Eerste oorbelletjes

Een heerlijke meidenochtend was het woensdag. Vorige week was het vakantie dus op woensdag waren alle kinderen thuis. Volgende week is het studiedag voor de onderbouw dus zijn er 3 kinderen thuis. Deze woensdag wou ik dus extra genieten met Esther. We gingen op zoek naar eendjes. Liepen naar de sloot maar daar vonden we ze niet. Een stukje verderop gingen we op een bruggetje staan, keken beide kanten het water in maar weer geen eendjes. Esther wou wel even op de reling klimmen maar dat vond ik toch geen goed idee. De onderste trede mocht wel, daar was ze gelukkig al tevreden mee. Vanaf het bruggetje zagen we schommels dus ons doel veranderde, geen eendjes meer maar de schommel! Esther kan eindeloos heen en weer schommelen en ook nog eens hard. 'Harder mama!' Ze vroeg of ik samen wou schommelen dus ik ging op de schommel naast die van Esther maar ik word me daar toch misselijk van, dat heen en weer geslinger. Vroeger kon ik ook eindeloos schommelen, zal wel oud worden. Liever blijf ik Esther duwen en zo gingen we even door. 

Toen het schommelen klaar was gingen we verder op zoek of we andere dieren konden vinden. We liepen een stukje over de Doesburgerdijk en over dat korte stukje hebben we lang gedaan. We zagen twee schapen. Stilstaan, kijken, tellen en daarna zwaaien. We liepen door en kwamen geiten tegen. Esther kwebbelde gezellig over wat elke geit deed: 'die gaat eten en die is klein en die is ver'. Na uitgebreid de beesten bekeken te hebben zwaaiden we ze uit en liepen verder. We zagen nog kippen, een pony en eindelijk ook eenden. Was de omweg toch niet voor niks. Er zwom een eend in het water en één kwam net aanvliegen en plonsde op het water. Esther schrok ervan. Eenmaal thuis moest het uitgebreid nagedaan worden hoe die eend neer plofte.

We hadden niet veel tijd want er stond een afspraak gepland bij de juwelier! Esther kreeg oorbelletjes. Dat hadden we al beloofd voor haar verjaardag in December maar toen was alles al dicht. Nu mocht het en daar hebben we gelijk gebruik van gemaakt. Snel naar de wc, handen wassen, tas pakken en wegwezen. We waren wat te laat en je hebt maar een kort tijdvak in de winkel dus ik fietste zo hard ik kon. Zwetend de fiets weggezet, rennend naar de winkel en iets ervoor even op adem komen, mondkapje op en de winkel in. Er was verder niemand en na mij kwam ook niemand. Voor niks zo hard gefietst. Maar goed, we waren er.

Esther vond het ineens toch wel spannend worden. 'Ik wil niet gaatjes'. Ze had het er al maanden over dus ik wou toch doorzetten. Eerst maar eens oorbelletjes uitzoeken en die waren wel erg mooi. Esther wou toch wel die oorbellen. Ze mocht lekker op schoot zitten. Met een stift werden puntjes gezet waar de gaatjes moesten komen en daarna gingen ze met twee personen de gaatjes zetten. 3,2,1... Esther bleef eerst nog erg stil zitten maar toen het winkelpersoneel een stap naar achter zette draaide ze zich om, klemde zich helemaal aan me vast en begon ze te snikken. Echt zielig. Ik betaalde, bedankte de mevrouw hartelijk en we liepen naar buiten. Buiten zei Esther 'dat was even schrikken'. Dat kan ik me voorstellen. Ik had het arme schaap niet verteld dat het pijn zou doen. We zochten een plekje op om te zitten en Esther belde Bert op, met een nog wat bedeesd stemmetje vertelde ze dat ze echte oorbellen heeft. Na dat gesprek maakte ik een foto van haar oren en liet dit aan haar zien. In de winkel wou ze niet in de spiegel kijken. Ze fleurde helemaal op. 

Er was nog wat tijd over voor we weer op het schoolplein moesten staan. We fietsen naar de supermarkt en haalden daar een paar boodschapjes. Daarna konden we op ons gemak naar school en daar waren we keurig op tijd. Manuël kwam naar ons toe gelopen en het eerste wat Esther zei: 'kijk ik heb oorbellen!'. Manuël bewonderde het uitgebreid, echt zo lief. Daarna kwam Jonathan uit school en herhaalde de situatie zich. Ook hij was vol lof over hoe mooi Esther is met haar nieuwe oorbellen. Het duurde eindeloos voor Rachel kwam dus wij zaten inmiddels al op de fiets maar ook zij mocht even kijken en vond het heel knap dat Esther het toch durfde. Heerlijk om te zien dat die kinderen zoveel liefde voor elkaar hebben. 

De middag kabbelde voort. Tweede helft van de middag waren de drie jongste kinderen buiten aan het spelen en kon ik met Rachel haar dyslexie huiswerk maken. We maakten er een gezellig momentje van, zij schreef de woorden op die ik voorlas en ik vouwde ondertussen wat was weg. Op deze manier is het nog gezellig ook. Alle ouders die een kind moeten begeleiden met dat dyslexie huiswerk mogen een pluim van me krijgen. Vier keer per week moeten we er mee bezig, nee wat zeg ik; vier keer lezen en twee keer schrijf huiswerk. Een hele investering en eerlijk gezegd lukt het ook niet elke week zo vaak maar we zien nu al (zijn pas recent gestart) dat Rachel er echt baat bij heeft en dat maakt het de investering zeker waard.