Rachel had een zwart setje kleren aan naar school. De volgende dag wou ze die kleren weer aan want dat had ze met vriendinnen afgesproken. Het enige punt was dat de kleding vol vlekken zat. Ze heeft een kast vol kleding dus kon toch prima wat anders aan. Maar dat had ik niet goed begrepen. Drama natuurlijk, want ze moest en zou die kleren aan. In mezelf moest ik glimlachen, ik weet nog goed hoe belangrijk zoiets kan zijn op die leeftijd. Als goede moeder beloofde ik speciaal voor die broek en dat shirtje de wasmachine een half uurtje aan te zetten en het gelijk op te hangen zodat ze morgen deze kleren aan kon maar dan wel schoon. Totaal onverantwoord uiteraard in deze tijd qua stroom en waterverspilling maar ik hield er wel een blije tiener aan over. En eigenlijk zeg ik dat verkeerd. Ze was niet eens blij maar vond het volkomen normaal dat ik dat zo voor haar regelde. Ik denk dat de winst is dat ik er geen boze tiener aan overhield. Graag gedaan meisje.
Jonathan knapte beetje bij beetje op. Net toen we twijfelden of hij donderdag weer naar school kon omdat hij steeds fitter werd maar af en toe nog instortte na teveel inspanning werd Esther ziek. Nu toch 1 van ons thuis moest werken kon Jonathan nog een extra dag thuis zijn en dat was wel heel fijn voor hem. Esther nam het stokje dus van hem over en was er de eerste twee dagen flink beroerd van, arm meisje. In de nacht hebben wij dat ook geweten: huilen, hoesten, huilen, hoesten. Er werd ons weinig slaap gegund. Als zombies kwamen we de dagen door. Slaaptekort is echt niet te doen.
Donderdagavond had ik nog wel een leuk uitje. Een groot feest van mijn werk. Ik heb me laten vertellen dat er 700 mensen verwacht werden. Om binnen te komen moesten we over een rode loper lopen en werden we onder luid applaus van het management binnen gehaald. Er stonden twee dames in korte glinsterend gouden jurkjes en heren in pak die de garderobe aanwezen, wat een spektakel!
Nadat ik mijn jas kwijt was liep ik de eerste zaal binnen. Een dansvloer met keiharde muziek en overal mensen. Iets verderop was nog een zaal met ook harde muziek maar die was beter te doen. Daar vond ik mijn collega's. Het was enorm gezellig, je kon drinken pakken er kwamen hapjes langs en we gingen met elkaar op de foto. Er was een karaoke waar ik aan mee deed. Met zes collega's zongen we een lied van k3, lachen zeg. Er werd een tijdje Nederlands talige muziek gedraaid die ik niet kende. Een collega vond dat vreemd: het is toch echte kroegmuziek. 'Tja, ik ga dus niet naar de kroeg, ik ben heel saai en altijd al geweest'. Stom eigenlijk toch dat je jezelf beschrijft in negatieve zin aan een ander. Waarom zou je dat doen? Waarom deed ik dat? Daar kan ik nog wel even over door filosoferen maar hoe dan ook, ik heb enorm genoten van dit over de top feest.
Esther begon op te knappen en wisselde spelen af met op de bank liggen. Waar ik een aantal dagen eerder heel actief was met sporten (zaterdag, maandag en woensdag - ja ja, vind ik ook erg indrukwekkend van mezelf) kon ik het eind van de week niet opbrengen. Voor alles is een tijd, eerst maar weer eens bijslapen en de kinderen allemaal weer gezond thuis hebben.
Reacties
Een reactie posten