The day after

En toen was het vrijdagochtend. We werden wakker en ik voelde me intens moe. Ik had al wel verwacht dat ik zou reageren op alle drukte en spanning van het afronden en afscheid op mijn werk maar als dat dan ook echt gebeurt is dat toch jammer. Maar wel heel goed! Mijn streven om het leven maar gewoon te voelen en te ervaren zonder ervoor weg te lopen lukt steeds beter maar na een piekmoment komt er dan ook een moment dat het even niet lukt. En vrijdag was dat. Zo dankbaar dat ik me enorm moe voelde en daar rekening mee kon houden, niks geen gekke psychische uitspattingen maar gewoon moeheid. 

Ik keek voor mijn gevoel de hele dag moe uit mijn ogen, heb lekker de tijd genomen om een boek te lezen en de dag verliep eigenlijk best soepel.

Vermoeide blik

Jonathan kreeg een vriendje mee uit school en dat was heel gezellig. Wat speelden zij leuk, ik had er echt geen omkijken naar. Voor de rest was het eigenlijk een hele gewone dag. Manuël en Esther speelden samen, we vouwden een paar wasjes weg en hingen er een paar op. Oja, en de winterjassen had ik maar eens van de kapstok gehaald, beetje laat dit jaar maar beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. De zakken werden geleegd en ze verdwenen de wasmachine in voor een kort wasje. Kunnen ze fris worden opgeborgen op de vliering. 

In de avond ging ik een rondje wandelen met 2 oud collega's die in het afgelopen half jaar ook afscheid van het werk hadden genomen. Zij waren allebei ook bij het afscheid en het leek goed om met elkaar nog eens na te praten. Toen de avond in zicht kwam twijfelde ik nog wel even of ik zou gaan. Want eerst maar eens tot rust komen had ik veel behoefte aan. Maar nee, hiermee zou ik het wel echt kunnen afsluiten, de werkperiode bij deze werkgever en we kunnen het met z'n 3en erg goed vinden dus ongetwijfeld werd het gezellig.

Dat rondje werd 8,6 kilometer. Toen ik om 22 uur thuis kwam voelde ik die wel zeg, direct het bed in en slapen.

De zaterdag brak aan en weer stapte ik moe uit bed, leek wel of ik een kater had. Maar er was werk aan de winkel. Er kwamen familieleden helpen om in de tuin een hele berg grond weg te scheppen dus ik poetste in mijn pyjama de wc en haastte me op nog langs de winkel te gaan om wat lekkers voor bij de koffie en lunch te kopen. Van de winkel terug naar huis voelde ik de spanning toenemen. Wat een drukke dag en dat met weinig energie. Toen ik die spanning ervoer wist ik dat er iets moest gebeuren. Die kant wil ik niet op. We zouden hard werken en Jonathan moest tussendoor 'even' heen en weer naar zwemles. Dat was me te gek. Als dat nou niet zou hoeven... En het fijne is dat ik dat gewoon zelf kan beslissen. Eenmaal thuis annuleerde ik de zwemles (Jonathan blij want hij kon nu met een nichtje spelen die meegekomen was) en bij mij trok de spanning weg. Tjonge, dat het zo werkt he. Die spanning is gewoon een soort stoplichtje. 

De rest van de dag verliep reuze gezellig en we hebben hard gewerkt! 

De tweede helft van de middag keken de kinderen een film, bleef Bert volhardend doorwerken en heb ik gerelaxt op de bank. Rachel was creatief bezig en als zij eenmaal iets in haar hoofd heeft maken haar handen het. Dat heeft ze niet van mij. Wat een talent. Ze maakt nu een muizenhuis, zie de details die ze erin stop, te leuk.

Voor het slapen een verfrissende douche, een goede nacht en zondagochtend voelde ik me al een ander mens. Kom maar op met die 2,5 week vrij, ik ben er klaar voor.