Verkeersincident

Donderdag kwam Bert na het avondeten thuis, hij was nog even naar de bouwplek gereden waar ze nu de weg aan het vernieuwen zijn die hij heeft getekend. De kinderen waren al in pyjama en ik stond op het punt ze in bed te stoppen maar toen mochten ze nog even opblijven om de foto's te zien. Leuk om te zien waar Bert al zijn uren werk in stopt en om het resultaat zo concreet voor ogen te hebben. Een fijn gezinsmoment. Leuk ook om de kinderen zo geïnteresseerd vragen te zien stellen.

Vrijdag deed ik rustig aan. Ik nam het advies van Michelle van Dusseldorp ter harte om goed voor mijn 'kip' te zorgen. Ik ben niet als een kip zonder kop maar als een kop zonder kip. Ik doe al rustiger aan maar hou een vervelende hoofdpijn, toch nog maar een extra tandje terugschakelen en goed naar mijn lijf luisteren. Vrijdagmiddag nam Manuël een vriendje mee uit school en Esther twee vriendinnetjes. Ik stelde nog voor om het bij 1 vriendin te houden waarom Esther me antwoordde: 'maar mam, het is een twééling'. Neem me niet kwalijk. Ze kreeg dus twee meisjes mee naar huis. Die meisjes hadden beiden een fiets met zijwieltjes. Af en toe fietste een kleuter midden op de weg waarop ik riep: naar het rode! Vervolgens kwamen ze terecht aan de verkeerde kant van de weg maar wel op het rode. Tja, goed geluisterd. 'Andere rode!'. 1 meisje botste met enige regelmaat tegen de stoeprand waarop we weer stilstonden. 'Geeft niet, ga maar iets verder van de stoeprand aan'. 'Nee, niet midden op de weg'. En zo communiceerde ik mezelf schor maar is het wel gelukt om 5 kleuters veilig bij ons thuis af te leveren.

Na de lunch ging Manuël met vriendje spelen en Esther met vriendinnetjes. Ik moest goed opletten wie welke naam had aangezien ik ze voor het eerst ontmoette en ze best op elkaar lijken. Esther had een goede oplossing, ze noemde hen gewoon allebei 'tweeling'. 'Tweeling zullen we nu dit... Tweeling zullen we nu dat...' en de meisjes luisterden er ook naar. 

De terugweg ging aardig goed met fietsen, ik had maar 3 kleuters onder mijn hoede. Helaas was dat iets te vroeg gejuicht. Bij het oversteken van de weg fietsten Esther en vriendin nummer 1 door groen. Vriendin nummer 2 en ik bleven stil staan voor rood. Op het middeneiland (Bert zegt dat het zo heet. Je weet wel zo'n floep tussen 2 rijbanen in waar ook weer een stoplicht staat) stonden Esther en vriendin nummer 1 voor rood. Keurig hoor, al die meiden. Vriendin nummer 1 en Esther stapten van de fietsjes af, zetten het op de standaard en drukten op het knopje van het stoplicht. Omdat er een grote weg tussen ons in lag waar auto's hard rijden hield ik ze scherp in de gaten. Na het drukken op het knopje zagen ze gras en begonnen daar te dansen, ondertussen raasden de auto's voorbij. Doodeng vond ik het. Ik gilde dat ze terug moesten naar hun fiets en daar moesten wachten, dat deden ze keurig. Ik was blij toen we veilig allemaal aan de overkant van de weg waren. Na nog een incident dat ze fietsers afsneden toen ze het bruggetje opreden en toen we wilden oversteken maar ze niet op gang kwamen vanuit stilstand omdat Esthers standaard uitgeklapt was (hoe dan) en de zijwielfietsjes het heuveltje niet opkwamen en we daarmee de hele weg blokkeerden leverde ik de meisjes veilig thuis af. Thuis dronk ik eerst een cappuccino, even bijkomen van het avontuur.

In de avond ging ik met mijn vader uit eten. Dat vonden de kinderen héél oneerlijk. Want de week ervoor had ik al bij de snackbar gegeten en nu ging ik naar een restaurant en o ja, laatst had ik ook al nieuwe oorbellen gekocht. Het moet niet gekker worden. Ondanks de protesten ging ik toch. Doei schatjes, wacht maar tot je zelf een groot mens bent, dan zul je ontdekken dat je ook een eigen leven wilt houden. We gingen naar Restaurant 't Zusje in Ede. Zo gezellig en heerlijk tapas. We bestelden lekkere gerechten en voor de kinderen maakte ik een foto van de champignons waardoor ze ineens niet meer zo nodig naar dat restaurant hoefden. Hadden we dat ook gelijk maar opgelost.

Het werd een heerlijke avond. Gezellig om zo samen met mijn vader op stap te gaan. We konden bijpraten en genieten van de luxe van lekker eten en niet hoeven koken. De serveerster wilde wel even een foto van ons samen maken. Helaas niet helemaal scherp geworden maar dat geeft niet, de herinnering is er niet minder om.