Rachel coronatest

Woensdag op donderdagnacht begon Rachel ineens te hoesten en te snotteren. Donderdagochtend hoestte ze als een zeehondje. Zij kon dus niet naar school toe. Ik had een aantal (werk)afspraken buiten de deur dus Bert bleef bij haar thuis en regelde een coronatest. Dat vond ze nog best spannend maar ze hield zich dapper. Donderdag vond ze niet veel aan. Bert moest werken en toen ik in de middag ook weer thuis was moest ik ook aan het werk. Ze moest zichzelf dus vermaken. 

Vrijdag was een heel ander verhaal, dat werd juist een hele gezellige dag. In de ochtend bracht Bert Jonathan naar school en ik bleef thuis met de andere 3 kinderen. We hadden nog geen uitslag binnen dus Rachel bleef weer thuis. Hoewel ze niet ziek was werd ze wel moe van het hoesten en gesnotter dus nog een dagje thuis was voor haar helemaal niet verkeerd. 

We spraken af dat we tot het koffie drinken aan het werk zouden gaan en dat we daarna spelletjes konden spelen. Rachel wou wat klusjes doen om een Tamagotchi te verdienen. Daar vraagt ze al een hele tijd om maar het leek me niet zo nodig. Maar nu ze ervoor wou werken leek me dat een eerlijke deal. 

Ze begon met het poetsen van de keukenkast, kast met borden en maakte werk van de pannenkast. Alles eruit, schoonmaken en netjes gesorteerd terugzetten. Toen het tijd was voor de koffie hadden we met elkaar al heel wat werk verzet. 

Daarna was het tijd voor Monopoly deal. We deden een paar potjes achter elkaar en het was fijn even wat tijd en aandacht aan haar te besteden. Inmiddels begonnen Esther en Manuël ook te snotteren en niet zo'n beetje ook. De zakdoekjes vlogen er doorheen. Oké, wat het ook is wat Rachel heeft, nummer 3 en 4 hebben er ook last van.

Jonathan zou een vriendje uit school te spelen krijgen maar dat kon niet doorgaan omdat de uitslag van de test er nog niet was. Hij werd nog gevraagd of hij bij iemand wou spelen maar dat zag ik ook niet zitten. Nu ik 3 verkouden kinderen thuis had wou ik toch maar het zekere voor het onzekere nemen. En jawel hoor, die middag begon Jonathan ook.

Ik heb 3 keer de telefoon gepakt om de GGD te bellen voor de uitslag maar iedere keer legde ik het weer weg want op de site staat dat je binnen 48 uur niet hoeft te bellen. Zij zitten natuurlijk ook niet op tig onnodige belletjes te wachten. 

De middag verliep gezellig. Omdat er in de ochtend al veel in huis gebeurd was voelde ik de ruimte om lekker met de kinderen bezig te gaan. Allemaal niets bijzonders maar het was gewoon gezellig. Daarnaast oefende Rachel nog haar pianoles en gingen we aan de slag met dyslexie. Kunnen we daarvan ook alvast wat huiswerk afstrepen. 

Het ging richting eind van de middag en het was maar de vraag of Rachel naar pianoles zou kunnen. Toen heb ik toch gebeld, als de uitslag er al wel was zou ze haar les niet hoeven te missen, maar de uitslag was er nog niet. Helaas, gewoon nog even geduld. Iets na half 6 werd Bert gebeld dat ze geen corona heeft. Dat is fijn om te weten maar pianoles had ze dus al wel gemist. 

Nu zit ik niet zo te wachten op corona maar ik maak me er ook geen zorgen over. Wel hoopte ik op een geode uitslag omdat Rachel de maandag ervoor uitgebreid met ons pasgeboren neefje geknuffeld heeft. Leek me een vervelend telefoontje als ik aan mijn schoonzus moest vertellen dat we daar geweest zouden zijn terwijl Rachel iets onder de leden had. Maar gelukkig was dat niet aan de orde. 

Inmiddels worden de kinderen steeds minder snotterig en gaat het de goede kant op. Gewoon een verkoudheid dus, dat heb je soms. 

Rachel was ontzettend blij met de uitslag en ondanks dat het bijna etenstijd was vloog ze nog naar de buren om nog even te kunnen spelen. 2 hele dagen in huis vond ze maar lang. En zo komt er een eind aan haar dagen thuis, jammer want ik vond het wel gezellig. Tegelijk is dit natuurlijk veel beter, ze moet lekker kunnen spelen en zich op school verder ontwikkelen. Maar deze dagen met haar samen thuis hebben we maar mooi van genoten.