Oogarts

Vrijdagavond duurde het avondeten weer eens een eeuwigheid. Ik besloot ondertussen dat de rest nog at een was op te hangen, dan hoefde dat die avond niet meer. Toen ik weer beneden kwam zat Manuël snikkend bij Bert op schoot op de grond. Wat is hier gebeurd? Manuël wou een grap uithalen, hij vroeg Bert hem op zijn hoofd te slaan met een kartonnen pak die op tafel stond. Manuël stond naast de tafel en was van plan weg te duiken zodat hij iedereen aan het lachen zou maken. Dat liep even anders. Hij dook inderdaad weg maar knalde daarmee met zijn hoofd tegen de tafelrand. Ik schrok me rot toen ik de enorme bult zag. Ik nam hem van Bert over en Bert maakte een verkoelend doekje met ijsklontjes erin. Die hebben we een tijd tegen de bult gehouden, daarvan werd deze al kleiner. Ik maakte een foto om het verloop in de gaten te kunnen houden. 

Na een kwartier ofzo zei Manuël dat hij mijn bril dubbel zag. Gek, maar oké. Daarna klaagde hij dat hij met zijn ene oog dingen niet goed meer kon zien, alles was wazig behalve als hij zijn zere oog dicht deed.

Hij ging op de bank liggen maar kwam daar gelijk weer vanaf en deed de lampen uit, het licht was zo fel. Dat leek me toch niet goed. Ik belde naar de huisartsenpost en inderdaad, we moesten langskomen. Om 20.10 uur was er plek voor hem. 

Manuël hield zijn zonnebril op tegen het licht en daar zaten we dan, in de wachtkamer. Het was alweer een tijd geleden dat we die van binnen zagen. Ik was nog maar net een boekje aan het voorlezen toen we al naar binnen mochten. Ik stopte snel het boek in de tas, greep naar de jassen en slingerde de tas om mijn schouder. Daarmee raakte ik Manuël tegen zijn gezicht. Oef, lekker bezig Sharon. Ik mompelde tegen de arts iets over huiselijk geweld en we liepen maar snel naar binnen.

De vrouwelijke arts vroeg alles uit en Manuël antwoordde keurig. Ze testte zijn ogen, stelde de vragen op verschillende manier maar Manuël bleef consequent: met 1 oog zag hij haar dubbel. Ze vermoedde dat het met een goede nachtrust vanzelf zou herstellen maar belde toch de oogarts om mee te kijken. Die was ook heel zorgvuldig en sloot uit dat het iets met de hersenen was omdat dan beide ogen aangetast moesten zijn. Het meest waarschijnlijke was dat er een lichte zwelling achter het ene oog zat of dat het oog iets troebel was. In beide gevallen zou het zichzelf oplossen. Wel kregen we een tube oogdruppels mee, een soort gel die het oog een beetje zou helpen in het herstel. Als hij in de ochtend nog steeds dubbel of wazig zou zien dan moesten we ons melden bij de oogarts. 

We wachtten na het bezoekje aan de arts nog een hele tijd bij de apotheek. Daar zat hij met zijn zonnebril op tegen me aan en ik las hem boekjes voor. Best een lief en aandoenlijk moment. Er gingen een paar opgeschoten tieners tegenover ons zitten. Helemaal in gescheurde zwarte kleren, geschoren haren en ze leken wat verloren. Zouden zij iemand hebben gehad die hen boekjes voorlas en troostte? Vast een vooroordeel van me maar ik had ze graag een stevige knuffel gegeven. 

Uiteindelijk waren we half 10 weer thuis. We druppelde eerst het spul in Manuëls oog en daarna mocht hij snel in bed. We hoefden hem niet wakker te maken, een goede nachtrust dat was nodig. 

Ik was blij dat mijn corona net weer over was én dat mijn been weer meewerkte zodat ik mee kon met Manuël. Wat een dag. Ik was al moe maar nu gesloopt. We controleerden Manuël nog een aantal keer maar hij lag heerlijk te slapen. Zaterdagochtend kwam hij laat zijn bed uit en zag hij alles weer normaal. Wat een heerlijkheid! Geen ziekenhuis bezoekje meer en nu kon hij naar zijn allereerste zwemles, maar daarover de volgende keer meer.