Tandarts en ijs

Deze week stond de halfjaarlijkse tandarts controle op het programma. Uit school werden de tanden grondig gepoetst. Daarna stapten we op de fiets om Esther van de kinderopvang op te halen en zaten we keurig op tijd in de wachtkamer. Er staan van die grote stoelen en een bank. Wij pasten precies met z'n vijven op die bank. Dat voelde wel rijk hoor, alle kuikentjes zo bij me.

Rachel was vreselijk zenuwachtig en dat is ook niet gek. Zij heeft een paar jaar geleden 2 gaatjes gehad én moest 2 kiezen laten trekken. Inmiddels zijn er geen gaten meer in haar mond te bespeuren dus de andere tanden zijn naar elkaar toe getrokken. Nu haar volwassen gebit doorkomt begint het steeds schever te staan, absoluut een klantje voor een beugel, maar voor nu kijkt ze iedere keer weer met angst en beven uit naar de controles. Iedereen wou als eerste, stapelen leek me niet praktisch en dat kon de tandarts beamen, zo'n leuk mens, dus Rachel mocht eerst en daarna werkten we gewoon het rijtje af.

Rachel deed het keurig en werd voor een half jaar weer goedgekeurd. Volgende controle of de keer erna volgt waarschijnlijk de doorverwijzing voor een beugel, fijn om te weten waar ze aan toe is.

Jonathan was de volgende, hij ging heel relaxt liggen en showde vol trots zijn voortand die steeds een beetje groter wordt. Toen de tandarts zei dat zijn tweede voortand binnenkort ook door zal komen was het voor hem helemaal een geslaagd moment. Hij moet alleen zijn voorste ondertanden iets beter poetsen. Wij dus, aangezien wij de tanden poetsen tot de 10e verjaardag. Oké, staat genoteerd. Rachel mompelde naast me: 'dat komt dus door jou he'. Nou bedankt hoor, dat had ik al wel in de gaten. Irritatie. Toen was Manuël aan de beurt en hij kreeg complimenten dat zijn gebit er mooi uitzag. Waarop Rachel zei: 'compliment voor jou dus mam'. En weg was de irritatie, zo kan het gaan. 

Ondertussen dat iedereen één voor één op de stoel klom bleef de rest rustig wachten en kletsten gezellig met de tandarts en assistente. Keurig opgevoede kinderen, al zeg ik het zelf. 

Esther vond alles ook best, ze zat met haar mond wijd open en sprong er weer vanaf toen ze klaar was. 

En toen was het mijn beurt. Zou toch gênant zijn als ik wel iets zou hebben. Eerst gewone controle en toen moesten er foto's gemaakt worden omdat dat al even geleden was. Zul je zien dat daar van alles op te zien is wat nu nog verborgen is. De kinderen werden de kamer uit gebracht en ik kreeg van die dingen in mijn mond voor de foto. Zo snel mogelijk er weer uit, ga er haast van kokhalzen. Waarom iemand ooit tandarts zou willen worden is mij een raadsel. Maar goed. De foto's waren mislukt: een computerfout. Ze moesten dus nog een keer, welja. Toen de foto's eenmaal op het scherm te zien waren zag het er allemaal goed uit. Gelukkig! Komende half jaar zijn wij weer klaar, woehoe!

Terwijl ik in die stoel lag begonnen de kinderen trouwens wel kattekwaad uit te halen. Manuël deed de bak alvast open waar de stuiterballen lagen en Esther ging op onderzoek uit. Maar dat was pas na 35 minuten, best netjes om je zo lang te gedragen. En liggend met wijd open mond kon ik niet veel beginnen behalve één keer een uithaal naar Esther toen ze de apparatuur wou beklimmen. Verder maar loslaten, de assistente lette even op. Eigenlijk best fijn.

Donderdag was het me toch warm. Esther en ik gingen in de ochtend op bezoek bij iemand en dat was heel gezellig. Waar Esther normaal niet zoveel aandacht vraagt deed ze dat nu natuurlijk wel maar het gaf niet, we hebben alsnog gezellig kunnen kletsen. 

Toen de school uit was moesten we nog wat boodschappen halen voor het avondeten. We scharrelden door de lekker koele winkel en kochten patat en poffertjes. Geen combi maar de kinderen waren blij en ik hoefde niet te koken. We lieten ons verleiden om een ijsje te gaan halen. We zaten op het terrasje bij het winkelcentrum en het voelde even helemaal uit. Totdat Esthers ijsje wel heel erg begon te druppen. Snel binnen wat servetjes halen. Toen moest Esther nodig plassen, hou maar even op we gaan zo naar huis. Maar ze wiebelde en wiebelde en je zag het gewoon misgaan. Toch maar even naar binnen om te kijken of ze naar de wc mocht. Gelukkig konden we daar zo bij en met een zucht van verlichting deed ze haar plas. Eenmaal buiten was Manuëls ijsje helemaal aan het smelten op zijn handen, shirt en broek. Met servetten depte ik het droog maar de servetten bleven aan zijn handen plakken. Kreeg stukjes niet meer los. Dat gaat zo ook niet. Dus met Manuël naar binnen om zijn handen te wassen.  

Al met al iets minder relaxt dan de verwachting was maar ach, we hebben allemaal een ijsje op en de douche en wasmachine doen de rest van het werk. Reality check: als je met kinderen op stap gaat, pas je verwachtingen dan wat aan.