Weer een stap verder

En toen was het vrijdag. De hele ochtend was leeg, klaar om ingevuld te worden hoe we het maar wilden. Nou ja, we... Bert moest werken. Hij had zijn wekker gezet om eerst te kunnen sporten en daarna aan het werk te gaan. Ik bleef lui liggen maar vond het om 7.50u welletjes. Uitslapen was 15 jaar geleden wel anders, maar nu is dit heel netjes. Beneden ontbijt op de bank. Doe eens gek. 

Daarna vouwde ik, in pyjama, onder het genot van een goede netflix serie 3 wasmanden met was weg. Dan heb je geen kinderen om je heen, alle tijd en ruimte en dan ga je een berg was vouwen! Ja, ik vond het ook wel aardig gestoord van mezelf, maar het voelde relaxt en zo een beetje aanrommelen was fijn.

9.30u was het de hoogste tijd om onder de douche te springen om daarna aan de koffie te gaan.

De tijd begon op te raken, we wilden om 12.30u hier wegrijden om de kinderen op te halen en onderweg te picknicken. Ik raakte er gewoon gestrest van. Wat nou als je nog 2,5 uur hebt die je optimaal wilt benutten, helemaal ontspannen wil doorbrengen en dat op commando. Het lukte niet. Als ik nou snel het huis door zou gaan is het lekker op orde voordat het spul weer terugkomt, nee joh jammer van de tijd. Als ik nou een boek ga lezen dan kan ik ongestoord ontspannen, nee ik moet beginnen in een nieuw boek en daar had ik geen zin in. Maar wat zullen de anderen ervan zeggen dat ik de ochtend begon met was vouwen terwijl er eindelijk tijd is voor wat leuks! Uhm, anderen? Wat maakt dat nou weer uit, oh ja, dat is ook weer zo. Kortom: ik besloot te doen waar ik me op dat moment goed bij voelde. Tot 12u als een speer het huis door. Beneden alles schoonmaken, lekker fris. Boven opruimen, de wasmachine aanzetten en de was buiten aan de waslijn in de hoop dat de wind het droog zou wapperen.

Om 12 uur was ik voldaan door het harde werken en kon ik een half uurtje heerlijk in de zon gaan liggen, het was daar net warm genoeg voor.

We smeerden brood voor onderweg en ik bakte zelfs nog een pizza, gewoon omdat het kan! En dan nu het ultieme succes van deze vrijdag. Ik reed zelf naar Ugchelen toe. Eerst binnendoor naar Hoenderloo en toen met een grote omweg via Beekbergen naar Ugchelen op zoek naar een mooi picknickplekje. Uiteindelijk namen we genoegen met een bankje aan de rand van het bos. Als we naar rechts keken was daar het bos, link de weg. Dus keken we gewoon niet naar links, zo simpel kan het zijn.

Daarna reed ik verder tot Berts grote verbazing. 'Ja hoor eens. Toen ik mijn rijbewijs 10 jaar geleden haalde spraken we af dat ik de heenweg zou rijden en jij de terugweg, dit is duidelijk de heenweg.'

Eenmaal bij Rachels logeeradres gingen we er even bij zitten, bijkomen van het rijden. We kletsen gezellig en gingen weer door op weg naar de andere 3 kinderen; in Apeldoorn Noord. Nog steeds de heenweg, dus ik stapte achter het stuur en reed over de snelweg naar mijn vader. En, wat nu het meest spectaculaire was: ik voelde geen spanning. GEEN. Bizar, dat dit ooit nog eens zou gebeuren. Eerlijk is eerlijk, bij mijn vader moest ik wel even bijkomen, lang zelf rijden ben ik gewoon niet meer gewend. De terugweg reed Bert en dat was fijn, maar wat een overwinning.

Nu ben ik natuurlijk heel benieuwd hoe het de volgende keer zal gaan, benieuwd en ook wel een beetje gespannen. Als het de volgende keer niet zo goed zal gaan is er geen man overboord hou ik mezelf maar voor. Iedere keer gewoon weer dit aangaan en uiteindelijk wordt het steeds makkelijker. Het is een lang en best intensief proces maar ik kan nu eindelijk zeggen dat ik er trots op ben dat ik het iedere keer weer aan ga en er ook echt verder mee kom.

De kinderen waren weer thuis en wat hebben ze genoten. Jonathan wou de volgende keer wel 100 nachtjes bij opa logeren en het spelen bij oma thuis was erg leuk geweest. Maar naast het enthousiasme waren ze erg moe. Jonathan was er nog vrij relaxt onder maar de rest kon je opvegen. Ze konden thuis bijkomen. Manuël lekker tegen me aangekropen zei: 'wat ben je lief en mooi en stoer'. Dan smelt je hart toch als zo'n zacht klein jongetje dat heel serieus zegt. Nou Manuël, jij bent ook lief en mooi en stoer. Ja, verzuchtte hij, en schattig. Goede aanvulling, grappig kind.

Na het eten dankte Rachel dat mama zo goed had auto gereden. Te lief. Daar geniet ik nou echt van. We zijn een gezin wat met elkaar meeleeft. We vieren successen van de kinderen maar net zo goed van onszelf. Zij zeggen sorry als er dingen niet goed gaan (soms onder dwang) en wij zeggen ook sorry als er dingen mis gingen. Zij zijn soms emotioneel en dat mag er zijn, net zo goed als wij dat soms hebben. En natuurlijk moet je doseren. Je kunt je niet maar laten gaan, de kinderen hoeven dingen van ons niet te dragen maar ik vind het wel heel mooi om te tonen dat ik zelf ook dingen spannend vind, en hoe ik er dan mee om ga. Of dat ik wel eens verdrietig ben en moet huilen. Waardevol in de opvoeding, contact van hart tot hart.

Van mij hadden de kinderen best nog een nachtje langer weg mogen zijn, de tijd in stilte beviel prima. Maar toen ze eenmaal weer thuis waren was dat toch ook wel heel fijn. Zo'n vol huis, dat is hoe het hoort. Zo zijn we compleet.