Leren met vallen en opstaan

Iets nieuws leren; wat een heerlijkheid. En tegelijkertijd vreselijk frustrerend. Iets nieuws erbij leren is leuk, gewoon omdat het kan en om jezelf te verrijken. Maar om iets te gaan leren omdat je een gebrek bij jezelf constateert is een ander verhaal. 

Zo is Rachel nu bezig om spelling beter onder controle te krijgen middels haar dyslexielessen. Aan het begin was het een hele opgave voor haar, het was nieuw en lastig. Zowel vorige week als deze week ging het erg goed. Ze fleurde helemaal op dat ze deze spellingregels nu onder de knie heeft en de tekst was echt 'zo makkelijk'. In bed vroeg ze welk cijfer ik haar spelling eerst zou geven en welk cijfer nu. Wat een onmogelijke vraag. Als je een hoog antwoord geeft is dat niet eerlijk maar een laag cijfer is ook niet leuk want ze doet wel hard haar best. Terwijl mijn hersens kraakten om een goed antwoord te verzinnen zei ze: 'zal ik anders zeggen welk cijfer ik zou geven?'. Ja graag, vertel maar. 'Ik zou mezelf eerst een 3 of een 4 geven want het ging niet heel goed. Maar nu zit ik op een 7 want op school had ik binnen de tijd alle woorden opgeschreven en met dyslexie ging het foutloos'. Dat is toch fantastisch om te horen?! Ze ziet dat ze voortuitgang boekt en beloont zichzelf ervoor met een goed cijfer. Van haar positieve blik op de wereld en grote zelfvertrouwen kan ik nog heel wat leren.

Manuël leerde om op een grotere fiets te fietsen. We hebben het al een paar keer geprobeerd om hem op de volgende maat fiets te krijgen maar hij durfde echt niet. De zijwieltjes zitten eraan en het is een goede maat fiets voor hem maar het was iedere keer gillen. Het kind heeft enorme hoogtevrees. Al vanaf dat hij een baby was lag hij al te gillen op het aankleedkussen; veel te hoog. Op een dag besloot hij dat hij nu wel op de grote blauwe fiets kon. Ik moest het ding uit de schuur halen en hij ging zelf wel oefenen. Even later keek ik uit het raam en warempel: hij fietste rondjes met deze fiets. Hoe dit nou in zijn hoofd werkt weet ik niet maar ineens durfde hij het aan en reed ook zo weg. Volgende stap is zonder zijwieltjes maar eerst maar eens genieten van op deze manier door de buurt fietsen.

Zelf ben ik ook aan het leren. Ik wil je er niet steeds mee vermoeien maar dit is nu eenmaal iets wat me bezig houdt. Ik heb het namelijk over een autorit naar Utrecht, over de snelweg. Vorige keer ben ik tot Maarsbergen gekomen. Een jaar geleden reed ik nog helemaal niet op de snelweg dus het gaat in ieder geval al de goede kant op. Dit keer ging ik tot Maarsbergen en daar weer de snelweg af. Even uitstappen, lucht ademen, rustig worden en weer verder. Naar Driebergen, weer eraf. Uitstappen, lucht happen en weer door. Afslag Bunnik kwam in zicht maar nog een keer stoppen gunde ik mezelf niet, hop we zijn bijna bij Utrecht nog even doorzetten! We wisselden van snelweg, draaiden de A27 op en voor me zag ik een 6 baans weg opdoemen, waar wij de linkerhelft op moesten. Ik raakte helemaal in paniek. Trillende handen, versnelde hartslag, zweten, vaag zicht. In paniek zette ik de auto stil op de vluchtstrook. Mega onveilig, wat voelde ik me ellendig. Bert praatte me al moed in om een stukje verder te rijden om veilig te wisselen maar ik kon alleen nog maar huilen. Toen er geen auto's aankwamen zijn we snel gewisseld. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat doe ik mijn gezin aan door zo te handelen en het is me dus niet gelukt en kreeg nog last van paniek ook. 

Ik moest denken aan de leerkuil. Als je ergens geen moeite voor hoeft te doen is het geen leren, dan kun je het al. Ik bevond me in de positie 'ik zet door tot het lukt' maar zakte terug tot 'ik stop ermee'. 

Een tijdje zat ik op de bodem van de (leer)kuil. De opgebouwde spanning was enorm en dat brak toen mijn opa zei dat hij trots op me is. Als je zo kwetsbaar bent in je emoties kan zoiets echt binnenkomen en helend zijn. Ik huilde tranen met tuitten. Na een korte tussenstop waar we mijn opa en oma zagen reden we door naar mijn vriendin. Bert moedigde me al aan om dit als succes te vieren in plaats van te focussen op dat het op het eind mis ging. Maar ik kon het even niet. Had het nodig om de spanning weg te laten vloeien en stil te staan bij het rotgevoel dat het niet leuk is dat dit zo'n strijd voor me is. En waarom? Jezus heeft toch alles overwonnen, en dit dan?

Na een bemoedigend appje van mijn oma en een goede nachtrust kon ik er anders op terugkijken. 

Mijn grootste uitdaging is niet het rijden (hoewel dat wel zo voelt) maar mildheid. Want iedere keer dat ik tegen mijn grenzen aanloop sta ik weer op om door te zetten. En dat kost veel energie. Maar ik weiger om de angst te laten winnen. En wat een proces is dat. Wat is het dan heerlijk om lieve mensen om je heen te hebben die aan de zijlijn bemoedigen en me opvangen als het even niet meer lukt.

En dat is ook hoe ik het voor onze kinderen wil. Dat ze met liefde naar hun naasten en zichzelf kunnen kijken. Ik kan mezelf een behoorlijke hoofdpijn geven door na te denken over wat ik zou moeten en wat er niet goed gaat maar wat kunnen we daarin veel leren van de kinderen. Zij zijn zoveel meer in het nu en genieten van hun successen. Rachel denkt er nog niet over na dat het met dyslexie best wel weer moeilijker kan worden tijdens de volgende les en Manuël geniet enorm van zijn blauwe fiets en maakt zich geen zorgen dat het een keer zonder zijwieltjes zal moeten. Worden als een kind, ja ik snap dat wel, dat is een mooi streven.