Bloed

Soms kost het onmogelijk veel tijd voordat de kinderen allemaal in bed liggen. We waren zondag best op tijd en het verliep soepel, dat soort dingen moet je ook niet denken, dan vraag je erom. 

Jonathan kreeg zijn nachtlampje niet aan, de batterij was op. Hij is erg gehecht aan dat ding. Het is een afbeelding van Woezel en gaat na 15 minuten automatisch uit. Zelfs nu het buiten nog licht is en dat lampje nauwelijks iets toevoegt moet het aan voordat wij de kamer verlaten. Eerst batterijen vervangen dus. Op de terugweg kwam ik Manuël tegen. Hij was op weg naar de wc. Helemaal goed, dat kan. 

Toen Jonathan en zijn lampje herenigd waren ging ik bij Manuël langs in de badkamer. 'Mama, mijn poep wil niet'. Oké, uhm nou blijf vooral even zitten, ik kom zo weer. Ondertussen vouwde ik wat was weg op zolder in de veronderstelling dat ik snel weer in de badkamer verwacht werd. 

Esther bleef keurig in bed liggen maar nadat wij die ochtend een fijne kerkdienst hadden gekeken zag haar kamer er ontploft uit. De prijs die je betaalt voor niet opletten maar dat is een taak voor morgen. Rommel loopt niet weg (helaas).

Na enkele minuten was Manuël nog steeds bezig en toen stormde Rachel de badkamer binnen: 'bloed!'. Ze heeft 7 losse tanden en vindt het heel spannend als ze eruit gaan. Nu we bijna naar de tandarts gaan had ze besloten toch maar even flink te wiebelen voordat de tandarts zou ingrijpen. 1 tand hing half los en daar kwam het bloed vandaan. Ze spoelde en spoelde en stond te trillen op haar benen. Ondertussen kondigde Manuël aan dat er een paar babypoepjes waren gekomen. Ik hielp hem en na het handen wassen kon hij zijn bed in. Rachel was druk in de weer met het bloed op te deppen met een wc papiertje. Nu Manuël in bed lag kon ik me richten op Rachel. Eens even kijken. Tja, die kies zit zo extreem los, die kun je er maar beter uitpakken. En hoewel ze het spannend vond begon ze er toch aan te trekken, iets harder dan het alleen pakken maar anders kwam het gekke ding niet los. Ondertussen deed ik mijn best om meelevend/ neutraal te kijken en niet te walgen van het bloederige geval in haar mond waar ze aan stond te trekken. Even als moeder het beste beentje voor en na een paar seconden was de kies eruit. Dat luchtte Rachel op. Ik spoelde de kies, jakkie, en Rachel depte het bloed weg. Nu zat er alleen nog een stuk tandvlees wat heel raar weggeduwd werd door de nieuwe kies, dat is iets voor de tandarts om te beoordelen. Rachel stond te trillen op haar benen maar het vooruitzicht van een muntstuk in ruil voor de tand hielp om er blij van te worden.

Zij ging naar bed en inmiddels was het 8 uur! De keuken moest nog gedaan worden. Soms loopt het zo. Gelukkig was het een heerlijke avond en hebben we daarna nog een tijd buiten kunnen zitten. 

Maandagavond hadden Bert en ik een afspraak buiten de deur. Voor het eerst sinds tijden hadden we weer oppas geregeld en gingen we samen op pad. Thuis verliep het goed en de avond was gezellig maar de terugweg zorgde voor flink wat adrenaline. De benzine was namelijk bijna op. Op de heenweg konden we nog 100 kilometer volgens de auto maar op de terugweg slonk dat razendsnel. Op een gegeven moment stond er 30 kilometer en toen sprong het naar 0. 0!!! Daar raakte ik enorm van in de stress, zo komen we stil te staan. We waren al laat en de oppas zat bij ons thuis. Stel je voor dat we zo laat in het donker langs de snelweg moeten lopen om benzine te halen. Levensgevaarlijk en daarnaast zit je toch echt niet te wachten op zoiets. Het tankstation kwam steeds dichterbij tot er een bordje stond nog 1200 meter. Dat moet lukken en als het niet lukt is dat nog wel te lopen. Waarop Bert heel droog zegt: 'we zijn bijna thuis, ik denk dat ik maar doorrijd, dat lukt wel'. Ja dag, echt niet. Stel je voor dat we net na het tankstation stil komen te staan, we zijn wel vlak bij huis maar lopend is dat toch een heel ander verhaal dan met de auto. Eerst bedreigde ik hem: 'als je niet eraf gaat trek ik aan het stuur!'. Daarna een andere tactiek: 'Wil je alsjeblieft voor mij hier eraf gaan om te tanken?', met uiteraard een mierzoete lieve stem. Toen de afrit kwam en ik ons knipperlicht hoorde kwam er een zucht van verlichting. Pfff, we hebben het gered. Wat een avontuur.