Zullen we deze week samen doen?

Ik start een nieuwe club, de AC. Ook wel Anonieme Chipsaholics. Deze week was het weer zo’n feest. Als ik me niet lekker voel of me ergens druk om maak ga ik chips eten. En niet een bakje maar direct de halve zak. En dan niet zo’n mini zakje maar gelijk de XL variant. Het is een wonder dat ik nog niet tonnetje rond ben. Gelukkig komt het ook niet wekelijks voor maar tjonge wat kan ik vreten. En goed dat ik me erna voel. Hallo ik ben Sharon en ik ben een anonieme chipsaholic. Nu niet meer heel anoniem maar toch. Deze week is het qua werk druk. En met druk bedoel ik een goed gevulde agenda maar ook wat spannende dingen. Ik raakte er gespannen van. Toen las ik een uitspraak van Elsa Schaddelee en die vond ik zo mooi.

Dat ga ik dus proberen: ‘God, zullen we deze week samen doen?’. Misschien wordt het wel een hele leuke week, misschien lukt het wel. Ik ga er in met vertrouwen ten grote van een mosterdzaadje maar dat kan grote dingen uitwerken, we gaan het zien. En die chips leg ik buiten bereik.

Vorige week heb ik de booster gehaald, ben er 1 dag beroerd van geweest en daar bleef het bij. In de rij viel het op dat er heel wat militairen rondliepen. Laat er nou ook 1 bizar gespierde tussen zitten met een uber strak shirt. Werkelijk waar, met zo’n uitzicht wil ik elk jaar best even langskomen (grapje). In ieder geval was het lot me goedgezind en kwam ik in zijn rij terecht. Ik moet Bert er toch ook maar weer eens op wijzen dat (te) strakke shirts geen enkel probleem zijn. Maar zoals Bert antwoorde: ‘Ik ben geen rollade’. Hoe dan ook, aan oppervlakkigheid geen gebrek. Gelukkig gebeurt er ook een heleboel diepzinnigs. We gingen op bezoek bij mijn opa en oma en troffen daar mijn moeder als verrassing. We kropen bij de open haard. Een echte met zulk lekker warm vuur, heerlijk! Mijn moeder deed met de kinderen een bordspel en wij kletsten bij met opa en oma. Een heerlijke, veilige bubbel. Naast mijn eigen huis is dat het enige huis waar ik me zo ontspannen en vertrouwd voel. En ik realiseer me dat dat een luxe is, niet iedereen heeft zo’n huis uit zijn jeugd wat blijft maar dit staat symbool voor een liefdevolle, prettig gestoorde familie.

En dan Rachel,  ze groeit zo hard, het is bijzonder om te zien wat voor mens zij wordt en al is. Mijn kleine baby die ons 6 weken te vroeg verraste met haar komst is nu echt groot aan het worden. Ze gaat steeds meer haar eigen gang, begint van zorgzaam meisje ook van zich af te snauwen zoals een tiener dat doet. Ik ben er blij om, ze ontwikkelt zich en ik ben ervan overtuigd dat dit een hele fijne vrouw wordt. Ze wil haar slaapkamer veranderen: nieuw behang, andere gordijnen. Het rustiger maken en minder roze. Ik snap het ook wel maar dat is niet iets wat zomaar gedaan is, daar moet ik eerst moed voor verzamelen. Ik heb gevraagd aan Rachel om zelf met ideeën aan te komen en dat heeft ze tot nu toe nog niet gedaan, ik denk dat de haast wel meevalt en schuif het nog even op de lange baan.  Deze week eerst de focus op mijn werk. Zowel qua tijd als energie. De avonden ga ik vroeg naar bed, saai maar wel nodig. Goede (werk)week allemaal!