Rotdag

Wat een rotdag was het. Soms heb je zo'n dag die je liever over zou willen slaan.

Bert vertrok vroeg naar kantoor. Ik stapte moe uit bed. De avond ervoor was het te laat geworden, Bert was de nieuwe vaatwasser aan het inbouwen en ik wachtte tot hij klaar was. Niet zo slim want die slaap kon ik wel gebruiken. Gedane zaken nemen geen keer. Ik had onrustig geslapen en moest het er maar mee doen.

Rachel en Jonathan gingen naar school, daarna deden Esther, Manuël en ik nog wat boodschappen. Toen we thuis waren plofte ik eerst maar eens op de bank. Het was niet alleen moeheid maar ik voelde me ook erg onrustig en gespannen. Ik deed mijn best er goed mee om te gaan: toegeven aan het signaal om rust te nemen en niet teveel aandacht besteden aan de onrust. Het lukte niet. De spanning nam steeds meer toe. Onderweg naar school om Jonathan en een vriendje op te halen voelde ik me wankel. Het extra eten in de ochtend hielp daar niet tegen. Ik voelde hyperventilatie aankomen, even de focus proberen te verleggen. Zo frustrerend als je theoretisch weet hoe je ermee om moet gaan maar het gewoon niet lukt. In de middag moest ik naar de huisarts met Manuël maar ik besloot dit af te zeggen, nog een keer onderweg gaan zag ik echt niet zitten. Bert zou pas eind van de middag thuis zijn dus ik besloot afleiding te zoeken en niet teveel meer te willen. Zo rustig thuis zijn met de kinderen die speelden zag ik wel zitten. De buurvrouw kwam even langs en ik vertelde dat ik gespannen was, dat helpt ook al. Het uitspreken helpt om te accepteren dat het er is en merken dat het niet het eind van de wereld is. Ik appte Bert wanneer hij thuis zou zijn. Tot mijn grote verrassing liet hij weten om 14.30u er al te zijn. Dat gaf een enorme rust, hij kon ook met Manuël naar de huisarts gaan. De rest van de dag hield ik er veel last van. Vooral dat ik me dan zo wankel voel en het idee heb dat de angst op de loer ligt is heel naar. Ik weet wel dat het goed is het er te laten zijn, het is maar een uitingsvorm van dat ik rust nodig heb maar toch, ik heb de neiging er tegen te gaan strijden wat het alleen maar erger maakt. 

Zou dit het begin zijn van weer een tijd psychische moeite? Bert bemoedigde me al: 'het gaat al zo lang goed en het herstel gaat met vallen en opstaan dus als je nu een keer valt is dat helemaal niet gek, morgen gaat het vast beter maak je niet zo druk'. Helemaal waar maar op zo'n moment ben ik niet voor rede vatbaar. Mijn gedachten gaan dan met me op de loop.

In de avond lukte het eindelijk om te ontspannen en na een goede nacht werd ik wakker met het gevoel weer mezelf te zijn. En de eerste dagen na zo'n ervaring blijf ik wat wantrouwig naar mezelf kijken. Gaat het nog goed? Hoe voel ik me? Kan ik dit wel aan? En ga zo maar door. Het zal wel slijten zoals het altijd doet. 

Zou dit nou iets zijn wat bij me blijft? Wat zo nu en dan de kop opsteekt? Misschien iets om me te helpen herinneren dat het leven op aarde niet het hele leven is, dat we gemaakt zijn voor de eeuwigheid. 

Wat ik lastig vind is dat ik de dagen rondom zo'n slechte dag veel (in gedachten) met mezelf bezig ben. Er is weinig ruimte om er voor een ander te zijn. Met mijn verstand weet ik dat het goed is om ook hierin liefdevol te zijn. Blijkbaar is dit iets wat ik lastig vindt en dat is oké, maar om het met mijn hele wezen te accepteren lukt nog niet. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat dat wel de angel eruit zou halen. Al kun je denken: vandaag is een rotdag, gaat wel weer over, morgen beter. Dan is het niet zo zwaar. De angst om weer te vervallen in angstgevoelens maakt het onnodig ingewikkeld. Het is een cirkel die ik alleen kan doorbreken en wat de ene keer beter lukt dan de andere keer.

Wat heel erg mooi is om te merken dat Bert zo liefdevol naar me toe was. Hij deed er niet zwaar over of moeilijk maar deed een keer vaker een arm om mijn schouder. De buurvrouw vroeg de dag erna of het beter ging en dat deed me heel goed. En een appje van een collega dat ik maar lekker alles los moest laten en me een rustig weekend toewenste was fijn.

Zo zal het wel bedoeld zijn. Als je zelf niet in staat bent om voor jezelf te zorgen in het klein of groot zijn er anderen die een stukje met je meelopen, of helpen misschien zelfs zonder dat ze het in de gaten hebben. 

En ook dit is de zorg die God biedt. Niet om de storm weg te houden maar om je erdoor heen te leiden ook al is dat pas achteraf zichtbaar.

De grootste uitdaging is niet om door Jezus ogen naar de ander te kijken (wat ook heel belangrijk is) maar om jezelf door Zijn liefde te zien. De komende dagen ga ik proberen mezelf te gunnen om bij te komen. Want zo'n dag kost buiten proportioneel veel energie. 

Ik las dat 1 van 'de schrijvende schoonzussen' op Instagram liet weten dat ze het een dag moeilijk had, niet om aandacht te vragen maar om uit te stralen dat het oké is om niet altijd sterk te zijn. Dat vond ik zo krachtig. Ineens viel het kwartje dat juist in zwakheid Gods kracht zichtbaar kan worden. En hoewel ik dat bij mezelf niet kan zien hoop ik dat het misschien een ander toch kan sterken.

Inmiddels zijn we 2 dagen verder en komt de rust in lijf en hoofd steeds meer terug. 

Nu weer beter grenzen in acht nemen en voldoende slapen, daar draait mijn motor toch het beste op. 

Goede week allemaal!