jonathan had een oplossing. Er lag nog een restje aardappelschijfjes in de koelkast, die zou hij wel even opbakken. Zo gezegd, zo gedaan. Het eten ging goed en begin van de middag lagen we samen op de bank, hij een filmpje kijken en ik half ingedommeld. Daarna was Jonathan zichzelf weer, hij leek nergens meer last van te hebben en heeft heerlijk buiten gespeeld. Gelukkig maar, het was van korte duur. 

De rustige dag had mijzelf ook goed gedaan ondanks dat het jammer was dat we niet met elkaar bij de doopdienst konden zijn.

In de nacht begon Esther ineens te huilen. Ze bleek koorts te hebben en heeft ons de eerste helft van de nacht goed bezig gehouden, ze voelde zich echt niet lekker. Aangestoken door Jonathan? De tweede helft van de nacht bleef ze ons wakker maken maar toen was ze opmerkelijk vrolijk. Om 5 uur, half 6 en 6 uur hoorden we haar praatjes aan dat ze graag naar de schommel wou (doe normaal zeg, het is nacht!) en hoe mooi blauw de lucht al was. Nee Esther, het is nog nacht. 'Nee hoor, kijk maar naar de lucht'. Kortom, wij hadden erg weinig geslapen en begonnen de dag brak. Slechte start van de week. Esther daarentegen was mega vrolijk en had helemaal zin om naar de opvang te gaan. Hoe is het mogelijk?! We brachten haar weg met de waarschuwing dat ze weleens erg moe zou kunnen zijn maar bij het ophalen kregen we te horen dat het met Esther helemaal goed was gegaan, ze had een fijne dag.

Wij iets minder.... 

C'est la vie. Wij gaan de komende dagen op tijd naar bed, even iets inhalen.