Angst overwonnen

Donderdagmiddag had ik een afspraak in Apeldoorn. De andere kant van Apeldoorn. De routeplanner gaf de avond van tevoren aan dat het 40 minuten rijden zou zijn. Ik sprak mezelf moed in, dit kan ik. Als ik 30 minuten ergens heen kan rijden dan kan 40 minuten ook. Overdag bleek het 50 minuten te zijn, ik moest dwars door Apeldoorn dus dat is ook wel logisch. Ineens leek het bijna een uur rijden, slik.

Ik werkte tot begin van de middag. Toen had ik een uur voor mezelf voor ik de kinderen uit school ging halen. Ik las een boek, werd rusteloos, pakte de afwasmachine in en uit, ging weer verder in mijn boek, ruimde wat op en pakte de fiets. Rachels ketting was die ochtend van haar fiets gegaan, omdat het een gesloten kettingkast is kon ik het niet oplossen. Ze mocht de terugweg bij mij achterop maar dat wou ze echt niet, achterop in een kinderzitje. De heenweg had ze dat gedaan maar dat was ongemakkelijk om nog niet te spreken van de genantheid, voor haar dan. Liever ging ze lopen, prima. Net voor ik weg moest was ze thuis en kwam Bert ook binnen uit zijn werk, mocht hij thuis het werken combineren met de kinderen.

Voor ik in de auto stapte praatte ik even met God: 'ik heb mijn rijbewijs, U kunt alles, als we dat nou eens combineren moet het goedkomen'. En zo vertrok ik, eerst binnendoor naar Apeldoorn. Aankomen bij Ugchelen was een mijlpaal, dat heb ik wel eens gereden hoewel het me nog steeds spanning oplevert. Vanaf daar moest ik nog een stuk verder. En dat ging ontzettend goed! Na inderdaad 50 minuten rijden kwam ik aan en was ik net op tijd om aan te sluiten bij mijn afspraak.

Ik kletterde nog bijna van de trap af, mijn focus was helemaal weg. Opluchting dat ik er was.

De afspraak duurde een stuk langer dan ik had gedacht, wel 2,5 uur. Daarna was ik helemaal gaar. Eerst dat rijden en toen zo lang bezig zijn. 

Na afloop ging ik met mijn moeder en zus een patatje eten in de snackbar. Het was inmiddels al half 7 geweest dus daar was ik wel aan toe.

Rachel vond het heel oneerlijk dat ik patat kreeg en zij thuis gezond moest eten. Dat liet ze me weten via de app. Ik was zo vriendelijk om een foto van mijn eten te laten zien, monsterlijk moeder als ik ben.

Na het eten ging ik snel op weg want de terugweg stond nog op het programma, het begon al donker te worden. Het stuk door Apeldoorn heen ging goed, vanaf Ugchelen het stuk door het bos was het al best donker en toen merkte ik dat de koplampen van mijn auto het niet goed deden. Ze schenen niet op de weg. Ik zag zelfs helemaal geen licht. In het bos was het op een gegeven moment pikkedonker en ik zag geen hand voor ogen. Eerst plakte ik achter een vrachtwagen met allemaal lichten aan. Toen die afsloeg reed ik met groot licht aan, behalve als er een tegenligger aan kwam, dan schakelde ik terug naar gewoon licht en zag direct niets meer. Geen licht voor me, alleen duisternis en het felle licht van de tegenlichter. Ik zat helemaal verkrampt in de auto. Doodeng was het. Ik remde steeds hard af, gelukkig reed er achter me niemand. Met het grote licht aan kon ik weer verder. Eenmaal thuis plofte ik total loss op de bank. Misselijk van moeheid en inspanning. Ik lag eerst op de bank, praatte daarna Bert bij en kroop snel helemaal beroerd in bed. Wat een inspanning, wat een prestatie. Ik ben trots op mezelf. Sommige dingen blijf ik spannend vinden en toch kom ik steeds een stapje verder. Mijn grenzen rekken op, niet vanzelf maar door enorme inzet. Het weekend had ik nodig om bij te komen. Ik was intens moe. Meer nog dan ik verwacht had. Moe, moe en moe. Dat is wel zo'n beetje de samenvatting van het weekend. Ik leefde in slowmotion, het was echt helemaal op. Maar... ik ben ook intens blij, ik heb maar mooi een angst overwonnen!