Eerste zwemles

Na dagenlang aftellen was het eindelijk zover: Manuëls eerste zwemles! Hij zag er al zolang naar uit. Als we hadden geweten dat de wachtlijst zo lang zou zijn hadden we hem wel eerder opgegeven maar dat is achteraf praten. Manuël was ontzettend vrolijk. We gingen naar het zwembad en daar kreeg hij zomaar (zullen we uiteindelijk wel zelf voor betaald hebben) een (zwem)tas met zijn naam erop. Leuk natuurlijk. We liepen naar binnen, hij kleedde zich om en deed eerst maar eens een grote plas. Al die spanning werkt ook op je blaas. Daarna had hij nog 6 minuten om in het kleine badje te spelen. Ik denk niet dat we ooit zo op tijd bij zwemles zijn geweest. Toen werd hij geroepen: alle kikkertjes. Hij had het niet in de gaten dus plukte ik hem uit het badje en duwde hem de goede richting op. Ik weet niet of de meester doorhad dat Manuël er pas voor de eerste keer was. Hij deed in elk geval direct leuk mee: in het water springen, naar de overkant als een dier en ringen oppakken van de bodem. Alsof hij nooit iets anders had gedaan. Af en toe nam ik een foto want daar had Bert om gevraagd en verder zat ik languit in de stoel te kijken. Opvallend dat de andere ouders, behalve 1, constant op de telefoon zaten. Ik denk niet dat ze iets van de les hebben meegekregen.

De tweede helft van de les werd het serieuzer en moest hij op zijn rug liggen in het water en flipperen. Dat vond hij reuze eng. Je zag zijn lijfje helemaal verkrampt zijn en in plaats van achterover in het water te liggen stond hij voorover gebogen en zijn koppie naar achter en liep hij achteruit. De meester kwam hem helpen en stelde hem gerust: als ik je vasthoud kan er niets gebeuren. Topmeester!

Na de les ging het even mis: hij wou nog op de glijbaan. Dat kon niet meer want de les was voorbij. Dan wou hij in het andere badje spelen. Nee dat gaan we doen als we zelf een keer gaan zwemmen, nu maken we ruimte voor de volgende zwemles. Hij deed enorm bokkig. Wou geen handdoek om, daarna moest het wel want het was koud en daarna weer niet want dat wou hij toch niet. Even een reactie na het toeleven naar de eerste les. Gelukkig kennen we hem langer dan vandaag. Na goed de grenzen aangeven: we gaan nu de handdoek omdoen, in dat hokje afdrogen en dan naar buiten lopen, keerde de rust terug.

Op de terugweg haalde ik een pakketje op in het winkelcentrum en Manuël stelde voor wat lekkere bolletjes te kopen voor bij de lunch, nou vooruit. We kochten bij de Bakker voor iedereen wat lekkers en gingen huiswaarts. 

Thuis lunchten we en vertrok Bert op de racefiets. Ik ergerde me aan de onrust beneden, het moet gezellig, schoon en opgeruimd zijn. Na de afgelopen weken was dat niet gelukt. Ik was erg moe na de corona, het ziekenhuisavontuur en gelijk zaterdag weer actief met zwemles. 

Ik stortte me als een gek op de woonkamer. Alles schoonmaken, uitzoeken, opruimen. De speelgoedkist puilde uit en die haalden we helemaal leeg. Ik vroeg de kinderen om hulp, het is tenslotte hun troep. Zonder kinderen in huis zou ik niet dag en nacht hoeven te poetsen en op te ruimen en zou ik wellicht een leven hebben (ja, ik was erg moe). Manuël en Esther hielpen gelijk. Rachel en Jonathan negeerden me. Heel irritant. Ik haalde ze naar beneden, ze moesten helpen want ik was toch zeker geen slaaf én ze moesten de magnetron schoonmaken. Leek me een ideale straf die mij nog wat zou opleveren. 

Na een paar uur doorbikkelen was het beneden heerlijk op orde. He he, de speelgoedkist bevatte nog maar een bodempje speelgoed, daar kan weer mee gespeeld worden. De zitkamer blonk en ik plofte tevreden neer. Misschien niet de meest verstandige middaginvulling maar het is nu wel op orde.

Toen Bert thuis was en ik de extreem lekkere zelfgemaakte lasagne in de oven had staan kroop ik 20 minuten in bed, even tot rust komen.

Na het avondeten was het filmavond! Het is ten slotte herfstvakantie voor de kinderen. We huurden 'De grootste slijmfilm' via Pathé thuis en iedereen bleef op tot 21.00u, doe eens gek.

Daarna ging Esther bij Manuël op de kamer logeren en Rachel bij Jonathan. Esther lag in het uitschuifbed en Rachel kroop bij Jonathan in bed. Allebei met hun hoofd aan 1 kant van het bed. Bert dacht nog dat dat niet zou werken, gewoon allebei een eigen matras. Maar ik ben daarin makkelijker: laat die kinderen toch lekker. Ze vielen alle 4 snel in slaap, het was dan ook al erg laat.

Ik trakteerde mezelf op een stroopwafellikeurtje, deze dag is toch maar mooi weer gelukt.